အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ)

အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ကံတရားကို အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ပါ…

''မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိ၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာရွိ၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံသာ ျဖစ္ရေပမည္'' ဟူ၍ မိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္၏။

ရဟန္းတုိ႔ သတၱဝါတုိ႔အား ကာယဒုစ႐ုိက္ ဝစီဒုစ႐ုိက္ မေနာဒုစ႐ုိက္သည္ ရွိ၏၊ ထုိ(ကံ) အေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မေကာင္းမႈသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္းမူလည္း ေပ်ာက္ကင္း၏၊ ေခါင္းပါးျခင္းမူလည္း ျဖစ္၏။

''ငါတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသည္ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိသည္ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိးရွိသည္ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္မွီခုိရာ ရွိသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား ဤဘံုဘဝသုိ႔ လာျခင္း တစ္ျခားဘံုဘဝသုိ႔ သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိကုန္၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္ကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာ ရွိကုန္၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္'' ဟု ဆင္ျခင္၏။

ထုိကံအေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မဂ္သည္ ေကာင္းစြာ ျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထုိအရိယာတပည့္သည္ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲေသာ ပြါးမ်ားေသာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳေသာ ထုိသူအား သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ အစဥ္ကိန္းေနေသာ 'အႏုသယ' တရားတုိ႔သည္ ကင္းျပတ္ကုန္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

Sunday, November 6, 2011

စိတ္ ႏွင့္ ဆိတ္

Google မွာ ရွာေဖြ ရယူသည္။
          ျမိဳ ့ေလးတျမိဳ ့က လမ္းမတန္းဘက္မွာ ရုံးေတြႏွင့္ လူေနအိမ္ေတြဟာ တအိမ္ေက်ာ္၊ ဒါမွမဟုပ္ ႏွစ္အိမ္၊သုံးအိမ္ျခား လိုလို တည္ရွိလိုက္၊ အိမ္တန္းတလွည့္၊ ရုံးတည္ရွိရာ ဝန္းတလွည့္ႏွင့္ အစီအရီတည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။   ျမိဳ ့ေလးက ေတာင္ကုန္းေတြ ဝိုင္းရံတည္ရွိေနတဲ့ အညာျမိဳ ့ေလး တစ္ျမိဳ ့ ေပါ့။ အညာရဲ့ သေဘာ မိုးနည္းျပီး၊ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့တဲ့ ေႏြ၊ မိုးရာသီႏွင့္ အလြန္ေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီ တနည္း ေျပာရရင္ေတာ့   အပူ၊ အေအးျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုေလး ရွိတဲ့ျမိဳ ့ေလး တျမိဳ ့ေပါ့။

          ျမိဳ ့လယ္ လမ္းမတန္းေလးမွာ လမ္းသြယ္ႏွစ္ခုၾကားက အိမ္ေလးလုံးတန္းဟာ တန္းစီျပီ တည္ရွိ ေနပါတယ္။ အိမ္ေလးလုံးတန္းမွာ ဧရာဝတီရုံးနဲ ့ သမဝါယမရုံး [မဆလေခာတ္ (သို ့) ဆိုရွယ္လစ္ေခာတ္ ပစၥည္းခြဲးေဝ ေရာင္းခ်ေသာဆိုင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ရုံးဌါန] ႏွင့္ လူေနအိမ္ဝိုင္း ႏွစ္ဝိုင္း ပါဝင္တဲ့ ေလးအိမ္တန္းေလးေပါ့။ အဲဒီမွာ အိမ္တစ္အိမ္ဟာ ရုံးေလးႏွစ္ရုံးၾကားတည္ရွိတယ္။ ရုံးေလးတစ္ခု ေရွ ့မွာ ညေနေစာင္းကေန ညဘက္ထိ ေရာင္းတဲ့ အသုတ္စုံဆိုင္တန္းေလး တခုရွိတယ္။ ညဘက္ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ေလာက္ဆို အသုတ္အတြက္ အသီးအႏွံေဆးတဲ့ေရ၊ အသုတ္စားျပီးသား ပုဂံေတြ ေဆးေၾကာတဲ့ ေရေတြကို ခုံေတြသိမ္း၊ အမိုက္ေတြလွည္းျပီတဲ့ အခ်ိန္ဆို အဲဒီေရေတြ ေျမျပင္ေပၚ သြန္ပက္ ပစ္ခဲ့တာပါပဲ။

          ရုံးေလးေရွ ့မွာေတာ့ ေရသန့္ေလးခက္ျပီး ေျမၾကီးကို ေရဖ်န္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆးေၾကာတဲ့ ေရေတြေတာ့ ေဘးက အိမ္ဘက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ရုံးေရွ ့သြန္လို ့ ညစ္ပတ္ရင္ ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ မေပးဘဲ ေနမွာ စိုးတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခ်ိန္ၾကမွ ပက္တဲ့ေရဆိုေတာ့ ေဘးအိမ္ေလးကလဲ ေျပာခြင့္မသာဘူးေပါ့။ ျဖန္းကနဲ ပတ္ျပီးမွေတာ့ ဘယ္သူ၊ ဘာေျပာသာမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ပက္ မလဲလို ့ ဘယ္သူကေရာ ေစာင့္ၾကည့္ နိုင္မွာလဲ။ ဒီလုိပါပဲ တရက္ျပီ တရက္၊ တလျပီ တလေပါ့။ ခုခ်ိန္ထိလဲ ရွိေနတုံးပါပဲ။ ခုဆို ေဘာလုံးပြဲး ျပခ်ိန္ျပီးေအာင္ေတာင္ ေစာင့္ေရာင္းတတ္တာ။ ဘာတဲ့ အာဆင္နယ္တို ့၊ မန္ယူ၊ မန္စီးတီးတို ့ ကန္တဲ့ ပြဲးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သူေတြကို ေရာင္းတာေပါ့။
          အဲဒီလိုနဲ့ ဒီေဆးေရေတြကေန ပါလာတဲ့ ငရုတ္စိေလး ကေန ငရုတ္ပင္ကေလး တပင္ ေပါက္လာတယ္။ ေဘးအိမ္ေလးရဲ ့ ေရွ ့မွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ ဒီ ငရုတ္ပင္ေလးဟာ တေန ့တျခား ျမင့္လာ၊ ၾကီးလာ တာေပါ့။ ေနာက္ေတြ ညစဥ္ပက္ေနတဲ့ ေရကလည္းရ၊ ေနကလည္းရ ေပါ့။ အပင္မွန္ ေနရာမွန္ ျဖစ္ေနထင္ပါရဲ ့ အပြင့္ေတြ ပြင့္၊ အသီးေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္သီးလို ့ ေဝဆာလာတာေပါ့။ အဲဒီ လမ္းမတန္းကို ျဖတ္သန္း သြားလာေနတဲ့ ကုလားေလး တစ္ေယာက္က အသီးသီးလာ ကတည္းက တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကုလားေလး အသက္က ရွိလွမွ ၈-ႏွစ္၊ ၉-ႏွစ္ေပါ့။ အသီးေတြ မရင့္တရင့္၊ အိမ္ကေလး ေရွ ့ မွာလဲ လူလစ္ခိုက္မွာ ဒီအပင္ကို တပင္လုံး ဆြဲးႏွဳတ္ျပီး ခိုးပါေလေရာ။ သူနွဳတ္ျပီးခါစတင္ အိမ္ကေလးက မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ ထြက္လာတာနဲ ့ တိုးေတာ့ ငရုတ္ပင္ လက္မွာ တန္းလန္းနဲ ့ စက္ဘီးႏွင္းျပီး ဇြတ္ထြက္ေျပး ပါေလေရာ။

          ဒါေပမယ့္ ကုလားေလးဟာ အဲဒီေနာက္ပိုင္း မၾကာ၊ မၾကာ ဆိုသလို စက္ဘီးေလးစီးျပီ ဒီေလးအိမ္တန္းဘက္ ေရာက္၊ ေရာက္လာတတ္တာပါပဲ။ ကေလးဆိုျပီး ၾကည့္ေနလိုက္တာ ေနာက္တခါ ဒီအိမ္ေလးက အိမ္ေရွ ့မွာ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သလဲသီးပင္က သလဲသီးေတြကိုလည္း မရင့္မွဲ ့ခ်ိန္မွာ အဲလိုပဲ ေခ်ာင္း ေခ်ာင္း ခူးေနခဲ့တာေပါ့။ ဒီအိမ္ေလးရဲ ့ ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလး အေမက ေတြ ့သြားလို ့ ေအာ္ဟစ္ေတာ့မွ ထြက္ထြက္ေျပးတာပဲ။ သူကေတာ့ ဒါကို ကစားနည္းလိုပဲ မေကာင္းမွန္းသိတာ၊ မသိတာထက္ သူမ်ားမၾကိဳက္တာကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လုပ္ျခင္ေနပုံပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ ့အိမ္ေတြက ကုန္းေအာ္၊ ေနာက္ကေန တုတ္နဲ ့လိုက္တဲ့ အခါ ဒီလူနယ္ ကေလးကိုလို ့ ေတြးျခင္စရာေပမယ့္၊ ကေလးေတြဟာ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ လူေတြက လက္ခံတယ္ဆိုျပီ၊ တိုးတိုးလုပ္ရာကေန ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္လာတတ္ေတာ့တာပဲ။

          သူမ်ားကို အဲလို ေနာက္ယွက္တတ္တဲ့ ကုလားကေလးက တေန ့ေတာ့ စက္ဘီးမပါလာဘူး။ ဒါေပမယ့္ စက္ဘီးအစား၊ ဆိတ္တေကာင္ႏွင့္ အတူ ေလးအိမ္တန္းဘက္ လမ္းေရွာက္လာခဲ့ ျပန္တာကို ေတြၾကရျပန္တယ္ေလ။ ကေလးဆိုေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ ဆိတ္ကေလးကို လူၾကားထဲ ၾကြားျခင္လို ့ ေခၚလာတာေပါ့။ ကုလားေလး မိဘေတြက ပိုက္ဆံရွိၾကတယ္လို အဲဒီေတာ့မွ ေလးအိမ္တန္းက လူေတြက သိၾကတာေပါ့။ ဒါေတာင္မွ သူမ်ားပစၥည္းကို ခြင့္မေတာင္ပဲ၊ မတရားလိုျခင္စိတ္ ရွိေနတာေတာ့ မၾကိဳက္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိလို ့လဲ မဟုပ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ သူက လိုျခင္ေနတာကို က သူ ့စိတ္ဟာ ကေလးျဖစ္ျပီ စိတ္မျဖဳစင္တာကို ျပတာပဲေလ။ တေန ့မွာ ဒီလိုသာ ဆက္လုပ္ေနရင္ သူမ်ားပစၥည္း ခိုးမွူကို က်ဴးလြန္လာနိုင္တာေပါ့။

          ဟိုေရာက္၊ ဒီေရာက္ျဖစ္ကုန္ဘီ။ ကုလားေလးရဲ ့ ဆိတ္ေလး အေၾကာင္း ျပန္သြားၾကပါစို ့။ ဆိတ္ေလးက အျဖဴေရာင္မ်ားတယ္။ အနက္ကြက္ေတြကေတာ့ ခပ္က်ဲက်ဲ ဟိုတစ၊ ဒီတစေပါ့။ ဆိတ္ပါ ဆိုမွေတာ့ အျဖဴနဲ ့ အနက္ၾကားေပါ့လို့ ဘာေရာင္ရွိေသးလို ့လဲလို ့ ဂြက်က် ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာ္၊ ဟုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကဖုန္နဲ ့ေသာေသာမွာ မေနရတဲ့ ဆိတ္ဆိုေတာ့ သူ ့ သခင္ ကုလားေလးကလည္း  ခ်စ္၊ အျမဲ သန့္ရွင္းေပးထားတာလား။ ဆိတ္ျဖဴေလး အျဖဴေရာင္ဟာ အေရာင္ထြက္တယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ ေတာက္ပတယ္ပဲ ေျပာရမလားပါပဲ။ ကုလားေလးက သူဆိတ္ကေလးကို အလြန္ခ်စ္ေနေတာ့ သူ ့ မိဘေတြက ဒီကေလးကို အလိုလိုက္ျပီး၊တစ္ေန ့မွာ ဆိတ္ကေလးကို မအစ္ပဲ ေဘးမဲ ့ ေပးထားလိုက္ရတာေပါ့။

          ကုလားေလးက ဆိတ္ေလးနဲ ့ ေလးအိမ္တန္းဘက္ထြက္လာတိုင္း တခုေသာ ရုံးေဒါင့္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးက လူေတြနဲ ့ စကားလက္ဆုံက်လာတတ္ပါတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္ ပိုင္ရွင္က ဆိတ္အေၾကာင္းေတြ ေမးတတ္လို ့ အေပၚက အေၾကာင္းေတြကို ေလးအိမ္တန္းကလူေတြနဲ ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို လာတတ္တဲ့သူေတြက သိေနၾကတာေပါ့။ အဲလို လာပါမ်ားေတာ့ ဆိတ္ကေလးဟာ၊ သူ ့ သခင္ ကုလားေလး ေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ တေကာင္ထဲ  ေလးအိမ္ တန္းဘက္ ထြက္လာလိုက္၊သူ သခင္လာရွာရင္ ျပန္လိုက္သြားလိုက္ လုပ္လာရင္း ဆိတ္ေကာင္ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း လသားအျဖစ္ ၾကီးလာခဲ့တယ္။

          ဆိတ္ ဆိုတာ သိတဲ့ အတိုင္းပဲ ေတြ ့ကရာကို စားတတ္ျပီ၊ အစာျမဳံ ့ေနတတ္တာ ကလား။  တေန ့ ေတာ့ ျမိဳ ့မွာ ေနတဲ့ ဒီဆိတ္က ကြမ္းယာဆိုင္က ကြမ္းရြတ္ေတြကို နမ္း၊ နမ္းေနလို ့ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ လူက ကြမ္းတစ္ယာ ယာျပီး ဆိတ္ေလးကို ေကြ်းလိုက္တယ္။ ကြမ္းက ထုံးတို ့၊ ေဆးရြတ္ၾကီးတို ့နဲ ့ ထည့္ေကြ်းလိုက္တာ ဆိုေတာ့ ဆိတ္ကေလးက ဝါးရင္း၊ ဝါးရင္းကေန ဘိုင္းဆို လည္းသြားပါေလေရာ။  ကြမ္ေရာင္းတဲ့ သူနဲ ့ ကာလသားေတြက ဝိုင္းရယ္ၾကတာေပါ့။   မူးေတာ့ ေျမေပၚမွာ မထနိုင္ဘူးေပါ့။  ေတာ္ေတာ္ၾကာ  အမူးေျပေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသား ဆိတ္ေလးက ဘာလုပ္တယ္ ထင္လဲ။    ျပန္ က်ံဴးထ၊ ျပီး ကြမ္းေရာင္းတဲ့လူဆီ ေမာ့လို ထက္ေတာင္းျပန္တာပါပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သူေတြလည္း တေဝါေဝါ၊ တေသာေသာနဲ ့ သေဘာက်ျပီး ရီေနလိုက္က်တာ ေလးအိမ္တန္းေလး ကြ်က္ကြ်က္ညံသြားေတာ့တာပါပဲ။

          ပိုင္ရွင္ကုလားေလးကလည္း သူမ်ားပစၥည္း ကို မသိေအာင္လိုျခင္၊ မရနိုင္တဲ့ဟာကို မသိေအာင္ ဖ်က္စီးခ်င္တဲ ့ စိတ္ရွိတယ္။ သူ ့ဆိတ္ေလးဟာ တိရိစာၦန္ေပမယ့္ သူ ့ထက္မ်ားစြာ စင္ၾကယ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြဖ်က္စီးေတာ့ ကြမ္းယာမူးတာကိုပဲ အမူးေျပေတာ့ ထက္ေမွ်ာ္ေနပါေသးတယ္။ ကုလားေလးလည္း သူဆိတ္ေလး သူ ့စီေရာက္လာေတာ့ ဆိတ္ေလးကို လူေတြဒီလို လုပ္မွာစိုးတာနဲ့ သူမ်ားပစၥည္းလဲ အလစ္မေခ်ာင္းနိုင္ ရွာေတာ့ပါဘူး။  မေကာင္းမူဟာ လူကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သိတတ္မယ္၊ ဆိုဆုံးမသူလဲရွိ၊ ကိုယ္ကလည္း နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ လူေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္။ တိရိစာၦန္ေတြမွာေတာ့ သဘာဝတရား အတိုင္းသာေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက သင္ျပန္ရင္လဲ အေကာင္းအဆိုး၊ အေရာင္ဆိုး ခံၾကရျပန္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ အမူးေျပခ်ိန္မွာ မေကာင္းတာကို ျပန္ေမာ့မၾကည့္မိဘို ့ေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ခြန္အားရွိဘို ့ လိုပါတယ္ေနာ္။