အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ)

အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ကံတရားကို အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ပါ…

''မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိ၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာရွိ၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံသာ ျဖစ္ရေပမည္'' ဟူ၍ မိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္၏။

ရဟန္းတုိ႔ သတၱဝါတုိ႔အား ကာယဒုစ႐ုိက္ ဝစီဒုစ႐ုိက္ မေနာဒုစ႐ုိက္သည္ ရွိ၏၊ ထုိ(ကံ) အေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မေကာင္းမႈသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္းမူလည္း ေပ်ာက္ကင္း၏၊ ေခါင္းပါးျခင္းမူလည္း ျဖစ္၏။

''ငါတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသည္ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိသည္ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိးရွိသည္ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္မွီခုိရာ ရွိသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား ဤဘံုဘဝသုိ႔ လာျခင္း တစ္ျခားဘံုဘဝသုိ႔ သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိကုန္၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္ကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာ ရွိကုန္၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္'' ဟု ဆင္ျခင္၏။

ထုိကံအေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မဂ္သည္ ေကာင္းစြာ ျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထုိအရိယာတပည့္သည္ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲေသာ ပြါးမ်ားေသာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳေသာ ထုိသူအား သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ အစဥ္ကိန္းေနေသာ 'အႏုသယ' တရားတုိ႔သည္ ကင္းျပတ္ကုန္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

Monday, November 29, 2010

က်မရဲ ့ျမိဳ ့ကေလး

တို ့အိမ္ေလး

အေဝးက လွမ္းလို ့ေမွ်ာ္ရတဲ့…တို ့ျမန္မာျပည္

အေဝးက လြမ္းရတယ္ ဧရာဝတီ

ျမစ္နံေဘးက ျမိဳ ့ကေလး

ေျခာက္ေသြ ့ေပမဲ့

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့

မိသားစုဘဝေလး။ ။



Google မွ ရွာေဖြကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။


က်မ ကဗ်ာကို မေတာက္တေခါက္ပဲ တတ္ျပီး၊ မေတာက္တေခါက္ပဲ ခံစားလို ့ရပါတယ္။

  က်မတို ့ျမိဳ ့ကေလ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးမွာ တည္ရိွတဲ့ ေရနံထြက္ရာ ျမိဳ ့ေလးတစ္ျမိဳ ့ပါ။ ဒီပုံကလဲ က်မတို ့ျမိဳ ့က တကယ့္ပုံေလးကို ရွာျပီး ရေအာင္တင္ထားပါတယ္။

  ခုလို December ဆို က်မတို ့ျမိဳ ့ကေန ပုပ္ပါးေတာင္မၾကီး တက္တဲ့ရာသီေပါ့။ X'mass ေန ့ မနက္ မိုးမလင္းခင္ မနက္ေစာေစာ ကားေတြႏွင့္ အဖြဲ ့လိုက္ တက္ၾကတဲ့ ဓေလ့ ရိွတယ္။ မစြံရင္ ေရကူး၊ ေတာင္တက္၊ ေလွေလွာ္သင္ ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးရွိတဲ့ အတိုင္းေပါ့။ မိန္းခေလးေတြက ေတာင္တက္ရင္ ပါလာတဲ့ အိတ္မေျပာနွင့္ ကိုယ့္ေျခ၊ ကိုယ့္လက္ေတာင္ မသယ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ေယာကၤ်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ အက်ၤ ီ စဆြဲတက္တဲ့သူလဲ ရွိရဲ ့၊ မိန္းခေလးေတြစုျပီး ေျဖးေျဖးတက္တာလဲ ရွိတာေပါ့။ အထူသျဖင့္ ေတာင္တက္ေပါ့....၊ တခ်ိဳ ့ မိန္းခေလးေတြကေတာ့ က်မ္းမာေရးေကာင္တယ္ ဘယ္သူ ့အကူမွ ေစာင့္စရာမလိုဘူးေပါ့။

  ေတာင္ေပါ ္ေရာက္ရင္ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾက၊ နားၾကတယ္။ ျပီး ေတာင္ေပါ ္မွာ ပင္လယ္ေရမ်က္နွာျပင္ကေန ဘယ္ေလာက္ျမင့္တယ္လို ့ ေရးထားတဲ့ Level Marking ေလးရွိတယ္...။ အဲဒါကို ေလ့လာတဲ့သူက ေလ့လာ၊ ေတာင္တဝိုက္က ရွုမငွီးတဲ့ ျမင္ကြင္း(ေဆာင္းရာသီ ဆိုေတာ့ ျမဴခိုေတြနဲ ့ေပါ့) ၾကည့္လို ့။ ဘယ္ေန ့က ဘယ္သူ ေရာက္ေၾကာင္း ေက်ာက္တုံးေတြမွာ ေရးၾက၊ ျခစ္ၾကနဲ ့ စုံေနတာပဲ။ ေန ့လည္ ၁၂ နာရီခြဲးေလာက္ဆို ေတာင္ေအာက္ျပန္ေရာက္ျပီ။ တခ်ိဳ ့က ခ်က္ယူလာတဲ့ထမင္းကုိ စား တယ္၊ တခ်ိဳ ့က ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္စားၾကတယ္။

  စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ပုပ္ပါးေတာင္ ကလပ္ကို တက္ၾကျပန္တယ္။ တေရးတေမာ အိပ္တဲ့သူက အိပ္ေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေတြမွာလည္း နားၾကတယ္။ ပ်င္းတတ္ရင္ ပုပ္ပါးက ေမ်ာက္ေတြနွင့္ ေဆာ့နိုင္၊ အစာေၾကြးနိုင္ပါေသးတယ္။ (အဲဒီတုံးက ဂ်င္းေဘာင္ဘီဝတ္တဲ့သူက နည္းေသးေတာ့ ဒီလိုစၾကတယ္ `ေရၾကီးလို ့ ပုပ္ပါးမွာ ေမ်ာက္ေတြ ေရာက္ေနတယ္ လုိ ့ေလ)။  ၄နာရ၊ီ ၅ နာရီဆိုရင္ ကိုယ့္ျမိဳ ့ကို ျပန္ၾကတယ္။  ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီျပိဳးစ ဆိုရင္ ျမိဳ ့ကို ျပန္ေရာက္ျပီ။

ေမ်ာက္စာေၾကြးတာနဲ ့ ပတ္သတ္လို ့အသိတစ္ေယာက္ရဲ ့သား အျဖစ္ေလးေျပာရဦးမယ္။ ေတာင္ကလပ္မွာ ေမ်ာက္ေတြက လူေတြနားလာျပီး အစာေတာင္းတတ္တယ္။ သူတို ့က လူမေၾကာက္ဘူး ...  ဘုန္းၾကီး ၾကိမ္လုံးပဲ ေၾကာက္တာ။ အဲဒီကေလးက ေမ်ာက္စာဝယ္လာတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး ေဘာင္ဘီအိပ္ကပ္ထဲ ဖြက္ျပီယူလာတယ္။ ေတာင္ အလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ထုပ္ေကြ်းတယ္။ အဲဒီမွာ ျပသနာစတာေလ... ေကာင္းေလးနွင့္ ေမ်ာက္ကအရပ္ေတာ့ နွစ္ဆကြာပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္က ကေလးေရွ ့ကေမ်ာက္က ရွာေဖြေရးဆင္းျပီ ၊ ေနာက္ကေမ်ာက္ကိုင္ေပးထာတယ္။ ကေလးကလဲ ေတာ္ရုံမေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္ကိုင္ျပီ သူ ့အကၤ် ီလွန္ရွာေတာ့ ေၾကာက္လိုငိုပါေလေရာ။ လူၾကီး နွစ္ေယာက္ေလာက္ ရိုက္မယ္လုတ္မွ ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္ ေပေစာင္း ေပေစာင္းနဲ ့ ထြက္သြားတယ္။ ... :P

  ေတာင္တက္တယ္ဆိုတာ တက္တုံးသာ မသိတာ ။  ညၾကေတာ့ အတုံးအရုံး အိပ္ၾက ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီက စတာ ... ေနာက္ေန ့ေရာက္ရင္ ကိုယ္ေတြ၊ လက္ေတြ နာျပီး ဒူေခါင္းေတြက ညႊတ္၊ ညႊတ္သြားတာေပါ့။ ... :D  ျမိဳ ့ေပါ ္က သြားတဲ့သူ အားလုံး ...။

လူၾကီးေတြပါလာရင္ေတာ့ သူတို ့က ပုပ္ပါးျမိဳ ့ေပါ ္တဝိုက္က ျခံေတြမွာ (တခ်ိဳ ့ရိပ္သာေတြက ျခံအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ရိွတယ္) နားၾကတယ္။ ပုပ္ပါးႏွင့္ က်မတို ့ျမိဳ ့ရဲ ့ဆက္စပ္မွုေလးက ဧျပီလမွာလဲ ရိွေသးတယ္....

ေဆာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္လို ့က ပုဂံႏွင့္လဲ မကင္းပါဘူး။ ဒီရက္ဆိုရင္ အာနန္ဒါက ျပာသိုပြဲးဟာလဲ လူသြားမ်ားတဲ့ ဘုရားပြဲးေတာ္ တစ္ခုေပါ့။ ျပာသိုပြဲးကေတာ့ လူတိုးရတယ္ ၊ ဘုရားဖူးရတယ္။ အာနန္ဒါ တစ္ဆူထဲတင္ မဟုပ္ပါ ၊ ပုဂံ၊ေညာင္းဦးကဘုရား အစုံကို သြားၾက၊ ဖူးေျမာ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆို စြယ္ေတာ္ေလးဆူး နံနက္ ၁၂နာရီအတြင္း ဖူးရင္ က်မ္းမာတယ္လို ့ အယူရိွလို ့ သြားတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။

  နီးနားက ရြာေလးေတြက ဘုရားပြဲးရက္မွာ လွည္းေတြနဲ ့လာၾကတယ္။ ရြာေတြကလာရင္ ပြဲးသိမ္းမွ အိမ္ျပန္ၾကတာေလ။ လွည္းေလးေတြက ေပါင္မိုးေလးနဲ ့ ထမင္းအိုးေတြ ဘာေတြနဲ ့ လွည္းေဘးတင္ ခ်က္၊ ျပဳတ္စားၾကေသး။ ပုဂံက ဘုရားပြဲးေတြက ဗလာပြဲးေတြမို ့ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလာလို ့ မိုးလင္း အားေပး ေတာ့တာေပါ့။ ဗလာပြဲးဆိုတာ စတိတ္စင္ေဆာက္ျပီး ကျပတာပါပဲ။ ဒါေတာင္ သူတို ့ေတြမွာ ဖ်ာခင္းလို ့ လူေစာင့္နဲ ့ တေနကုန္ေနရတာေပါ့။ တျခားျမိဳ ့က လာသူေတြကေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွ ကိုယ္လူစုနဲ ့ကို၊ ကိုယ့္ကားနဲ ့ကို(စုငွားတာက မ်ားပါတယ္) ျပန္ၾကတာေပါ့။

  ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေတာ္ေတာ္ အေပ်ာ္အပါး မက္ၾကတယ္လို ့... ဟီးဟီး အထူသျဖင့္ က်မတို ့ျမိဳ ့သူ၊ ျမိဳ ့သားေတြပါ ........။ အရပ္ေဒသေတြမွာ မတူကြဲးလြဲတဲ့ ဓေလ့ေတြနွင့္မို ့ ေရွးလူၾကီးေတြက သူ ့အရပ္နွင့္ သူ ့ဇာတ္လို ့ ဆိုရိုးထားခဲ့တယ္ ထင္ပါ့ေနာ္ ။


Thursday, November 25, 2010

ငယ္ငယ္က (၂)


ငယ္ငယ္ကေလ ခရီးေတြလဲ အမ်ားၾကီးသြားဘူးတယ္၊ ညီအမေတြ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ေဆာ့လိုက္နဲ ေလ... သိပ္ေပ်ာ္ရာေကာင္းတယ္။ ေစာင္ေတြ ခါးမွာပတ္၊ တဘက္ေစာင္ကို အလွ်ားလိုက္လိပ္ျပီး ေခါင္းမွာပတ္ ဆံထုံးျဖစ္ေရာ။ ျပီးရင္ ကုတင္ေပါ ္ မွာ ျခင္ေထာင္ကို အေရွ ့တဝက္တင္၊ အေနာက္ကခ် လိုက္ကာလုပ္လို ့ မင္းသမီးလိုကၾကတယ္။ အငယ္ ၄ ေယာက္ ၊ ၂ ေယာက္က မင္းသမီးလုပ္ရင္၊ ၂ ေယာက္က ပြဲးၾကည့္ပရိတ္သတ္လုပ္ ေအာက္မွာထိုင္ၾကည့္ ရတယ္။ တလ့ဲစီ ေဆာ့ၾကတယ္။
ေမေမကေလ ေန ့တိုင္းေစ်းကိုသြားရတယ္။ တေန ့ တေန ့ ေန ့လယ္စာအတြက္ ရာသီအလိုက္ သီးႏွံကို တစ္ေန ့ ၁၀လုံးဝယ္ ဝယ္လာရတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တစ္လုံးနူံး။ တခါ တခါ ေမေမ့ ေဝစုေတာင္ ဘယ္သူ အုပ္သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။

ဘိုမရုပ္ေလးေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ရုတ္နဲ ့ အက် ီေလးေတြလုပ္ဖို ့ အစပိုင္းေတြရွာျဖတ္ရတယ္ (ဒီမွာ ခုေတာ့ အသင့္ဝယ္လို ့ရေနပါျပီ)။ ေဖေဖ့့အကို ေတာ္တဲ့ ဦးေလးက အိမ္မွာ အတူေနတယ္။ ဦးေလးကလဲ သစ္သားမီးျခစ္ဘူးေလး ၂ခုနဲ ့ သေရပင္၂ပင္လိင္ျပီး ေသနပ္လုပ္ေပးတယ္။ ကဒ္ထူျပားေလးေတြကို လက္မေလာက္ ေလးေထာင့္ပုံညုပ္ သေရပင္ၾကားထဲ ထည့္ပစ္ရတယ္။ ၄၊ ၅ ေပေလာက္ထိသြားတယ္ ကဒ္ထူက်ည္ဆန္ေလးေတြ။ သရက္သီး ၂ ေစ့ကို ၾကိဳးနဲ ့ေဖာက္ဆြဲးျပီး ပန္ကာလို လယ္လို ့ရေအာင္လဲ လုပ္ေပးတယ္။ ငယ္ေသးေတာ့ ဦးေလး ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ခုေတာ့ ေမ့သြားျပီ။

က်မ ဦးေလးက အရမ္းဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဦးေလးဆိုလို ့ ဦးေလးအေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ ဦးေလး ငယ္ငယ္က ရြာမွာေနတုံးကေပါ့ ၾသဇာေစ့ ႏွာေခါင္းထဲဝင္သြားတာ လူၾကီးေတြက နားႏွင့္ ႏွာေခါင္း ဆက္တယ္ဆိုျပီး နားကို ေလမွ ုတ္သန္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္နဲ ့မွ ုတ္တာ နားေလးသြာပါေရာ။ မသိတာလား၊ ဗဟုသုတ နည္းတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေတာင္ ၂တန္းထိ ေက်ာင္းတက္ေသးတယ္။ ၂ တန္းေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေခာတ္မွာ ပညာဝန္လာ စစ္တယ္။ ပညာဝန္က သူ ့ကို စာေမးတာ နားေလးလို ့ မၾကားဘူးေပါ့။ သူက အဲဒါနဲ ့ရွက္ျပီး ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက English လိုလဲ ဖတ္နိုင္တယ္။ ကမ္ဘာလုံးၾကီးကို ဘယ္လို ၾကည့္ရမယ္လို ့၊ ဘယ္မွာ ဗမာျပည္၊ ဘယ္ဟာက ဘာႏိုင္ငံလို ့ က်မကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ နာရီကို ဘယ္လုိ ေရတြက္ရမယ္။ တစ္နာရီမွာ မိနစ္ ၆၀၊ တစ္မိနစ္မွာ စက္ကန္ ့၆၀ ဆိုတာက အစ သူသင္ေပးတယ္။ ေရႊပန္းတိန္လုပ္နည္းလဲ သင္ဘူးတယ္။ ေဆာင္းတြင္ဆိုရင္ ညဘက္မွာ ေကာင္းကင္းကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ခုႏွစ္စင္ၾကယ္က ဘယ္လို၊ ဘယ္ဟာ ဓူဝံၾကယ္က ေျမာက္အရပ္မွာ၊ ဒါကေျဖာက္ဆိပ္ၾကယ္၊ ဘယ္ရာသီမွာ ေမာင္ရင္ဆိုင္ထမ္းရိွတယ္နဲ ့ မီးလွ ူံးရင္ ေျပာျပေလ့ရိွတယ္။
ဦးေလးကိုေတာင္လြမ္းလာျပီ။ က်မ ဦးေလး ကို က်မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူက လူပ်ိဳၾကီးပါ၊ ဒါေတာင္ လာစပ္တဲ့ မိန္းမ ၂ ေယာက္ ရိွတယ္လို ့ ဦးေလးက ၾကြားဘူးပါတယ္......:P

သူသာနားၾကားရရင္ နိင္ငံျခားသြားမည့္သူပါ။ သူ ့လာစပ္တဲ့သူေတြကို သူနားမၾကား သလိုပဲ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြလဲ နားမၾကားတာ ပါလာမယ္ထင္လို ့(မ်က္ႏွာငယ္ရမွာစိုးလို ့).... လက္မခံလိုက္ပါဘူး။ အဟီး ... ဒါေပမယ့္ အသက္ ၇၀ ေလာက္မွ ေပါ ္လာတဲ့ Phobecake ကိုေတာ့ ထမင္းဖိတ္ေၾကြးခိုင္းျပီး အိမ္ေခါ ္ဘို ့ေျပာပါေသးတယ္။ လူပ်ိဳးၾကီးဆိုေတာ့ ရွက္လဲ ရွက္တတ္ေသးတယ္။ စရင္လဲ ရွက္ျပီး ရိုက္တတ္ေသးတယ္။

ေမေမ ႏွင့္ ဦးေလးက အလုပ္ႏွင့္ လက္မျပတ္ လုပ္ေနတတ္သူေတြပါ။ ေဖေဖကေတာ့ အစိုးရ အလုပ္ေတြနဲ ့ ရွုတ္ေနတတ္လို ့ သမီးေတြနဲ ့ ပင္စင္ယူမွပဲ ဆူရ၊ ရန္ျဖစ္ရပါတယ္။ အိမ္မွာက သမီး မိန္းခေလးပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ေနရာတကာ မိန္းခေလးေတြကပဲ လုပ္ရတာပါပဲ။ အိမ္အလုပ္ေတြလဲ အကုန္ခြဲးေဝထားသလို ဟင္းဆိုရင္လဲ ေဝပုံက် သူ ့ေဝစုနဲ ့သူစားရတာပါ။

စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကိုေတာ့ ေဖေဖက ကေလးအရြယ္ ကေလးေတြဖတ္ဖို ့ ဓမ္မပဒ စာအုပ္ကေန ေဖေဖ ဖတ္တဲ့ လူၾကီးဖတ္ လူမွူေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး အစုံ ဝယ္ျပီး ျမင္မယ့္ေနရာမွာတင္္တန္တင္၊ ေပးဖတ္ခိုင္းတဲ့ အခါလဲ ရွိပါတယ္။ ေမေမလဲ စာအစုံဖတ္တယ္။ ပုံျပင္ေလးေတြ၊ ဝတ္ထု ဇာတ္ေၾကာင္းေတြလဲ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ မိဘ၊ ဆရာ၊ ဘိုးဘြား ေတြရဲ ့ေက်းဇူးေတြေပါ့။

Monday, November 15, 2010

ငယ္ငယ္က (၁)


က်မတို ့ငယ္ငယ္က ညီအမ (၇) ေယာက္ အတူတူ မိဘ၊ ဦးေလး ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ ့ တူတူေနရေတာ့ အိမ္မွာ ဘယ္လို ေဝစည္ေနမယ္ ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ အိမ္ကို ဧည့္သည္လာရင္ မိဘေတြက နံပါတ္စဥ္နွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရတယ္။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္က အျပင္ထြက္လိုက္ တစ္ေယာက္က အထဲဝင္လိုက္နဲ ့ ဧည့္သည္ေတြလဲ လူေတြကို မွားလို ့ ... ။
က်မက အငယ္ဆုံးဆိုေတာ့ နံပါတ္ (၁) အမကို ေဒသေကာလိပ္ သြားတက္တာက စျပီးမွတ္မိတာပါ။ အသက္လဲ ၁၄ နွစ္ေလာက္ကြာတာဆိုေတာ့ သူတို ့ အျပင္သြားရင္ အလွည့္က် က်မကို ေခါ ္ သြားရတယ္။ ေမေမက သူတို ့ကို ကေလးကူထိန္းခိုင္းတာပါ။ :P
သူတို ့ေတြက အပ်ိဳေပါက္ေတြဆိုေတာ့ ကာလသားမ်ားက ငန္းက်၊ တီးတိုး တီးတိုးေျပာၾကရင္ က်မက ဂ်စ္ကန္ကန္နွင့္ ျပန္ၾကည့္တာပါပဲ။ အမေတြကေတာ့ လာ...လာ ဆိုျပီ ဆြဲေခါ ္သြားတာေပါ့။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ ရီစရာေတြပါ  အဲဒီကထည္းက လူရည္မလည္ခဲ့တာပါ။
သူငယ္တန္းတက္ေတာ့ အမ်ိဳးမကင္းတဲ့ အမ တစ္ေယာက္ အကူအညီနွင့္ ေက်ာင္းပို ့ပါတယ္။ အမေတြတုံးကလဲ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ ရိွတယ္လို ့ေတာ့ေျပာပါတယ္။ က်မအလွည့္ ေတာ့ သူတို ့က အေတြ ့အဳက ုံမ်ားလာလို ့လားမသိပါဘူ ... အဲဒီ အမက ေက်ာင္းခ်ိန္ ေန ့တစ္ဝက္လုံး ေက်ာင္းမွာ က်မကို ျမင္ရတဲ့ေနရာမွာေစာင့္ရပါတယ္။ သူအျပင္ခဏသြားရင္၊ အဲအဲ ကိစ္စရိွလို ့သြားျခင္ရင္ က်မကိုလာေျပာျပီ သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ :D
ခဲတံက်ိဳးသြားရင္ ခြ်န္ေပးတယ္၊ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ( ငိုရင္၊ ရန္ျဖစ္တယ္ထင္ရင္) လာဳကည့္တယ္။ ဆရာမေတြ ကလဲ စာေမးပြဲး ကိစ္စတို ့၊ အလွူေငြ ေကာက္တာတို ့ ရွိရင္ ကေလးေတြကို စာအုပ္ထဲမွာ လိုက္ေရးခိုင္းျပီ အိမ္က မိဘေတြကို ျပန္ျပခိုင္းေလ့ရိွတယ္ (ဆရာမေတြက ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေရးျပထား ပါတယ္)။ အဲဒီအမကိုလဲ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူ ့ကို က်မက မမမြန္လို ့ေခါ ္ပါတယ္။ အဲဒီတုံးက သူေျပာတဲ့ စကားဆို က်မနားေထာင္ပါတယ္။ သူက ညေနဘက္က်ရင္ က်မကိုလဲ စာသင္ေပးရပါတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ လက္သာရာခ်စ္တာပါပဲ။ ေမေမကလဲ ကေလး(၇)ေယာက္နဲ ့ အိမ္မွ ုကိစ္စေတြနဲ ့ဆိုေတာ့ ဘယ္လြယ္ပါမလဲေလ။ ခုေတာ့ သူနဲ ့လဲ မေတြ ့ျဖစ္တာၾကာပါျပီ။ ေနရာေတြ ကြဲးသြားျပီ။
သူငယ္တန္း တစ္နွစ္ျပီးသြားေတာ့၊ အမေတြနွင့္ ေက်ာင္းသြားရပါတယ္။ က်မအထက္ကအမ နံပါတ္(၆)နဲ ့ပါ။ က်မ တစ္တန္း၊ သူက (၄)တန္းေရာက္ေနပါျပီ။ ေနာက္နွစ္က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ သြားရတယ္။ အဲဒီအမက မုန္ ့စားဆင္းရင္ အခန္းေရွ ့မွာလာေခါ ္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းေစ်းနားမွာေစာင့္ျပီး မုန္ ့ အတူတူ ဝယ္စားရတယ္။
ေန ့တစ္ဝက္ေက်ာင္းဆိုေတာ့ မုန္းစားခ်ိန္ကလဲ ၁၅ မိနစ္ပဲရပါတယ္။ ကေလးအမ်ားၾကီး ဒီ ၁၅မိနစ္မွာ လုယက္ ဝယ္တာ ဘယ္အခ်ိန္လုံေလာက္ပါ့မလဲ။ သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္းတုံးက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဦးစိန္ေမာင္တဲ့ အလြန္ေအးပါတယ္။ သူလက္ထက္ကဆို က်မတို ့ကေလးေတြေတာင္ ရုံးခန္းထဲ ျဖတ္ေျပးက်၊ ေဆာ့က်နဲ ့ေပါ့။ ၂တန္းနွစ္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ အသစ္ေျပာင္းလာတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ၇နာရီခြဲး ဆို ေက်ာင္းတံခါးပိတ္တယ္။ ေနာက္က်ရင္ ဝင္မရဘူး၊ အေပါက္ကေနလွဲ ့ျပန္။ သူလာပိတ္တုံး ဝင္ရင္ ကံေကာင္းရင္လြတ္ေပးတယ္၊ သူကနည္းနည္းေစာင့္ရရင္ တုတ္နဲ ့ အရိုက္ခံရတယ္။ က်မတို ့မွာ ေက်ာင္းခ်ိန္မွီေအာင္ ေျပးရတာ ေမာေနတာပဲ။
အေမက အိပ္ယာကနိုးလြတ္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ မ်က္နွာသစ္၊ သနက္ခါးလိမ္းျပီး အမနွင့္ ေက်ာင္းသြာရပါတယ္။ သူငယ္တန္းကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ကိုယ့္ဘာသာလိမ္းလား၊ ေမေမလိမ္းေပးတာလား ဆိုတာေပါ့။

က်မတို ့ မိသားစု

ငယ္ငယ္က အလြန္းဆိုးတဲ့ ကေလးလို ့မိဘေတြက သတ္မွတ္ဳကတယ္...

က်မမွာ ေမြးျခင္း (၇) ေယာက္မွာ အငယ္ဆုံးပါ

သူတို ့ေတြကေတာ့ ဘယ္လိုရယ္ ေသခ်ာမသိေတာ့ပါ
ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ မိသားစုကို အလြန္တြယ္တာ ပါတယ္။
ေမေမ့ဘက္က အဖိုး၊ အဖြားက ေမေမ ငယ္စဥ္ကပဲ ဆုံးသြားျပီ၊ ေဖေဖ ့ဘက္ကေတာ့ ေဖေဖတို ့
ေမြးခ်င္း(၉)ေယာက္မွာ ေဖေဖက အငယ္ဆုံးမို ့ က်မအေနနဲ ့ ဘယ္ဘက္က ဘိုး၊ဘြားကိုမွ မမွီလိုက္ပါဘူး။
ခုေခတ္မွာ ၁ေယာက္ကေန၊ ၂ေယာက္ယူဖို ့ေတာင္ အနိုင္နိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ေတာ့ ကေလးေတြ အေဖာ္ရွားပါဳကေလတယ္လို ့ထင္မိတယ္။ ငယ္ငယ္က ညီအမတစ္ေတြ အတူတူေဆာ့ရတာ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။