အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ)

အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ကံတရားကို အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ပါ…

''မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိ၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာရွိ၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံသာ ျဖစ္ရေပမည္'' ဟူ၍ မိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္၏။

ရဟန္းတုိ႔ သတၱဝါတုိ႔အား ကာယဒုစ႐ုိက္ ဝစီဒုစ႐ုိက္ မေနာဒုစ႐ုိက္သည္ ရွိ၏၊ ထုိ(ကံ) အေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မေကာင္းမႈသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္းမူလည္း ေပ်ာက္ကင္း၏၊ ေခါင္းပါးျခင္းမူလည္း ျဖစ္၏။

''ငါတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသည္ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိသည္ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိးရွိသည္ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္မွီခုိရာ ရွိသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား ဤဘံုဘဝသုိ႔ လာျခင္း တစ္ျခားဘံုဘဝသုိ႔ သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိကုန္၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္ကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာ ရွိကုန္၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္'' ဟု ဆင္ျခင္၏။

ထုိကံအေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မဂ္သည္ ေကာင္းစြာ ျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထုိအရိယာတပည့္သည္ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲေသာ ပြါးမ်ားေသာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳေသာ ထုိသူအား သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ အစဥ္ကိန္းေနေသာ 'အႏုသယ' တရားတုိ႔သည္ ကင္းျပတ္ကုန္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

Tuesday, June 28, 2011

စေလဦးပုည (အပိုင္း ၃၊ ဇာတ္သိမ္း)


          အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္၊ ရာဇဝင္ႏွင့္ ျမန္မာစာျပဆရာ ဦးသက္တင္က အကိုအကားတို ့ႏွင့္ တကြ တင္ျပေသာ ဦးပုည မေသေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

          အတိုခ်ဳပ္မွာ ဦးသာအိုးက ၁၂၂၈-ခု ။ သီတင္ကြ်တ္လဆုတ္၊ ၁၃-ရက္ေန ့ည သန္ေခါင္ေက်ာ္တြင္ အီကင္း ေရဆိပ္သို ့ ခ်၍သတ္ေစ၏။ ထို အစီအစဥ္ကို ၾကိဳသိတင္သိ၍ ကယ္ဆယ္ရန္ၾကံသူတို ့မွာ ဦးသာအိုး၏ မယာငယ္ ခင္သုံ၊ ၄င္းအမ ခင္မွဳံ ႏွင့္ ခင္ပြန္း ကိုသူရ၊ ဦးပုညကို ၾကည္ညိုရင္းစြဲး ရွိေသာ ပုသိမ္ျမိဳ ့ပြဲးစားၾကီး ဦးညို (ထိုစဥ္က ကုန္ကူးရင္း မႏၱေလးတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။) တို ့(၄)ဦးက ကယ္ခဲ့သည္။ ကယ္ပုံမွာ ဦးညိုက ေငြစိုက္၍ သူသတ္ဆိုင္ရာမွ လူတို ့ႏွင့္ ၾကိတ္နယ္ တိုင္ပင္ကာ ေရခ်မည့္ ေနရာတြင္ ပိုက္ကြန္ျဖန္ ့ခံထားျပီး ဦးပုည အသက္ကို ကယ္လိုက္ၾကသည္။

          ကယ္ျပီးေနာက္ ဦးပုည အပါအဝင္ (၅)ဦးေပါင္း တိုင္ပင္လ်က္ `ဦးပုည` ကို ရွမ္းျပည္ကျဖတ္၍၊ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္းစုန္ျပီး၊ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း (ထိုစဥ္က အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ေရာက္ရွိျပီးျဖစ္သည္။) ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ ့သို ့ ကိုသူရက ေခါ ္လာခါ ဦးညို၏အမ- ေဒါ ္ႏွင္းရီ ႏွင့္ ခင္ပြန္း ဦးဂြယ္တို ့ အိမ္တြင္ ပုန္းေအာင္ တည္းခိုေနေလသည္။  ေမာ္လျမိဳင္တြင္ ၁၂၃၆-ခုထိ (၈)ႏွစ္ၾကာ ပုန္းေအာင္းေနျပီးမွ အထက္အရပ္မွ သတင္းၾကားသိ၍ မလုံျခံဳဟုထင္ေသာေၾကာင့္ ကရင္နီနယ္သို ့ ေျပာင္းေရႊ ့ပုန္းေအာင္းရာတြင္ ၁၂၃၇-ခုတြင္ ဖ်ားနာ၍ အနိစၥေရာက္(ကြယ္လြန္)ေလသည္။

          ဦးပုညသည္ မႏၱေလးျမိဳ ့မွ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ျပီး ၁၂၂၈-ခု၊ ျပာသိုလဆန္း ၉-ရက္(တနဂၤေႏြေန ့) က ဦးညိုအား ေရးစပ္ေပးသည့္ ေတးထပ္မွာ၊ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။


 
          (မွတ္တမ္း အျဖစ္သာ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

          ဦးညိုမွ ေဒါ ္ေက်ာ့ကို ဖြားသည္၊ ၄င္းမွ ဦးဖိုးေသာင္ကို ဖြားသည္။ ၄င္းမွ ယခု ဦးသက္တင္ကို ဖြားသည္။ ၄င္းအားျဖင့္ အေဖး-ဦးညို၏ မွတ္တမ္း စာအုပ္မ်ား၊ စေလဦးပုညကိုယ္တိုင္၏ မွတ္စုစာအုပ္၊ မွတ္တမ္း ပုရပိုက္တို ့ကို စဥ္ဆက္ထိန္းသိန္းရာမွ ဆရာဦးသက္တင္က ရရွိထားခဲ့ေလသည္။ (ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကိုေတာ့ ဆက္၍ မသိရွိပါ။)
--------------------o--------------------------------o----------------------------0------------------------
          (ေအာက္ပါ အေၾကာင္းအရာတို ့ကို ဦးမင္းဒင္၏ Site မွ ကိုးကားေရးသား ေဖာ္ျပပါသည္။)

          ဘိုးဝဇီရ အတၳဳပ္ပတိၳ စာအုပ္တြင္

          ဘိုးဝဇီရသည္ ဦးသာအိုး၏ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ေလးအား ပညာသင္ၾကားေပးရသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဦးသာအိုးႏွင့္ ခင္မင္ျပီး၊ ဦးသာအိုးကို ` စေလဆရာဦးပုညကို ကြပ္မ်က္သလား` ဟု ေမးျမန္ဘူးေလသည္။ ထိုအခါ ဦးသာအိုးက ` သူကံမေကာင္းလို ့ စြပ္စြဲခံရပါသည္။ ျမိဳ ့ဝန္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္က တပယ္မင္းသား အမိန္ ့ျဖင့္ လက္မရြံ ့တို ့ သတ္တာပါ။ မင္းတရားၾကီး မေက်နပ္မွန္း သိသျဖင့္ သူ ့အေပါ ္ လႊဲခ်တာသာျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားပါလို ့လည္း မစြပ္စြဲဝံ့လို ့ သည္အတိုင္းေနရတာပါပဲ` လို ့ေျဖခဲ့ေၾကာင္း ပါရွိခဲ့သည္ ဆိုပါတယ္။

          တပယ္မင္းသားသည္ ေတးကဗ်ာ ဝါသနာပါ၍ အတီးအမွဳတ္တတ္ေလသည္။ သီခ်င္းၾကီး၊ သီခ်င္းခန္ ့လည္း စုေဆာင္းတတ္သည္ဟု ပညာရွိ ေရႊျပည္ ဦးဘတင္၏ အမွတ္အသားရွိသည္။ ကဗ်ာစာဆိုမ်ားကိုလည္း ေတးကဗ်ာ ေရးခိုင္းတတ္ေသာ အေလ့ရွိ၏။ ထိုေၾကာင့္ စာဆိုစေလဦးပုညအား ေတးကဗ်ာေရးခိုင္းရာမွ စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳရပုံကို နယ္ပိုင္ဝန္ေထာက္ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (K.S.M. , A.T.M) ၏ ` ဦးပုညသမိုင္း` စာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားပုံမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။

          တပယ္မင္းသားသည္ ေတးကဗ်ာေရးခိုင္းရန္ အတြက္ လူပ်ိဳေတာ္တစ္ဦးကို ေစလႊတ္၍ ဦးပုညအား အေခါ ္ ခိုင္းေလသည္။ ဦးပုညမွာလည္း အျခားမင္းသားေတြက ေတးကဗ်ာ ေရးခိုင္းထားသျဖင့္ မအားဘဲရွိေလသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အလုပ္ျပီးမွ လာနိုင္မည့္ အေၾကာင္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ခိုင္းေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန ့တြင္လည္း အေခါ ္လႊတ္ေလရာ မအားလပ္သျဖင့္ ဦးပုညက စိတ္ရူတ္ရူတ္ျဖင့္

` မင္းသား အစစ္ေတြခိုင္းတာကို ေရးေနရတယ္။ ယမေနမင္းသား ေခါ ္တာကို မလာနိုင္အားေသးဘူး။ သည္ကျပီးမွ လာနိုင္ပါမယ့္အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါ` ဟု မေခ်မငံ ျပန္ေျပာခဲ့ေလသည္။
(မွတ္ခ်က္။       ။ ရုပ္ေသးရုပ္ကို ယမေနသားႏွင့္ ထုလုပ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ ရုပ္ေသးမင္းသားဟု တပယ္မင္းသားအား ေျပာဆိုျခင္းမွာ မင္းသားအစစ္ မဟုပ္ဟု ဆိုလိုသည္ ဆို၏။ မင္းတုံးမင္း၏ မိေထြးေတာ္မွ ပါေသာသားျဖစ္သည္။( ေလးဗိုလ္ ဦးဆိုင္ႏွင့္ မင္းတုံးမင္းမိေထြး အလႅကပ္ပျမိဳးစား တို ့ မွေမြးျပီး ၊ မင္းေသြးမဟုပ္ေပ။) မင္းတုံးမင္းသည္ မိေထြးေတာ္ကို ေနရာေပး၍ ၊ သူ ့သားကိုလည္း မင္းသား အရာေပးထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။)

          တပယ္မင္းသား သတ္ေၾကာင္းကို ` ဘိုးဝဇီရ အတၳဳပ္ပတိၳစာအုပ္` ႏွင့္` ဦပုည သမိုင္း` စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ကိုးကား၍ ၄င္း၊ ၁၈၇၆-ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ျဗိတိသွ်ပိုင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္သို ့ စိန္ဂြ်န္း(ဆရာမတ္) ေက်ာင္းတြင္ ဆရာအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္အျဖစ္၄င္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ရန္ လာေရာက္ခဲ့သည့္ ဂ်ိမ္းေဂ်ာ့စေကာ့ သည္ ၁၈၈၂-ခုႏွစ္ သီေပါမင္း လက္ထက္တြင္ကား သူ ့အေတြ ့ အၾကဳံမ်ားကို စုစည္းလ်က္ `ေရႊရိုး` ကေလာင္ အမည္ခံ၍ The Burma, His Life and Notions အမည္ျဖင့္ ႏွစ္တြဲေပါင္းစာအုပ္ကို ေရးထုတ္ခဲ့သည္။

          စာမ်က္ႏွာ(၃၅၂)တြင္
Oo Hpo Nyah is the most celebrated recent auther. He was killed in the late King’s reign by the Tabe Mintha. (ဦးပုည သည္ နာမည္ အၾကီးဆုံး ေခတ္ေပါ ္ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ သူ ့ကို ယခင္မင္းလက္ထက္တြင္ တပယ္မင္းသားက အဆုံးစီရင္ခဲ့ေလသည္။)

ရည္ညႊန္းကိုးကား ထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို  http://www.mindin.info/2011/03/blog-post.html  တြင္ သြားေရာက္ဖတ္ရွူ ့နိုင္ပါသည္။
--------------------o--------------------------------o----------------------------0------------------------
          ဦးပုည၏ ပုံစံသြင္ျပင္မွာ မနိမ့္မျမင့္၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ အသားလတ္၏။ လက္ယာလက္မွာ လက္ေမာင္းရင္းကစ ေသးသိမ္ေနသည္ကို လူမျမင္ေစရန္ ပုဆိုးစကို ယာဖက္ပခုံးစြန္း၌ အျမဲတင္ထားေလ့ရွိသည္။ ၄င္းပုဆိုးစသည္ ခ်ိတ္တြယ္ထားျခင္း မရွိပဲ ျမဲျမံစြာေနသည္။
          ကြမ္းစားေသာအခါ ကြမ္းရြက္ကို ပုဆိုးတြင္းမွ လက္ယာလက္မ၊ လက္ညိုး ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ညုပ္ထားျပီး၊ လက္ဝဲလက္ျဖင့္ ထုံးသုပ္ျခင္း၊ ကြမ္းသီးညွပ္ျခင္း၊ ထည့္ျခင္းျပဳ၍ ၊ လက္ဝဲလက္ျဖင့္ စားေလ့ရွိသည္။
          ပုဝါကို ေပါင္းေသာအခါ၊ လက္ယာဘက္မသန္ေသာ္လည္း လူၾကီးေပါင္း၊ အုပ္ေပါင္း ေကာင္းမြန္ သပ္ယပ္သည့္ျပင္ အလြန္လွ်င္ျမန္သျဖင့္ အံဩဖြယ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။
          စာေရးေသာအခါ လက္ဝဲလက္ျဖင့္ ေရးရသည္ ျဖစ္သျဖင့္၊ ပုရပိုက္ကို ေထာင္လိုက္ထားကာ ေရးခ်ေလ့ရွိသည္။အလြန္လွ်င္ျမန္သည့္အျပင္ လက္ေရးလက္သားေကာင္းလွသည္။

ဦးပုညေရးသားခဲ့ေသာ စာေပမ်ားမွာ
  
၁။       ဗဟန္းဘြဲ ့၊ ကန္ေတာ္ၾကီးဘြဲ ့ ေတာလား၊
၂။       မင္းၾကီးဦးပြား၏ ေရစက္သြန္း ဆုေတာင္း ေမာ္ကြန္းစာ၊
၃။       တရားေဟာစာ၊ ဝတၳဳ ၂၆-ပုတ္ ၊
၄။       ေမတၱာစာ ပုဒ္ေရ ၅၀-ခန္ ့
၅။       ေဟာကိန္းရကန္မ်ား။ ၄င္းရကန္မ်ားတြင္၊ သစ္လဲၾကန္၇ကန္၊ ေျမခံရကန္မ်ား၊ နဂါးလွည့္ေဟာရကန္၊ အ႒လက္ေဟာရကန္ တို ့ ပါဝင္သည္။
၆။       သျဂၤ ိဳဟ္ကိုးပိုင္းသရုပ္ ေတးထပ္မ်ား။
၇။       ျဗိဳ ့ဟဇ္က်မ္းလာ ဇာတာယုဂ္ေပါင္း ၁၅၀-ကို ေတးထပ္ျဖင့္ ျပီးေအာင္ေရးေသာ ေဟာကိန္း   ေတးထပ္မ်ား။
၈။       ဇာတာဘြဲ ့ေလးခ်ိဳး။
၉။       သက္ေရာက္ျဂိဳဟ္စားေဟာ ေတးထပ္မ်ား။
၁၀။     မယ္ဘြဲ ့၊ ေမာင္ဘြဲ ့၊ ေတာဘြဲ ့၊ ေတာင္ဘြဲ ့၊ ကိုယ္ရည္ေသြးမွ စ၍ မ်ားျပားလွစြာေသာ ေတးထပ္မ်ား၊           ရွစ္ဆယ္ေပါ ္ေတးထပ္မ်ား၊ ေပါင္း ၂၀၀-ေက်ာ္ ေတြ ့မွတ္ရသည္။ (သူမ်ားမွတ္ထားတာ ေျပာတာပါ။)
၁၁။     ေဆးက်မ္း လကၤာမ်ား။
၁၂။     ေဆးနည္း လက္ာ ကဗ်ာမ်ား။
၁၃။     သဒၵါပုဒ္စစ္ လကၤာ ကဗ်ာမ်ား။
၁၄။     ပင့္ရစ္ ဂဏၭိသတ္ပုံလကၤာ ၁၄-ပိုဒ္
၁၅။     သကၠဋဘာသာ ဖတ္နည္းလကၤာ။
၁၆။     ပုဂံတြင္ေနစဥ္ေရးေသာ၊ ပိဋကတ္ဖက္ ဆိုင္ရာ-သဒၵါဂႏၳရ နိသ် နံေပ်ာက္ေဆာင္မ်ား၊ (နိသ်နံ           ေပ်ာက္ဆိုသည္မွာ၊ အရိုးအတိုင္း ပါဌ္ ပါ႒ိကို ေရးထားျပီးလွ်င္၊ အနက္ခက္ေသာ ပါ႒ိစကားလုံးတို ့   ၏     အထက္က၊ ျမန္မာအနက္ကို ဆင့္၍ ေရးမွတ္ထားျခင္းကို ဆိုသည္။)
၁၇။     ယိုဒယားနိုင္ေမာ္ကြန္း။
၁၈။     ရတနာနဒီဘြဲ ့ ေမာ္ကြန္း။
၁၉။     ဥပကႏွင့္ ဆာဝါေဟာစာ။
၂၀။     ဝိဇယ ျပဇာတ္။
၂၁။     ေကာသလ ျပဇာတ္။
၂၂။     ပဒုမ ျပဇာတ္။
၂၃။     ဂဂၤါမာလဇာတ္(ေခါ ္) ေရသည္ျပဇာတ္။
၂၄။     ကုသျပဇာတ္ တပိုင္း။ (ေရးဆဲ)
၂၅။     ဝါသုေဒဝဇာတ္။
၂၆။     ေဝႆႏၱရာဇာတ္။
၂၇။     အိမ္မွ ုတရား အဆုံးအျဖတ္မ်ား၊ ဓမၼသတ္ လကၤာ (ေရးဆဲ)
၂၈။     သာသနာေရာက္ မင္းျပိဳင္စာတမ္းႏွင့္၊ သာသနာေလွ်ာက္ၾကီး။
၂၉။     ဆြမ္းေတာ္ၾကီးတင္ စာတမ္း။
၃၀။     စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးစႏၵိမာ ျပန္လြန္ေတာ္မူရာတြင္ ေရးေသာ ငိုခ်င္းရွည္ ၄-ပုဒ္။
၃၁။     မႏၱေလးေတာင္ေျခ၊ ယာေတာ္ၾကီးထြန္၊ ဖုန္းဘြဲ ့ ဗုံၾကီးသံမ်ား။
၃၂။     မွာတမ္းမ်ား။
၃၃။     ဒုံးခ်င္းမ်ား။
၃၄။     ရတုမ်ား။
၃၅။     ေတာလား၊ ေရလား၊ သေျပလားမ်ား။
၃၆။     သမိုင္း၊ ေက်ာက္စာသံပိုင္းမ်ား။
၃၇။     ဧခ်င္း၊ ေတးထပ္၊ သျဖန္၊ ေဒြးခ်ိဳး-ေလးခ်ိဳးမ်ား။
၃၈။     ေရသဘင္ လူးတားမ်ား။
၃၉။     ေရသဘင္ ရတုမ်ား။
၄၀။     ေပါက္ထီးဆင္ဖြား-ရတုပိုဒ္စုံ။
၄၁။     ျမမန္းစၾကာ သေဘၤာေတာ္ႏွင့္ ဒူးရင္းေတာ္ဆက္ နာဝါသံ (ေလွေတာ္သံမ်ား)
၄၂။     ရတနာနဒီျမစ္ေတာ္၊ ေလွခ်င္းတက္သံမ်ား။
စသည့္ ေလာကီ၊ ေလာကုတရာ စာမ်ားကို ေနာင္းလူတို ့အတြက္ ေရးသားခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။
          ဦးပုည၏ ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ရသည္မွာ ဂ်ိမ္းစ္ လွက်ာ္ ေရးေသာ ေမာင္ရင္ေမာင္၊ မမယ္မ ဇာတ္ဝင္ခန္းကိုပင္ ျပန္လည္ သတိရမိေပေသးသည္။ ဦးပုညကို ျမန္မာ-ရွတ္စပီးယား ဟု ပင္ သတ္မွတ္နိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္ကိုလည္း ေတြ ့ ရဘူးေပသည္။ ဦးပုည သည္ စာေပ၊ က်မ္းဂန္မ်ားကို ပိုင္နိုင္လွေပသည္။ ပညာမာန္လည္း ၾကီးသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ဦးပုည ႏွင့္ ေခာတ္ျပိဳင္ စာဆိုေတာ္တစ္ဦးမွာ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ ပင္ျဖစ္ပါသည္။

Wednesday, June 22, 2011

စေလဦးပုည (အပိုင္း - ၂)


                     အပိုင္း-၁ မွာ တင္ခဲ့တဲ့ ပုံက ကိုယ္တိုင္ရိုက္လာတာမို ့ အျဖစ္ပါ။ ဒီပုံက သူမ်ားဆိုဒ္မွာ တင္ထားတဲ့ ကြ်မ္းက်င္သူရဲ ့လက္ရာမို ့ ပုံေကာင္းပါ။ ဓါတ္ပုံကို တြဲးျပျခင္လို ့ ယူသုံးထားတာမို ခြင့္ျပဳနိုင္ရင္ ခြင့္ျပဳဘို ့ ဒီေနရာက ေတာင္ပန္ပါတယ္ေနာ္။

                       ဒါက ဦးပုည ငယ္စဥ္ ရွင္ဝတ္စဥ္က ေနထိုင္ခဲ့၊ စာက်က္ခဲ့တဲ့ စေလက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပုံပါ။ အတြင္းမွာေတာ့ အလင္ေရာင္ဝင္စရာ လုံေလာက္မူ မရွိလို ့ အေတာ္ေလး ေမွာင္ပါတယ္။   ပုဂံေခတ္ကတည္းက စေလျမိဳ ့ဟာ တည္ရွိခဲ့တာမို ့ ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဟာ ပုဂံေခတ္လက္ရာလို ယူဆစရာရွိပါတယ္။ အတိအက်ေတာ့ မသိပါဘူး။ 


---------------------------* ----------------------------------------------------*------------------------


          အမူထမ္း ေမာင္ခ်စ္တီး ဆိုသူက ဦပုည သည္ ဗန္းေမာ္တိုက္တြင္ ရွင္သာမေဏျပဳေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ေရွ ့ေတာ္သို ့ပင့္ရသည္။ မႏၱေလးေတာင္ အရပ္တြင္ ျမိဳ ့တည္လို၍ အခါေပးရန္ ေျပာဆိုရာ ၁၂၁၈-ခု တြင္ ျမိဳ ့တည္ရန္ ႏွင့္ ေဗဒင္ ကိန္းခန္းအရ အဂၤါနံ ေညာင္ပင္မ်ားကို တံခါးဝ ႏွင့္ လမ္းဆုံတို ့တြင္ စိုက္လွ်င္ ေအာင္ျမင္မည့္အေၾကာင္း အခါေပးဆက္ေလသည္။ မဟာရာဇဝင္ေတာ္ၾကီးတြင္ ျပထားေသာ ျမိဳ ့နန္းတည္ရာတြင္ အခါေပး ၾကီးမွူးသူမ်ား စာရင္တြင္ မပါဝင္ဟုလည္း ဆိုသည္။ ( ဦးပုညသည္ ေဗဒင္ပညာတတ္ကြ်မ္း သျဖင့္ ေရွ ့ကလည္း ရဟန္းဝတ္ႏွင့္ ဒကာမတို ့ ဝင္ထြက္ ေမးျမန္းၾကသျဖင့္ ရဟန္ဒယကာက သင္ကာမကင္း၍ လူဝတ္လဲ ရသည္။ ေနာက္တြင္လည္း ထိုပညာရပ္ႏွင့္ပင္ အသက္ အႏၱရာယ္ၾကံဳရေလသည္။ )

          မင္းတုံးမင္းသည္ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ ဝါသနာအေလွ်ာက္ အဂၢိရတ္ထိုး ရာ ျမိဳ ့ဝန္ ဦးသာအို က ရွင္ပုည သည္ အဂၢိရတ္တြင္ မ်ားစြာကြ်မ္းက်င္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္သျဖင့္ ေရွ ့ေတာ္သို ့ ပင့္သျဖင့္ ဦးပုညက အဂၢိရတ္အေၾကာင္း နက္၊ နဲ၊ ဆစ္ပိုင္း က်နစြာ ေလွ်ာက္ေလသည္။ မင္းတရားၾကီး က သကၤန္ဝတ္ျဖင့္ ေနသည္မွာ ဘယာေၾကာင့္ေလာ၊ သဒၵါေၾကာင့္ေလာဟု ေမးေလသည္။  ႏွစ္မ်ိဳးလုံးေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ( ဦးပုညသည္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ ပညာမ်ားတြင္ ပုိ၍ ကြ်မ္းက်င္ေၾကာင္း ေတြ ့နိုင္ေလသည္။)  မ်ားမၾကာမီပင္ လူထြက္ေလသည္။

          ထိုေနာက္ ကေနာင္မင္းထံ ခစားရာ ကေနာင္မင္း အလိုရွိ၍ သင္ျဂိဳဟ္ ကိုးပိုင္းသရုပ္ ေတးထပ္မ်ားကို ေရးသားဆက္သြင္းရသည္။ ၁၂၁၄-၁၅ ခု ယိုးဒယား ဇင္းမယ္ကို နိုင္သည့္အတြက္ မင္းတရားၾကီး အမိန္ ့အရ ယိုးဒယားနိုင္ ေမာ္ကြန္းကို ေရးသားရသည္။ နန္းတြင္းမိဘုရား အခ်ိဳ ့ အက်င့္ေဖာက္ျပား ၾကသျဖင့္ တားျမစ္ရန္ ဦးပုည ကို ပဒုမဇာတ္(ပဒုမ ေပါင္တို) ကို ေရးေစျပန္သည္။ တဖန္ မိဘုရားတို ့ကလည္း မိန္းမျမတ္ ျဖစ္ေသာ မဒၵီမိဘုရား ပါဝင္သည့္ ေဝသန္တရာဇာတ္ေတာ္ကို ေရႊ၊ ေငြ မ်ားစြာ ေပး၍ ေရးခိုင္းျပန္သည္။ ေနာက္တြင္ မင္းသားအခ်ိဳ ့ႏွင့္ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္ခုံတိုင္မင္းသားတို ့ ဆိုးသြမ္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ဆုံးမရန္ ဝိဇယဇာတ္ကို ေရးရသည္။  ထိုမွ အစျပဳ၍ ရတု၊ ရကန္၊ ျပဇာတ္မ်ားကို သီးကုံးေရးသားကာ အမူထမ္းခဲ့ရသည္။( စေလဦးပုည သည္ လက္ဖက္ရည္ေတာ္ ဆက္အျဖစ္ မင္းတုံးမင္းထံတြင္ ခစားရသည္ ဟုလည္း ဖတ္ဖူးသည္။)

          မႏၱေလးျမိဳ ့ နန္းတည္ျပီးေသာ္ မင္းတုံးမင္းသည္ သားေတာ္ မလြန္မင္းသားအား အိမ္ေရွ ့စံေပးရန္ စိတ္ကစားေလသည္။ ထုပ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း မရွိေသာ္လည္း ကေနာင္ အိမ္ေရွ ့စံမင္းက ယုံမွားသံသယ ရွိျပီး ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္ စိတ္မၾကည္လင္ျဖစ္ခါ မဝင္၊ မထြက္ဘဲ ေနၾကေလသည္။ မင္းၾကီးေခါ ္ေသာ္လည္း ကေနာင္မင္းသားက မၾကြသျဖင့္ မင္းသား ငယ္စဥ္ကပင္ ေစာင့္ေရွာက္၊ ေမြးျမဳရေသာ စၾကာေဒဝီ မိဘုရားေခါင္ၾကီးအား ေျဖာင့္ျဖေစရသည္။ ကေနာင္မင္းသားၾကြလာသျဖင့္ မင္းတုံးမင္းက သားဆိုသည္မွာ လိုသေလာက္ရေၾကာင္း၊ ညီေတာ္က ေနာက္ထပ္ မရနိုင္ေၾကာင္း ဝမ္းနည္းစြာ မိန္ ့ေလသည္။ (  :D  ) [မင္းတုံးမင္းလက္ထက္ မင္းမူထမ္းတို ့သည္ မိန္းမ (၂)ေယာက္ႏွင့္ အထက္တြင္ ရွိသူမ်ားသျဖင့္ လာဒ္စားၾကေလသည္။]

          ကေနာင္မင္းသားလည္း စိတ္ေအးျငိမ္း၍၊ မွားေလျခင္းဟု ေနာင္တရျပီးသကာလ (ကြ်နု္တို့ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းစာ အျဖစ္ သင္ယူခဲ့ရေသာ) ` ေရသည္ ျပဇာတ္` ေခါ ္ `ဂဂၤါမာလဇာတ္ေတာ္` ကို ဦးပုညအား ေရးသား တင္ဆက္ေစေလသည္။ ႏွစ္သက္လြန္း၍၊ ဇာတ္ေတာ္ကို ေရွ ့ေတာ္တြင္လည္း ဖတ္ရ၍၊ ျပဇာတ္လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ကျပရေလသည္။
[မွတ္ခ်က္။       ။ စေလ ဦးပုညသည္ ညာလက္က အဂၤါခ်ိဳ ့ယြင္းေနေသာ္လည္း (ညာလက္တဖက္လုံး သိမ္ေနသည္ ဆို၏) ရွင္ဘုရင္ေရွ ့ေတာ္တြင္ လက္ေရးျမန္၍ လက္ေရး၊ လက္သား လွပေသသပ္စြာ ေရးသားတင္သြင္း နိုင္ေလသည္။ ရွင္ဘုရင္ေရွ ့တြင္ ေရးသား ေပးဆက္ရေသာ ေပစာကို ေခါင္းထက္ထားျပီး ရွင္ဘုရင္ဘက္ လွည့္ကာ လက္ယာလက္ေပါ ္ေပစာတင္လွ်က္ လက္ဝဲလက္ျဖင့္ ကညစ္ကိုကိုင္ျပီး လွ်င္ျမန္စြာ ေရသားေဖာ္ျပရသည္။]

          မႏၱေလးျမိဳ ့ကို ၄-ႏွစ္ၾကာ တည္ေထာင္ျပီးေနာက္ မင္းတုံးမင္းက စေလဆရာဦးပုည အား မင္းလွ သခၤယာ ဟုေသာ ဘြဲ ့ႏွင့္ ရြာစည္ရြာကို ေပးေတာ္မူသည္။ လစာေငြ တစ္ႏွစ္ ၆၀၀-က်ပ္ႏွင့္ အိမ္ေဆာက္ရန္ ေျမေနရာလည္းေပးေလသည္။ ကိုယ္လက္ အဂၤါခ်ိဳ ့ယြင္းေနေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးရိုး- သူၾကီးရာထူး ရရန္ကိုကား မည္သူမွ ေလွ်ာက္ထားေပးျခင္ မရွိေပ။ ၁၂၂၄-ခု တြင္ အေရွ ့အရပ္မွစ၊ ေတာင္ဘက္ သို ့ နန္းေတာ္ပတ္လည္ ေျမာင္းတူး၍ က်ဳံးတြင္းေရးသြင္းေသာ္ ရတနာနဒီ ျမစ္ေတာ္ ေမာ္ကြန္းကို ဦးပုညက ေရးဆက္ရာ ဆုလာဒ္ မ်ားစြာရေလသည္။ (ငယ္စဥ္ ေမာင္ပုတ္စည္ ဘဝမွပင္၊ ဆုေတာ္၊လာဒ္ေတာ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မင္းညီ၊ မင္းသား၊  မိဘုရားနွင့္ ရွင္ဘုရင္တို ့ထံမွ ပုံစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ရဘူးသည္။)

          ျမင္ကြန္း၊ ျမင္ခုန္တိုင္မင္းသားတို ့ ေခါ ္၍ ေဗဒင္ေမးသည္ကို ေဟာ၊ေျပာ သျဖင့္ ကေနာင္မင္းသားက မင္းမွလြဲးျပီး မင္းသားတို ့ထံတြင္ မခစားရန္ တားျမစ္ေလသည္။ မင္းခစားျဖင့္ ရိုးေျဖာင့္စြာေနပါက ေဘးမဲ့ရေစမည္ဟု ေနာင္ေတာ္ထံ ေလွ်ာက္တင္ေပးသည္။ ထိုေနာက္ ဦးပုညသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကဗ်ာတို ့ကို ေရးသားစီရင္ေလသည္။ ထိုသို ့ေနစဥ္ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္ခုံတိုင္မင္းသားတို ့ ပုန္ကန္မူတြင္ အခါေပးေသာေၾကာင့္ မင္းတုံးမင္းတရား အမ်က္သင့္ သျဖင့္ ျမိဳ ့ေတာ္ဝန္ ဦးသာအိုးထံတြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အပ္ထား ခံရေလသည္။

            ဒီပုံက စေလဦးပုညရဲ ့ လက္ေရးမူေတြ ထားတဲ့ ျပတိုက္ပုံပါ။

          ျမိဳ ့ဝန္မင္း၏ မယားငယ္မ်ားသည္ ေဗဒင္ေမးရန္၊ ေတးထပ္ေရးရန္ ဦးပုညထံ ျမိဳ ့ဝန္မရွိခိုက္ ဝင္ထြက္ၾကသည္။ ေပး၊ ေကြ်းၾကသည္ ဆိုပါသည္။ ျမိဳ့ဝန္းဦးသာအိုးသည္ မိမိ မယားငယ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ကုန္တိုက္သျဖင့္ သတ္ရန္ ၾကံစည္သည္ ဆိုပါသည္။ ေနာက္ ၅-လ ၾကာမွ မင္းတုံးမင္းက စိတ္ေျပသျဖင့္ ဦးပုညကို လႊတ္ရန္ မိန္ ့ရာ ဦးသာအိုးမွာ အမိန္ ့ျဖင့္ သူခိုး၊ ဒျမ ဖမ္းရန္သြားေနသျဖင့္ ဦးပုညကို ၾကည္ညိုေသာ ဦးသာအိုး၏ မိန္းမမ်ားက လုပ္ၾကံျပီးပုံ အလုံစုံကို ေျပာၾကားေလသည္။ နံနက္ ညီလာခံတြင္ ျမိဳ ့ဝန္ ဦးသာအိုး က ဦးပုညကို သတ္ပစ္ေၾကာင္းေျပာေသာ္ မင္းၾကီးက လူကို ေခြးသတ္ေလျပီတကား-ဦးပုညကို ငါႏွင့္ ညီေတာ္ ေဘးမဲ့ေပးျပီး ျဖစ္တယ္။ ဦးသာအိုးထံ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေမာင္သာအိုးသည္ အလြန္ မိုက္ေသာသူ ျဖစ္ေလသည္ဟု၍ ႏွေျမာစြာ မိန္ ့ေလသည္။ (ဖတ္မိသမွ်ကို ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ် ထိခိုက္ေစရန္ ရည္ရြယ္ရင္း မရွိပါ။)

          ဦးပုည၏ အထၱဳပ္ပတ္တိသည္ ဒီမွာ ျပီးဆုံးသည္ဟု ထင္စရာ ရွိေသာ္လည္း ရတနာပုံ သတင္း အယ္ဒီတာ ဘိုးဝဇီရ ၏ ေျပာၾကားခ်က္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ျဗိတိသွ်ကိုလိုနီ အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ျပီးခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိလာေသာ `ဂ်ိမ္းေဂ်ာ့ စေကာ`  သည္ (စိန္ဂြ်န္းေက်ာင္းတြင္ ဆရာ ႏွင့္ သတင္းေထာက္ အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ျပီး) `ေရႊရိုး` ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ The Burma, His Life and Notions စာအုပ္မ်ားကို ကိုးကား၍ ဦးပုညကို လုပ္ၾကံသူမွာ ဦးသာအိုး မဟုပ္ဟုလည္း ဆိုေပသည္။ တဖန္ သူရိယ မဂၢဇင္းတြင္ (အမ်ိဳးသား တကၠသိုလ္၊ ရာဇဝင္ ႏွင့္ ျမန္မာစာျပ) ဆရာ ဦးသက္တင္က ထိုစဥ္က ဆရာဦးပုည မေသေၾကာင္း အကိုးအကား အတန္္စုံစြာျဖင့္ ေရသားထားခ်က္တို ့ကို ေနာက္တပိုင္းတြင္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O

Friday, June 17, 2011

စေလဦးပုည (အပိုင္း - ၁)





စေလဦးပုည အတၳဳပ္ပတိၱ အက်ည္း
(ရွာေဖြ ဖတ္ရူ ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားအေပါ ္တြင္ အေျခခံ၍ မိမိဘာသာ ေကာင္းနိုးရာကို ကိုးကား တည္းျဖတ္၊ ထုတ္နုတ္၍ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသျဖင့္ တစုံတရာ မွားယြင္းစြာ ေဖာ္ျပထားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါရွိခဲ့ပါက ထပ္မံ ရွာေဖြ ေလ့လာရန္လို အပ္ေသာ မိမိ၏ လိုအပ္မူ ့သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဝန္ခံအပ္ပါသည္။ )

          ဦးပုညကို စေလျမိဳ ့၊ တိုက္စုရပ္တြင္ ၁၁၇၄-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆန္း ၁၃-ရက္၊ ၾကာသပေတးေန ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ ဖခင္ ဦးျမတ္စံ ႏွင့္ မိခင္ ေဒါ ္လွရင္တို ့မွ ဖြားျမင္သည္။ ဖခင္မွာ ျမိဳ့စား၊ ရြာစားမ်ိဳးရိုးမွ ဆင္းသက္၍ ဟံသာဝတီမင္း၏ မဂၤလာအိမ္ေတာ္တြင္ အၾကီးေတာ္အျဖစ္ျဖင့္ ေရးသားအမူေတာ္ထမ္းသည္။ မိခင္မွာ စေလ-ပုခန္းငယ္၊ ျမိဳ ့သၾကီးသမီး ျဖစ္သည္။   ဦးပုညတြင္ ေမာင္လိွုင္း ဟုေခါ ္ေသာ ညီ တစ္ေယာက္လည္း ရွိသည္။

          ဦးပုည ဖြားျမင္ေသာေန ့တြင္ ဒုတိယ ၾကက္သြန္းခင္း ဆရာေတာ္ ႏွင့္ မုံေရြး ဆရာေတာ္ တို ့သည္ ေရႊစက္ေတာ္မွ အျပန္တြင္ အိမ္သို ့ၾကြလာၾကသည္။ လကၡဏာသြင္ျပင္ကို ၾကည့္ျပီး ပညာရွိျဖစ္လိပ္မည္၊ ေလာကီေရးရာတြင္ ေက်ာ္ေစာ ထင္ရွားလိပ္မည္။ ေဗဒင္အလိုအရ ဥပေစၦဒကံ မကင္းတတ္သျဖင့္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာျပီေစရန္ ရဟန္ျပဳသင့္ေၾကာင္း ေဟာေျပာ၍ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။

          မိဘတို ့သည္ စေလမွ အမရပူရျမိဳ ့ရွိ သာယာဝတီမင္း အိမ္ေတာ္သို ့ အခစား ဝင္ရန္ သြားေသာအခါ ႏွစ္ ႏွစ္သားအရြယ္ ဦးပုည ကိုပါေခါ ္သြားသည္။ အိမ္ေတာ္ရွိ စည္ရုံးတြင္ ေခတၱ သြားေရာက္ ၾကည့္ရူ ့ရာ ဦးပုည ျဖစ္လာမည့္ ကေလးငယ္မွာ စည္ၾကီးမ်ားကို ပုတ္ခတ္ ကစားေလသည္။  သာယာဝတီမင္းက အမည္  ေပး၊ မေပးျပီကို ေမးေလရာ မေပးရေသးသျဖင့္ စည္းပုတ္ ကစားျခင္းသည္ ကဗ်ာ လကၤာမွစ၊ ပညာလုံးစုံ တတ္မည့္ နိမိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေမာင္ပုတ္စည္ ဟု တြင္ေစရန္ အမည္ေပးေလသည္။

          ၆-ႏွစ္ ရြယ္တြင္ စေလျမိဳ ့ တူေမာင္း ဆရာေတာ္ ဦးဒီပထံ တြင္ ေက်ာင္းအပ္ေလသည္။ ဤအသက္ အရြယ္ႏွင့္ပင္ ဓဇဂ္သုတ္ကို ပီပီသသ ရြတ္အံ ျပန္ဆိုနိုင္သည္။  ခုႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ သဒၵါႏွင့္ အဘိဓမၼာ သျဂိဳဟ္က်မ္းမ်ားကို သင္ၾကားရေလသည္။ ထိုေနာက္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္သျဖင့္ ရွစ္လ စာဝါပ်က္ျပန္သည္။ ခင္ၾကီးစသည္ လည္း ငယ္ဆရာ တစ္ပါးျဖစ္ျပီး၊ ၾကီးဆရာမ်ားမွာ ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္၊ စေလ ခင္ၾကီးသာ၊ ပုဂံေရႊေက်ာင္းေန ဒလခင္ၾကီးတို ့ျဖစ္သည္။ (ေရွးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို ခင္ၾကီး ဟု ေခါ ္ ေဝါ ္သုံးစြဲးသည္။)

          အသက္ ၈-ႏွစ္တြင္ သာယာဝတီမင္းက ေစလႊတ္သျဖင့္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ထံ အပ္ႏွံရာ ရဟန္း ဝတ္ေစသျဖင့္ ရွင္ပုည ဘြဲ ့ျဖင့္ သာမေဏဘဝတြင္ သုတ္၊ ဝိနည္း၊ အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ားကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူေစေလသည္။  တဖန္ ပိဋကတ္၊ ေဗဒင္၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာေရး၊ ေတာလားေရးတို ့ကိုပါ သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ ကြ်မ္းက်င္ေလသည္။  သာယာဝတီမင္း ေရႊဘိုၾကြေသာအခါ ဖခင္ ဦးျမတ္စံသည္ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ လိုက္ရင္း လမ္းခရီးတြင္ တိုက္ခိုက္သူ ထူေျပာသျဖင့္ သရိုင္နယ္တြင္ ေသဆုံးသြားသည္။ မိခင္သည္ ဖခင္ခရီးထြက္သျဖင့္ စေလသို ့ျပန္ရာ၊ ရွင္ပုညမွာလည္း အမိႏွင့္ လိုက္၍ တူးေမာင္းဆရာေတာ္၏ တပည့္မ်ားထံတြင္ ေနထိုင္ေလသည္။ မိခင္မွာလည္း စေလေရာက္ျပီး ၅-လ အၾကာတြင္ အနိစၥေရာက္သည္။  တဖန္ အမရပူရျမိဳ ့၊ ဗန္ေမာ္တိုက္သို ့ ၾကြ၍ ေနေလသည္။


          ရွင္ပုညကို စေလ-ပုခန္းငယ္ ျမိဳ ့နယ္ႏွစ္ခုကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ျမိဳ ့အုပ္မင္းက ရဟန္းခံ၍ ရဟန္းျပဳေလသည္။  ထိုစဥ္ ဒယကာမမ်ား အဝင္၊ အထြက္မ်ားသျဖင့္ ရဟန္း ဒယကာက ယုံမွား သံသယ ျဖစ္သျဖင့္ ျမိဳ ့အုပ္မင္းထံ ေမတၱာစာပို ့ေလသည္။  ရဟန္းဘဝမွထြက္၍ ဟံသာဝတီမင္း နန္းတက္ေသာ မင္းခစား ျဖစ္လာေလသည္။ တဖန္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ ဗဟန္းေက်ာင္းတြင္ ရွင္ဝတ္ျပန္ေလသည္။ ဗဟန္းေက်ာင္းမွ ရဟန္း၊ သီလရွင္တို ့ႏွင့္ မတည့္သျဖင့္ အမရပူရ ဗန္းေမာ္တိုက္တြင္ ေနထိုင္ေလသည္။

          သာယာဝတီမင္း ကံေတာ္ကုန္ေသာ္၊ ပုဂံမင္း နန္းတက္ေသာ ကာလတြင္ စေလ ဆရာဘုန္းၾကီးေက်ာင္တြင္ ေနသည္။ ေနာင္ေသာ္ မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းတို ့အိမ္ေတာ္တြင္ အမူတမ္းျပီး မိဘမ်ိဳးရိုးျဖစ္ေသာ ျမိဳ ့သူၾကီးရာထူးကို ရရန္ အားထုတ္ဆဲတြင္ ဦးရီးေတာ္သူ မင္းၾကီး ဦးပႊား ဆုံးပါးသျဖင့္ ရာထူးကို မရေတာ့ေပ။ မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းတို ့ နန္းတက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတြင္ ပုန္းေအာင္ေနထိုင္၍ ေဗဒင္၊  ရတု၊ ရကန္ ႏွင့္ ေဆးက်မ္းတို ့ ေရးေနေလသည္။

          မင္းတုန္းမင္းသည္ မႏၱေလးအရပ္တြင္ ျမိဳ ့တည္ရန္ အခါေပးေစလိုေသာေၾကာင့္ ဦးပုညကို ရွာေဖြၾကေလသည္။

ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ-ဝ