အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ)

အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ကံတရားကို အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ပါ…

''မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိ၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာရွိ၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံသာ ျဖစ္ရေပမည္'' ဟူ၍ မိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္၏။

ရဟန္းတုိ႔ သတၱဝါတုိ႔အား ကာယဒုစ႐ုိက္ ဝစီဒုစ႐ုိက္ မေနာဒုစ႐ုိက္သည္ ရွိ၏၊ ထုိ(ကံ) အေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မေကာင္းမႈသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္းမူလည္း ေပ်ာက္ကင္း၏၊ ေခါင္းပါးျခင္းမူလည္း ျဖစ္၏။

''ငါတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသည္ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိသည္ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိးရွိသည္ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္မွီခုိရာ ရွိသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား ဤဘံုဘဝသုိ႔ လာျခင္း တစ္ျခားဘံုဘဝသုိ႔ သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိကုန္၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္ကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာ ရွိကုန္၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္'' ဟု ဆင္ျခင္၏။

ထုိကံအေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မဂ္သည္ ေကာင္းစြာ ျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထုိအရိယာတပည့္သည္ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲေသာ ပြါးမ်ားေသာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳေသာ ထုိသူအား သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ အစဥ္ကိန္းေနေသာ 'အႏုသယ' တရားတုိ႔သည္ ကင္းျပတ္ကုန္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

Thursday, July 28, 2011

စေလျမိဳ ့မွ တခိုးၾကီး ဘုရား ႏွစ္ဆူ


          ေမေမ့အိမ္ကို ျပန္စဥ္က စေလျမိဳ ့ကို အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ စေလမွာလည္း ေက်ာင္းတက္တုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို ့အိမ္ေတြကိုေတာ့ အလည္သြားခဲ့ရေပမယ့္ အမ်ိဳးအိမ္ကိုေတာ့ မေရာက္ခဲ့ရပါဘူး။ မသြားတာၾကာေတာ့ အိမ္ေပ်ာက္ေနတာမို ့ မဝင္ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက သြားျခင္တဲ့ေနရာေတြ ဘယ္လိုသြားရမလဲ ေမးတာႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို ့ေပးပါတယ္။ သူငယ္ျခင္းက လိုက္ပို ့ ေပးလို ့ ဖူးခဲ့ရေသာ ဘုရား(၂)ဆူကို အမ်ားဖူးေမွ်ာ္နိုင္ ေစရန္ ရိုက္ယူခဲ့မိေသာ ပုံမ်ားကို ျပန္လည္ မွ်ေဝေပးျခင္တာပါ။ စေလႏွင့္ ဆိတ္ျဖဴျမိဳ ့ေတြဟာ ပုဂံေခတ္ကေန ယေန ့ထက္တိုင္ တည္ရွိေနတဲ့ ျမိဳ ့ ေတြပါ။ ပုဂံေခတ္ကေတာ့ အေတာ္ကို စည္းကား ၾကီးက်ယ္တဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးက ျမိဳ ့ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။    ခုေတာ့ ျမိဳ ့ ငယ္ေလးေတြ အျဖစ္ဆက္လက္ တည္ရွိေနဆဲပါပဲ။

          စေလသူ၊ စေလသားမ်ားကေတာ့ သူတို ့ျမိဳ ့ကို ပုဂံငယ္လို ့ တင္စားေျပာဆိုေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဘုရားေတြႏွင့္ ပုဂံမွာလိုပဲ ျပည့္ေနလို ့လို ဆိုတာပါပဲရွင္။ စေလနားက ရွင္ပင္စာၾကိဳ ဘုရားၾကီးကိုေတာ့ ဒီတေခါက္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မဟာမုနိ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ပင့္ေဆာင္လာရာ စာေလးငွက္ငယ္မ်ားက ဘုရားကို လာၾကိဳတဲ့ေနရာျဖစ္တယ္လို ့ ဘုရားသမိုင္းကို ေျပာၾကပါတယ္။ ဘုရားပင့္လာတဲ့ ေဖာင္ေတာ္ကိုလည္း ဒီေနရာမွာ တစ္ေထာက္နားရင္း ဘုရားတည္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မေရာက္ခဲ့တာမို ့ ဘုရားပုံေတာ္ကိုေတာ့ မတင္ေပးနိုင္ေတာ့ပါဘူ။

          ဒါေပမယ့္ ခုတင္ေပးမယ့္ ဘုရားပုံကေတာ့ ရခိုင္ဘုရားပါ။ ဒီဘုရားဆင္းတုကလည္း မုနိတဆူ ျဖစ္တယ္လို ့ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပပါတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို ့လည္း သူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္။ အလြန္ သပ္ပါယ္ပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးမွာပဲ တည္ရွိပါတယ္။ ျမိဳ ့ကေန မလွန္း၊တလွန္မွာ တည္ရွိေနတာပါ။


 ဘုရားတံတိုင္းအဝင္ မုတ္ဦးပုံပါ။



အတြင္း ဝင္သြားေတာ့ ျမင္ရတဲ့ပုံပါ။ ဘုရားက ျမိဳ ့ႏွင့္ လွမ္းေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ဘို ့ မိသားစုတစ္စုက ဘုရားဝန္း အတြင္းမွာ ေနတာမို ၊့ ေသာ့ပိတ္ထားတဲ့ အတြင္းတံခါးကို လိုက္ဖြင့္ေပးမွ ဝင္ဖူးလို ့ရပါတယ္။

ဓာတ္ပုံထဲကထက္ အျပင္မွာေတာ့ ေရႊသားအတိျဖင့္ ဆင္းတုေတာ္ကို ၾကည္ညိုဖြယ္ရာ ဖူးေျမာ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဆင္းတုေတာ္ကေတာ့ ေရႊခ်ထားတာပါ :P)


          ေနာက္တစ္ဆူကေတာ့ မံဘုရားပါ။ ယြန္းဘုရားတစ္ဆူ အျဖစ္ေတြ ့ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွီးမ်ားျဖင့္ ယက္လုပ္ထားျပီ၊ သစ္ေစးမ်ားျဖင့္ သရိုးကိုင္ထားကာ၊ ေရႊခ်ထားေသာ ပုဂံဘုရားျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂံဘုရားေတြ ျမစ္ထဲေမွ်ာ္ပါစဥ္က ဘုရားဆင္းတုေတာ္သည္ ယြန္ထည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမစ္ေရမွာ ေပါေလာ ေမွ်ာပါလာတာကို စေလျမိဳ ့ခံမ်ားက ဖူေတြ ့ရတဲ့အတြက္ ေရထဲကို ဆင္းဆယ္ယူျပီး ျမိဳ ့  ေပါ ္မွာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒန္းလို ့ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဘုရားတစ္ဆူျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာခင္ကပဲ ဘုရားရဲ ့ ေက်ာဘက္က အမိုးေရယိုရာမွ ေဆြးေျမ ့ပ်က္ဆီးခဲ့လို ့ အမိုးမ်ားကို လုံျခံဳေအာင္ျပင္ဆင္ျပီးမွ ယြန္းပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ဘုရားေက်ာဘက္ အပ်က္အဆီးတို ့ ကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂံေခတ္လက္ရာျဖစ္ျပီး ၾကည္ညိုဖြယ္ ဖူးေမွ်ာ္နိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

               ရုပ္စုံုံေက်ာင္းမွာ ရိုက္လာတဲ့ ပုံေတြက နည္းနည္းမ်ားတာမို ့လို ့  ေနာက္မွ သက္သက္ ခြဲးတင္ေပးမယ္လို ့ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ စေလျမိဳ ့ရဲ ့ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ ့ရေပမယ့္ စေလက ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘုရားႏွစ္ဆူကို ဖူေမွ်ာ္ၾကပါအုံးလို ့ ေျပာရင္းနိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ပါျပီေနာ္။       ။

Friday, July 22, 2011

စိတ္မႏွံျခင္းႏွင့္ အေယာင္ေဆာင္သူ




          ျမိဳ ့လယ္မွာ တခါတရံ၊ လူေတြၾကားထဲ ေနျခင္သလိုေန၊ သြားျခင္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနျပီး စိတ္မႏွံေနတဲ့ လူေတြကို ရံဖန္၊ ရံခါ ၾကံဳရ ေတြ ့ရဘူးၾကမွာပါ။  ျမိဳ ့ျပေတြမွာေတာ့ လိုင္းကားေတြေပါ ္မွာ ပါလာတတ္ ပါေသးတယ္။ နယ္ေလးေတြမွာေတာ့ ဧရိယာက်ည္းေတာ့ ျမိဳ ့ခံလူေတြႏွင့္ အျမဲလို ေတြ ့ၾကံဳေနရတတ္တာပါပဲ။ တခါတေလလည္း ကိုယ့္ျမိဳ ့က အရူးကို တျမိဳ ့ႏွင့္ တျမိဳ ့ကူးေနေသာ လိုင္းကားေပါ ္ တင္ေပးလိုက္တတ္ တာေတြလည္း ရွိရဲ ့။ က်မတို ့ ျမိဳ ့ေလးမွာလည္း ေမြးကတည္းက ေနလာျပီ၊ စိတ္ေနွာက္က်ရာကေန ေသတဲ့ အထိ ေနသြားတဲ့ သူေတြလည္း၊ သုံးေယာက္ေလာက္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ သူတို ့ကိုသြားစျပီဆိုရင္ တကယ္လည္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း တုံ ့ျပန္ၾကေလ့ ရွိတယ္။

          က်မတို ့ ငယ္ငယ္တုံးက ထင္ရွားခဲ့တဲ့ အရူးမတဦး နံမည္က `ပူးစူးမ`တဲ့။ စိတ္ဆင္းရဲမူ ့ဒဏ္ဖိစီးလို ့ သာရူးသြားတာပါ။ အဝတ္အစား အလြန္လုံျခဳံပါတယ္။ သူမ၏ ဖခင္က အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္သင္ပါတယ္။ က်မတို ့ ေမေမေတာင္ ဒီဆရာ့ရဲ ့ က်ဴရွင္ တက္ခဲ့ဘူးပါေသးတယ္။  ဖခင္ဆုံးျပီးေနာက္ပိုင္း လုပ္ကိုင္စားရင္ ေၾကြးပူလို ့ပဲ ရူးသြားတာလိုလို ၾကာခဲ့ဘူးပါသည္။ အရူးမမို ့မ်ား ထိရမယ္ မထင္ပါနွင့္ ေယာက်ၤားေတြႏွင့္ စကားေတာင္ မေျပာပါဘူး။ စရင္လည္း ကုန္းေအာ္ တုတ္ေတာ့တာပါပဲ။ စိတ္တိုေအာင္ စရင္ေတာ့ လူကိုေတာင္ လိုက္လုပ္တတ္ပါေသးတယ္။ တကယ္ကို ၾကမ္းပါတယ္။

           ေနာက္ အထင္ရွားဆုံး ႏွင့္ က်မ အေၾကာက္ဆုံး အရူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ `အရူးသိမ္းေအာင္` ပါ။ သူက က်မတို ့ အိမ္ေရွ ့ စိန္ပန္းပင္ေအာက္ သစ္ျမစ္ဆုံ ခြၾကားက ေျမျပင္ေပါ ္ အျမဲထိုင္လို ့ ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ေရွာက္သြားလို ့ မရွိပါဘူး။ သူလာထိုင္ေနရင္ က်မက ကေလးဆိုေတာ့ အျပင္မထြက္ရဲပါဘူး။ ေမေမကခိုင္းလို ့ အိမ္ျပင္ထြက္စရာရွိရင္ အိမ္ေက်ာ္တဲ့ အထိ ေဖေဖကို လိုက္ပို ့ခိုင္းျပီးမွ သြားပါတယ္။ သူကလည္း သိတယ္ ၾကည့္ျပီ ျပဳံးေနတတ္ ပါတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ တခါတေလ ငွက္ေျပာသီးေလး ဘာေလး ထြက္ေကြ်းတတ္ေတာ့ သူက ဗိုက္ဆာတုံး ေဖေဖ့ကို ျမင္ရင္ မုန္ ့လာ ေတာင္းတတ္ပါတယ္။ လာေတာင္းရင္ေတာ့ ရွာေကြ်းရတာေပါ့ေလ။ သနားေတာ့ သနားပါတယ္။ အရူးေထာင္ကို ပို ့လိုက္သလို ၾကားျပီး ေပ်ာက္သြားပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ထြတ္လာျပီ က်မတို ့ အိမ္ေရွ ့တခါ ေရာက္လာျပန္တာပါပဲ။ ေသေတာ့လည္း က်မတို ့ အိမ္ေရွ ့ ေထာင့္ေလးမွာပဲ ေသသြားလို ့ ရပ္ကြက္ကပဲ ေျမျမဳပ္သျဂိဳဟ္လိုက္ရပါတယ္။

          ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ့ စိတ္ေႏွာက္ေနသူေတြ ထဲကေန အသက္(၄၅-ႏွစ္ ၅၀) ေလာက္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ဦး က်မတို ့ျမိဳ ့မွာ ေပါ ္လာပါတယ္။ ေစ်းေရွ ့က အဂၤလိပ္ေခတ္က ရွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အဦးေရွ ့က ေလွခါးထစ္ေတြမွာ တခါ တခါ မနက္ပိုင္း၊ တခါ တခါက်ေတာ့လည္း တေန ့ လယ္လုံး မလုံျခဳံတဲ့ ဝတ္စား ဆင္ယင္ပုံေတြႏွင့္ ပါးစပ္က ေပါက္တတ္ကရေတြ ေအာ္ဟစ္ေျပာရင္း ထိုင္ေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္လုံး၊ ကိုယ္ထယ္ကလည္း ခပ္ထြားထြားမို ့ အေဝးကပင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရတဲ့ သူေပါ့ရွင္။ ၁၉၉၄-၅ ခုႏွစ္ ကာလမ်ားကပါ။ ေစ်းဘက္ကို ေစ်းဝယ္ဘို ့၊ ေမေမ့ေစ်းျခင္းလိုက္ယူဘို ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ သြားရင္းလာရင္း အေၾကာင္း အားေလွ်ာ္စြာ ျဖတ္သြားရေလတိုင္း ဒီအမ်ိဳးသမီးကိုေတြ ့ ရျမဲပါပဲ။

          သြားျပန္ေတာ့လဲ ျမင္ရတယ္၊ ျမင္ရေတာ့လဲ အသံေတြၾကား(သူမက တခါတေလ ျဖတ္သြားတဲ့ လမ္းသြား၊ လမ္းလာေတြကို ေအာ္ဟစ္ေခါ ္ နဳတ္ဆက္တတ္ပါေသးတယ္။) ေတာ့လဲ မၾကည့္ဘဲ မေနနိုင္ ျပန္ေပါ့ေလ။ ခပ္ေဝးေဝးကပဲ သြားျဖစ္တာပါ။ လွမ္းဆြဲးလိုက္မွာ ေၾကာက္လို ့ေလ။ :D     ေယာကၤ်ား၊ မိန္းမ မွန္သမွ်လည္း ၾကည့္သူကၾကည့္၊ ေရွာင္သူက ေရွာင္ေပါ့ေလ။ သူမက ထိုင္ရင္ လုံခ်ည္က ေအာက္စလြတ္ ေနတတ္ျပီး၊ ရင္ဘက္က ေဟာင္ေလာင္း ျဖစ္ေနတာကိုး။( ျမန္မာနိုင္ငံမွ စိတ္မႏွံ ့တဲ့သူေတြသာ အသိစိတ္ မရွိမွ ဒီလိုလုပ္တတ္ၾကတယ္လို ့ ထင္လို ့လားမသိပါ။။ က်မတို ့ျမိဳ ့က တျခားစိတ္မႏွံ ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆို ေသတဲ့အထိ လုံျခဳံတဲ့အက်ၤ ီ၊ လုံခ်ည္ရွည္ႏွင့္ တခါမွေတာင္ ဘာဆို၊ဘာမွမေပါ ္ ေအာင္ေနသြားတာပါ။ )

          သူမကို ပထမစေတြ ့ဘူးစဥ္က ၁၉၉၂ လြန္မ်ားဆီက ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလ ေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ သူ ့ကိုေတြ ့ျပီး ၃-၄ လေလာက္ၾကာေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဘယ္ကလာမွန္းမွ မသိတာ ျပန္ေပ်ာက္သြားေတာ့လဲ တျခားေနရာ ေရာက္သြားျပီလို ့ပဲ ယူဆလိုက္ရတာပါပဲေလ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနျပီးခါမွ တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနျပီးမွ တစ္ခါ ဒီပုံစံႏွင့္ ျပန္ေပါ ္လာျပန္ေတာ့လဲ အားလုံးက ဘာလဲ၊ ေထာက္လွန္းေရးကလိုလို တကယ္ရူးတာလာ? လိုလိုေတြးၾကတာပါပဲ။ ေတြးလည္း ေတြးပါပဲ၊ သူလည္းသူ ့ ဘာသာေန၊ ကိုယ္လဲ ကိုယ္အေၾကာင္းနဲ့မို ့ ဘယ္သူမွလဲ လိုက္ ၾကည့္ေနမယ္ မထင္ပါဘူေလ။

          သူမကလည္း တစ္ေနရာထဲ ထိုင္ေနတာမ်ိဳး မဟုပ္ေတာ့ဘူး။ ျမိဳ ့လယ္ပိုင္းမွာ ေလွ်ာက္လိုက္၊ ေစ်းေရွ ့ လမ္းမတေလွ်ာက္ ေတာင္ဘက္ျခမ္း သြားလိုက္၊ ေျမာက္ဘက္ျခမ္း သြားလိုက္။ ၾကဳံရာ ေတြ ့ ရာထိုင္လိုက္ လုပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဝတ္စားဆင္ယင္တာ၊ ေနပုံ ထိုင္ပုံေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲ ဘာမွေျပာင္းလဲမူ မရွိပါဘူး။ သူမျပန္ေပါ ္လာျပီ ေနာက္ပိုင္းလဲ က်မတို ့ အဖို ့ေတာ့ စိတ္ေနွာက္သူ ေနာက္တစ္ေယာက္တိုး လာတာပဲေပါ့။ ေနတာ၊ ထိုင္တာ ကေတာ့ တကယ့္ကို သတိခ်ိဳ ့ယြင္းေနလို ့သာ အျမင္မေတာ္၊ ေတာ္ယိ ေရာ္ယိ ေနထိုင္ေနသူ လိုပါပဲ။ စား၊ ေသာက္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ က်မကပဲမေတြ ့ တာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တခါမွကို မျမင္ဘူးဘူ။

          ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားတယ္လို ့ မသိရပါဘူး။ သူေပ်ာက္သြားျပီး  ၁၀-ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ တိုင္းက စသုံးလုံးေတြ က်မတို ့ျမိဳ ့ကို အုပ္စုလိုက္ဆင္းလာပါတယ္။ နယ္ျမိဳ ့မွာ လူစိမ္းေတြ ေရာက္လာရင္ ျမိဳ ့ခံေတြက သတိထားမိၾကတတ္တာ သဘာဝပါပဲ။ သူတို ့ အဖြဲ ့ကလည္း အုပ္စုလိုက္ သြား၊ လာေနတာ ဆိုေတာ့ ပိုလည္း သတိထားမိတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ ဒီအဖြဲ ့ ထဲပါလာေတာ့ က်မဆီ တစ္ရက္ေတာ့ အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို ့က သူတို ့ အလုပ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ တမင္လာတာေတာ့ မဟုပ္ပါဘူး။ ခရီးသြား ဟန္လြဲပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ။

          ေမးဘို့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာ ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကဳံတုံး ကိုယ္ကလဲ ေမးလိုက္မိပါတယ္။ ဟဲ့ နင္တို ့ ဘာကိစၥႏွင့္ ဒီမွာ ဒီေလာက္လူအမ်ားၾကီး ေရာက္လာတာလဲလို ့ . . . . .။ က်မေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက လိုတိုရွင္းပါပဲ သူတို ့ ဌါနေအာက္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး ဒီျမိဳ ့မွာ အသတ္ခံရလို ့ စစ္ေဆးဖို ့ နယ္ဆင္းလာတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ တာဝန္မို ့ တျခားလဲထပ္မေျပာ၊ က်မလဲ ထပ္ေမးဘို ့ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သတ္တာ စုံစမ္းမိလို ့ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္၊ စုံစမ္းခံရတဲ့သူကလည္း သိလို ့ လက္ဦးမူ ့ ယူလိုက္တာလားလဲ မသိရပါဘူး။

          ဒီ ျမိဳ ့လယ္မွာ ေပါ ္လာတဲ့ ရူးေနေရာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ ့ ရေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာကလြဲလို ့ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲေလ။ ကိုယ္ကေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတာ။ အလုပ္ဆိုတာလဲ မသိ၊ အလုပ္ရဲ ့သေဘာကိုေတာင္ သိေသးတာမွ မဟုပ္တာ။ စုံစမ္းေထာက္လွမ္းတဲ့ ပညာေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေပမယ့္ အသက္အႏၱရာယ္ မ်ားျပားတာေတာ့ အမွန္ပဲလို ့ မ်က္ျမင္ကေလး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။  ဒီလို ေနရာဌါနမ်ိဳးမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြဟာ စား၊ဝတ္ ေနမူ အဆင္ေျပေစဘို ့ စိတ္တစ္ခု အျပင္ အလုပ္မွာ ကိုယ့္ဘဝ တစ္ခုလုံးကို ေပးဆပ္ထားရတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလား? . . . တိုင္းျပည္ ႏွင့္ လူမ်ိဳးကို တကယ္ပဲ ခ်စ္နိုင္မွ လုပ္နိုင္တာမ်ိဳးလား ? သူတို ့ေတြရဲ စိတ္ကူးကို က်မလဲ မသိေတာ့ပါ။

Sunday, July 17, 2011

မိခင္ ဟူသည္



          `ဘုန္း​`
          ေနာက္ေက်ာကို လက္နဲ ့ တီးလိုက္တဲ့ အသံ ေၾကာင့္ ေဘးျခင္း ကပ္ရပ္ ထိုင္ေနေသာ ဧည့္သည္က လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ရိုက္လိုက္တဲ့သူကေတာ့ ကေလး အေမ၊ ဧည့္သည္ႏွင့္ ေထာင့္ခ်ိဳးေနရာတြင္ ထိုင္ေနရာမွ လွမ္းတီးလိုက္တာပါ။  ဧည့္သည္ကလည္း စကားေျပာေနရင္းမွ ဘာလို ့ ဒီလိုျဖစ္သြားမွန္း မသိ၊ ေၾကာင္ေနသည္။

          ကေလးကလည္း မိခင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ မသိ။ သူပူဆာတာ မရလို ့ ဧည့္သည္ေဘးထိုင္၊ မ်က္ႏွာေလး စာပြဲးေပါ ္ေမွာက္လို ့ ဆူပုတ္၊ ဂ်ီက်ေနသည္။ အေမျဖစ္သူက ဧည့္သည္လာလို ့ အခန္းထဲမွ ထြက္၊ ဘာမွ မျဖစ္သည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဧည့္ခံစကားေျပာေနသည္။ ဧည့္သည္ကေတာ့ ဘာမွမသိ ခုမွေရာက္ျပီး ဘာလို ့ ဒီဘက္လာတယ္၊ သူ ့ကိစၥ သူသိတာ၊ စကားစပ္တာ ေျပာေနသည္။ ကေလးကေတာ့ ဧည့္သည္ေရွ ့ ဆူဆူညံညံမဟုပ္ပဲ အသံတိတ္ ဆႏၵျပရာမွ မိခင္က စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ လွမ္းတြယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

          ကေလးကေတာ့ ရိုက္ခံရေတာ့ `​အီး​` ခနည္း ျမည္ေအာင္ ငိုေၾကြးေတာ့တာေပါ့။ ဧည့္သည္က မငိုဘို ့ ေခ်ာ့ေပမယ့္ မိခင္ကေတာ့ ထပ္တီးျခင္ေနသည္။ သူမ၏ စိတ္ထြက္ေပါက္သည္ ဒီကေလးေပါ ္ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခန္းထဲးက မထြက္ခင္ အၾကီးမ ရည္းစားထားသည့္ ကိစၥကို ဆုံးမေျပာဆိုခဲ့သည္။ အၾကီးမ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ ​ရည္စားထားျခင္းသည္ သမီး အခြင့္၊ အေရးပဲ​ ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ အၾကီးမကို ​ေျဖာင္း​ ခနဲ မည္ေအာင္ ေဆာ္ခဲ့ျပီးျပီ။ ဧည့္သည္လာသည္ ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ ဧည့္ခံေနတုံး ေနာက္တစ္ေယာက္က လာဂ်စ္ေတာ့ စိတ္တိုတာေတြက ဧည့္သည္ေရွ ့ ဆုံးမလို ့ရေသာ ကေလးဆီေရာက္သြားသည္။

          ဧည့္သည္ေရွ ့ ဂ်စ္တဲ့ အမွဳျဖင့္ ဧည့္သည္ျပန္သြားေတာ့ ကေလးကို ေတြ ့ရာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထပ္တီးလိုက္ေသးသည္။ မိခင္စိတ္ျဖင့္ ကိုယ့္သမီးကို စာသင္ခ်ိန္မွာ ရည္စားထားျခင္းကို မႏွစ္သက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနျပီ။ ကိုယ္မၾကည္ျဖဴနိုင္သူမို ့ ပိုလို ့ စိတ္တိုမိသည္။ သူတို ့ ဒုကၡေရာက္မည္ကို ဘယ္မိဘကမ်ား ရူ ့စိမ့္ပါမည္နည္း။ ဒါေပမယ့္ သား၊ သမီးမ်ားသည္ မိဘစိတ္ကို သိသည္လား၊ မသိသည္လား မသိ။ ရည္းစားစိတ္ တက္ေနျခင္းသည္ မိဘကို ျပန္ေျပာရ၊ ဆန္ ့ က်င္ရမွာကိုပင္ ရွက္ရမွန္း၊ ေၾကာက္ရမွန္း မသိေအာင္ မြန္ထူေနေလသည္။

          ည အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္၊ မီးမိွတ္ျပီးေသာ္ မ်က္ရည္က်ေလသည္။ ရွိုပ္သံေလးမ်ားပင္ ထြက္ေလသည္။ မိခင္ႏွင့္ အတူအိပ္ရေသာ အရိုက္ခံရသည့္ ကေလးသည္ မိခင္ငိုသံကို ၾကားရ၏။ ဘာေၾကာင့္ ငိုမွန္းကို တိတိက်က် မသိေပ။ အရိုက္ခံရတာ၊ အရိုက္ခံရတာပင္  မိခင္မ်က္ရည္က်ေနသည္ကို သိေတာ့ စိတ္မေကာင္းေပ။ မ်က္ရည္လဲ သုတ္မေပးဝံ၊ ေမးလည္း မေမးဝံေပ။ ကေလးမ်ားႏွင့္ အိမ္မွဳကိစၥ၊ စီးပႊားေရး၊ လူမူေရးမ်ားကို ေယာကၤ်ားမ်ားထက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ထမ္းေနရသျဖင့္ မိခင္စိတ္သည္ မအားလပ္နိုင္ေအာင္ အလုပ္ရွုပ္ရေပသည္။ တခါ၊တရံတြင္ ေရွးကစကာပုံ တစ္ခုသည္ပင္ မွန္ပါ၏ေလာ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ **ေမာင္တစ္ထမ္း၊ မယ္တစ္ရြက္** ဆိုးရိုးစကားသည္ ဘယ္ေခာတ္ဆီမွာ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မလဲ။ သူမ အတြက္ေတာ့ မဟုပ္။

တကယ္ေတာ့လည္း ခင္ပြန္းသယ္သည္ ေသာက္စား၊ ခိုး၊ ဆိုးေနသည္ မဟုပ္ပါ။ အစိုးရ အရာရွိ (ျမိဳ ့မ်က္ႏွာဖုံး အဆင့္) ရွိသူတစ္ဦးပင္။ ရသမွ်လခ အကုန္အပ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေတြႏွင့္ လူမ်ားသည့္ အိမ္ေထာင္စုကို ခုေခတ္ တစစ တက္လာေသာ ေစ်းနုန္းမ်ားျဖင့္ တကၠသိုလ္၊ အထက္တန္း ႏွင့္ အလယ္တန္း အသီးသီးတို ့တြင္ တက္ေနေသာ ေက်ာင္းစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ က်ဴရွင္ခ၊ အခြန္၊အခ ႏွင့္ သာေရး၊နာေရးေတြကို မေလာက္ငနိုင္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရမွေပးေသာ ဝန္းထမ္းလစာမွလြဲျပီး၊ သူ ့သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းေလသည္။

ဒီၾကားထဲ အၾကီးဆုံးသမီး အိမ္ေထာင္သည္ကလည္း၊ ခင္ပြန္းတာဝန္က်ရာ မလိုက္နိဳင္ပဲ ဒီျမိဳ ့က ဝန္ထမ္းအလုပ္ႏွင့္ ကေလးေတြပါ အိမ္မွာ။ ဒါကေတာ့ အိမ္က သူ ့ေအာက္ ညီမေတြက ကူထိန္းက်သည္။ မိသားစုမ်ားေတာ့ အေၾကာင္းၾကီး၊ ငယ္ေတြ ရန္ပြဲးေတြကလည္း ရွင္းရေသးသည္။ ခုလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ သေဘာမတူသူႏွင့္ ရည္ငံေနသည္ကို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ သူယူလို ့ သူ ့ဒုကၡ၊ သူခံလိပ္မည္လို ေတြးလိုမရပါ။ ကိုယ္က မိခင္ သမီးျဖစ္သူ တစ္စုံ၊တစ္ခု ျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္ပင္ ရင္ကြဲးရမည္။ ျပင္နိုင္တုံး ျပင္ေစျခင္သည္။ ဒါေပမယ့္ သမီးက နားမလည္း၊ ခ်စ္စိတ္မြန္ေနသည္။ ျပီလွ်င္ သူ ့ဒုကၡသည္ ကိုယ့္ဒုကၡျဖစ္လာမည္။ အငယ္ေတြက တစ္ဖက္ႏွင့္  မိခင္ျဖစ္ေသာ သူမ ငိုမိေလသည္။

Friday, July 15, 2011

က်မတို ့ ျမိဳ ့က ဝါဆိုပြဲး


          က်မတို ့ျမိဳ ့က ဓေလ့ေလး တစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာျခင္စိတ္ေပါ ္ ေနပါတယ္။ တျခား အရပ္ေဒသေတြ မွာေတာ့ ဒီဓေလ့ ရွိ၊ မရွိ မသိပါဘူး။ လာမယ့္ေန ့ေလးက ဝါဆိုလျပည့္ေန ့ေလးမို ့ ဒီအေၾကာင္းေလးကို ေရးရင္ေကာင္း မလားလို ့ စိတ္ကူးရလာပါတယ္။ အလွဴဒါနကို လူျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ေစ ျပဳတတ္ၾကတာ ဗုဓၵဘာသာဝင္ေတြ အမွတ္လကၡာထဲက တစ္ခုပါ။ တျခားဘာသာေတြမွာလဲ သူတို ့နည္းႏွင့္ သူတို ့ လွဴပုံေလးေတြ ရွိတယ္လို ့ေတာ့ သိပါတယ္။ ေသေသျခာျခာေတာ့ မေလ့လာဘူးေသးပါဘူး။

          ဒါေပမယ့္ ဗုဓၵဘာသာ ဘုန္းဘုန္းေတြဟာေတာ့ အျမဲ အလွဴခံေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုပ္ၾကပါဘူး။ :D  ဆိုလိုျခင္တာက တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကိုယ္အလွဴခံရထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပန္လည္ ဒါနျပဴတတ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြ အမ်ားၾကီးပါလို ့ ဆိုလိုတာပါ။ ဘုန္းၾကီးဆိုတာ ပိုလွ်ံေနတဲ့ ပစၥည္းကို (ဘုရားရွင္ရဲ ့ ဝိနည္းအရ) ဆားေလး တစ္ဆုတ္ကအစ မသိမ္းရပါဘူး။ ပစၥည္းအတြက္ ေၾကာင့္ၾကျပီး တရားသားမတက္မွာ စိုးလို ့ပါ။  ခုေခာတ္ေတာ့ တရားထိုင္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြထက္ ၊ စာခ်တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြ၊ စာသင္သားေတြ ကလည္းမ်ားလွတာမို ့ အပ္စပ္ေအာင္ ကပ္ပိယထားလို ့ စီစဥ္ေစရပါတယ္။

          ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ကပင္ အရွင္သာရိပုတရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ရဟန္ေတာ္ တပါး ေလနာထ ျပီး ဆြမ္းခံမၾကြနိုင္တာၾကာင့္  ယခင္ ေလနာထခဲ့စဥ္က မည့္သည့္အရာကို ဘုန္းေပးျပီး ေလနာေျပာက္ခဲ့ ဘူးေၾကာင္း ေမးျမန္ရာ ယာဂုဆြမ္းျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းဘူးေၾကာင္း ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ယာဂုဆြမ္းကို ရွာေဖြကာ ခံယူလို ့ ေကြ်းလွဴခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဂီလာနရဟန္းေတာ္ကို လုပ္ေကြ်းျပဳစုရာလည္းေရာက္ ဆြမ္းလည္း လွဴဒါန္း ျပီးသားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

           ဝါဆိုလျပည့္ေန ့သည္ ဗုဓၵဘာသာဝင္တို ့၏ အခါၾကီး၊ ရက္ၾကီး ေန ့ထူး၊ ေန ့ျမတ္ ျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဝါဆိုသဃၤာန္း၊ ဆြမ္း၊ ကြမ္း၊ ေဆး ႏွင့္ တျခား လွဴဖြယ္မ်ိဳးစုံကို ကပ္လွဴပူေဆာ္ေလ့ ရွိၾကေပသည္။ တစ္ေန ့တာ ကာလ တရားနာယူ၊ ဥပုတ္သီတင္း ေစာင့္သူမ်ားျပားလွသည္။ ကိုယ့္ျမိဳ ့၊ ရြာရွိ ေစတီပုထိုး မ်ားသို ့ သြားေရာက္ျပီး ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီးမီးပူေဇာ္ျခင္း တံမ်က္စည္းလွည္း ကုသိုလ္ စသည္ျဖင့္ ေဝရာဝတ္စ ကုသိုလ္ယူသူမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွေပသည္။

          က်မတို ့ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဓၵဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဝါတြင္း ၃-လ ဝါဆို၊ ဝါကပ္နိုင္ရန္ ဝါဆို လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္တြင္ ဝါစဥ္ ၾကီး၊ ငယ္ အလိုက္ ကန္ေတာ့ ဝါကပ္ရသည္ကို ငယ္စဥ္က ျမင္ခဲ့ရဘူးပါသည္။ က်မတို ့ အရပ္ေဒသမွာ ဝါကပ္မည့္ရက္တြင္ ဝါဆိုပန္းမ်ားျဖင့္ ဘုန္ေတာ္ၾကီးမ်ား သတင္သုံးရာ အရပ္မ်ားသို ့ လွဴဒါန္းမည့္သူမ်ား လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သူမ်ား ဘုရားတဝိုက္ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တဝိုက္တို ့တြင္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ ေနေလသည္။ က်မတို ့ အိမ္ေရွ ့ မင္းလမ္းမတြင္ ဝါကပ္ပြဲးကို ပန္းလွဴရန္၊ ပန္းလွဴရန္ လာသူမ်ားကို အေအး၊ ဂ်င္းသီးသန္ ့သုတ္မ်ား ေကြ်းေမြးရန္ အလွဴရွင္မ်ား၊ ကာလသားမ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်ံ ေနတတ္သည္မွာ ႏွစ္စဥ္၊ ႏွစ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ က်မတို ့ျမိဳ ့မွာ ဝါဆိုရက္တြင္ လူမ်ားက လွဴတန္းၾကသလို၊ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မိမိတို ့ ဆြမ္းခံအိမ္ ႏွင့္ သိကြ်မ္းသူ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမတို ့အား ဝါမကပ္မွီ ညေနခင္း ၃၊ ၄-နာရီေလာက္မွ စ၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ဝါဆိုပန္းလွဴသူေရာ၊ ဝါကပ္လာေရာက္ ၾကည္ညို ၾကသူမ်ားကိုလည္း မိမိတို ့ဆိုင္ရာ၊ ဆိုင္ရာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားက ဆန္ဆႏြမ္းမကင္း၊ ငွက္ေပ်ာ(သို ့) အာလူး ဆႏြမ္းမကင္း၊ လဖက္၊ဂ်င္သုတ္  အေအး၊ ဖာလူဒါ၊ ေရႊရင္ေအး၊ သာကူၾကိဳ၊ အသီးအႏွံမ်ား စသည္ျဖင့္ ေကြ်းေမြး ဧည့္ခံ လွဴဒန္းေလ့ ရွိတဲ့ ဓေလ့ေလးပါပဲ။ ဒီလိုေကြ်းေမႊး လွဴဒါန္းတာဟာ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းထဲကတင္ မဟုပ္ပါဘူး။ က်မတို ့ ျမိဳ ့မွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းတိုင္း၊ ေက်ာင္းတိုင္းကပါပဲ။

           တျခားအရပ္ေဒသမွာ ဒီဓေလ့ကို မေတြ ့ဘူးပါဘူ။ ဝါဆို၊ဝါကပ္ ၾကည္ညိုသူေတြကို လူေတြအျခင္းျခင္း ေကြ်ေမြးလွဴဒါန္းသူ အလွဴရွင္ ေတြကေတာ့ အရပ္ေဒသတိုင္းမွာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။  ဒီအခ်ိန္ကေတာ့ က်မတို ့ ျမိဳ ့က ဘုန္းဘုန္းေတြက ျပန္လည္ ေကြ်းေမြး လွဴဒါန္းတဲ့ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္သဃၤာေတြမို ့ လွဴနိုင္ေလာက္တဲ့ ဝတၳဴ ပစၥည္း မလုံေလာက္ရင္ေတာင္ ဘုန္းဘုန္းရဲ ့ မိဘ၊ ေမြးခ်င္းမ်ားက ဝါကပ္မဲ့ ရက္မွာ လာေရာက္ ကူညီေပးရေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မတို ့ျမိဳ ့သူ၊ ျမိဳ ့သားေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္လုံး ဘုန္းဘုန္းတို ့ရဲ ့ဆြမ္း၊ကြမ္း ကပ္လွဴၾကေပမယ့္၊ ယခုလို ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္မွာ ဘုန္းဘုန္းတို ့ ျပဳတဲ့ ဒီအလွဴကို သြားေရာက္ စားရတာ၊ ဝါကပ္မူ ့ကို ၾကည္ညိုရတာဟာ ယခုတိုင္ ျမိဳ ့ေလးရဲ ့အေလ့အထေလး တစ္ခု ျဖစ္ေနဆဲ ပါပဲရွင္။
-       -         -         -         -         -         -         -         -         -         -         -         -
           ၃၈-ျဖာ မဂၤလာ ကဗ်ာ (ငယ္ငယ္က ရြတ္ခဲ့ဘူးေသာ ကဗ်ာေလး ကူယူေဖာ္ျပပါသည္။)

၁။       လူမိုက္ဆိုလွ်င္ ေရွာင္ေသြလႊဲလို ့၊ မမွီဝဲႏွင့္ ကင္းေအာင္ေန။
         ပညာရွိကို အရွည္တြဲလို ့၊ မွီဝဲဆည္းကပ္ နည္းယူေစ။
          သုံးပါးရတနာ မိဘမ်ားႏွင့္၊ ဆရာသမားကို ပူေဇာ္ေလ။
          ခ်မ္းသာကိုေပး ဆက္ဆံေရး၊ ေမွ်ာ္ေတြး သုံးခ်က္ေပ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

၂။       ကုသိုလ္ ပညာ ဥစၥာရဖို ့၊ သင့္ရာေဒသ အျမဲေန။
          ေရွးကတင္ၾကိဳ ျပဳခဲ့ဖူးသည့္၊ ေကာင္းမူ အထူး ရွိပါေစ။
          မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ထိန္းလို ့၊ မတိမ္းေစနဲ ့ ေဆာက္တည္ေလ။
          ဥစၥာကိုေပး ေနထိုင္ေရး၊ ေမွ်ာ္ေတြး သုံးခ်က္ေပ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

၃။       တတ္ေကာင္းတတ္ရာ ဟူသမွ်ကို၊ ၾကားျမင္သုတ ရွိပါေစ။
          အိုးအိမ္တည္ေထာင္ ဝမ္းစာေရးနဲ ့၊ အသက္ေမြးဖို ့ အတတ္သင္ေလ။
          လူႏွင့္ ဆိုင္ရာ က်င့္ဝတ္မ်ားကို၊ ေကာင္းစြာသင္ၾကား နားလည္ေစ။
          မွန္ကန္ယဥ္ေက်း ခ်ိဳသာေအး၊ ဆိုေရးတတ္ပါေစ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

၄။       ျမင္းမိုရ္ေရႊေတာင္ မိဘေၾကြးကို၊ ေကာင္းစြာဆပ္ေပး ဝတ္ေက်ေက်။
          ေၾကြးသစ္ခ်ကာ သားႏွင့္ မယား၊ ေျမွာက္စားခ်ီးျမွင့္ ဝတ္ကုန္ေပး။
          အလုပ္တာဝန္ မလစ္ဟင္းနဲ ့၊ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ပါေလ။
          စည္းစိမ္ကိုေပး ျပဳစုေရး ေမွ်ာ္ေတြး သုံးခ်က္ေပ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

၅။       သုံးတန္ ေစတနာ ျဖဴစင္လြန္းလို ့၊ ေပးကမ္းေဝမွ် လွဴနိုင္ေစ။
          ကိုယ္နဳတ္ စိတ္ၾကံ မမိုက္မွားနဲ ့၊ သုစရိုက္တရား က်င့္ပါေလ။
          ေဆြးမ်ိဳးေတြကို ပစ္မထားနဲ ့၊ သဂၤဟတရားနဲ ့ ခ်ီးေျမွာက္ေလ။
          သန္ ့စင္ျပစ္မ်ိဳး လူထုအက်ိဳး၊ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေစ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

၆။       မေကာင္းမူေတြ ဟူသမွ်ကို၊ မေတြ ့ခင္က ေရွာင္ၾကဥ္ေလ။
          ေတြ ့ၾကဳံလာလွ်င္ မလြန္က်ဴးနဲ ့၊ အထူးသျဖင့္ ေစာင့္စည္းေန။
          အရက္ေသစာ မေသာက္စားနဲ ့၊ ေမွာက္မွားတတ္တဲ့ အရာေပ။
          လုပ္ကိုင္ေျပာၾကား သတိထား၊ တရားမေမ့ေစ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

၇။       အသက္ဂုဏ္ဝါ ကိုယ့္ထက္ၾကီးက၊ ဆည္းကပ္ခစား ရိုေသေလ။
          (ဂုဏ္ဝါ = သီလ၊ သိကၡာ)
          မာနတံခြန္ ဂုဏ္မၾကြနဲ ့၊ ကိုယ့္ကိုႏွိမ့္ခ် အျမဲေန။
          ေလာဘအပို လိုမလိုက္နဲ ့၊ ကိုယ္ထိုက္တာနဲ ့ ေက်နပ္ေလ။
 (ကံမွလႊဲ၍၊ ဥာဏ္၊ လုံးလ၊ ဝီရိယ ျဖင့္ မက်ိဳးစာတာကို မဆိုပါ)
          ကိုယ့္ေပါ ္ျပဳဖူး သူ ့ေက်းဇူး၊ အထူးသိတတ္ေစ။
 (ကိုယ့္ေက်းဇူ ဆပ္ရန္အတြက္၊ အျခား သူတပါးကို အက်ိဳးမဲ့        မျပဴသင့္။)
          ေကာင္းက်ိဳးဆင့္ပႊား ျမတ္တရား၊ နာၾကား မျပတ္ေစ။
အဲဒါမွ *ဗုဓၵဝါဒ * ကမၻာ့မဂၤလာေတြ။

Thursday, July 7, 2011

` ရ` ရထားၾကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး

ပုံေလးကိုေတာ့ Google ကေန ရွာထည့္ေပးတာပါ။

          ခရီးေလးတစ္ခု အေၾကာင္းဆီ စိတ္အာရုံကေလးက က်က္စားလို ့ ေနျပန္သည္။ ခရီးဆိုေသာ္လည္း ကိုယ္မေရာက္ဘူးေသာ အရပ္ေဒသမ်ားသို ့ သြားရသည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လား မသိပါ မျမင္ဘူး၊ မေတြ ့ ဘူးေသာ အရပ္ေဒသမ်ား၊ ျမင္ကြင္းမ်ား ႏွင့္ အေတြ ့အၾကံဳမ်ားၾကားမွ သြားရေသာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ ့ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ျငီးေငြ ့မိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ကိုယ့္အရပ္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ ့ စကားသံကို မညီးျငဴနိုင္အားပါပဲ ခရီစဥ္မ်ားကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ၊ လြမ္းေမာတသစြာ သြားျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ႏွစ္ႏွစ္ခြဲး၊ သုံးႏွစ္ၾကာမွ သြားျဖစ္ေသာ ေဆြျပ၊ မ်ိဳးျပ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုတြင္ လမ္းခုလတ္မွာ ၾကံဳေတြ ့ရေသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို နတ္သံမေႏွာပဲ အစခ်ီလိုက္ ျခင္ပါတယ္ေနာ္။

          က်မ ခင္ပြန္းရဲ ့ မိဘ၊ ေမာင္ဘြား ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာဆီ မျပန္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ခင္ပြန္သည္ႏွင့္ အတူ လိုက္ပါရင္း ခရီးသြားခဲ့ရပါတယ္။ က်မ ကလည္း ခရီးသြားရတာ တာဝန္မပါတာမို ့ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးစဥ္က မႏၱေလးမွ ထိုအရပ္ေဒသ ကြ်န္းလွ ဆိုတဲ့ျမိဳ ့ျပနဲ ့ အလွမ္းေဝးေသာ၊ ေတာင္ေပါ ္လိုလို ေတာင္ၾကားလိုလို အရပ္ အထက္အညာ ေဒသကေလးဆီပါ။ အဲဒီကို အသြားခရီးက မေထာင္းတာလွပဲ အျပန္ခရီးတြင္ ထိုအရပ္ေဒသသားတို ့ရဲ ့သြားေရး၊ လာေရး ခက္ခဲးပုံမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ ့ ရရုံသာ မက ခရီးသြားတို ့ ၾကား ၾကံဳစုံရေသာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုျဖင့္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

          အသြားခရီးသည္ မႏၱေလးမွ ေန ့လည္ ၃း၃၀ နာရီတြင္ စထြက္ျပီး၊ ည ၉း၃၀နာရီ၊ ၁၀နာရီေလာက္တြင္ သြားရမည့္ ေနရာသို ့ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ခရီးလမ္းတြင္ အေခါက္တစ္ရာေလာက္ လူတိုင္းကို ဘာစားမလဲ၊ ဘာမွာမလဲေမးျမန္ ေႏွာက္ယွက္ေသာ ရထားမွ အမွဴထမ္းတို ့၏ တာဝန္ပိုလြန္းမူ၊ သုံးခါထပ္မနည္း စစ္ေဆးေသာ လတ္မွတ္စစ္တို ့၏ ဝတ္တရားသိတတ္မူႏွင့္ ပိုက္ဆံေပးတင္လာေသာ အထက္တန္းတြဲမွ ကုန္စည္ စလြယ္မ်ားေၾကာင္ ့အိမ္သာပင္ တတ္မရေအာင္ ပစၥည္းေတြၾကပ္၊ ၾကမ္းျပင္မွာ ျပားေနေအာင္ ဆင္းအိမ္ေသာ လူေတြမွလြဲး၍ တျခားစိတ္ရူတ္ဖြယ္ အထူးအေထြ မေတြ ့ရေပ။ :D(က်မတို ့ ခ်စ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပါ . . .တကယ္ပါ မညာပါဘူး။)

          သူ ့မိဘေတြ ့ႏွင့္ေတြ ့ ဒါေတြကေတာ့ ထုံးစံေပါ့ေနာ္။ ကိုကလည္း အတူေနတာမွ မဟုပ္တာ ဧည့္သည္၊ အိမ္သည္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ေရာက္တုံးမွာ သူတို ့မိသားစုဝင္ေတြ တခါမွ စုံတယ္မရွိဘူး၊ ခုလို စုံတုံး အလွဴအတန္းေတြလုပ္ေပါ့။ သူ ့တို ့အမ်ိဳးကလည္း မ်ား၊ လူကလည္းတက္ညီ၊ လက္ညီႏွင့္ ကူၾက၊ ဝိုင္းၾက ဆိုေတာ့ အလွဴပြဲးေလးဟာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ ျပီးဆုံးသြားပါတယ္။ သူတို ့ျမိဳ ့ေဟာင္းေလး ေရးျမဳတ္ ဧရိယာေလးထဲ ပါသြားတဲ့ သဖန္းဆိတ္ဆိုတာၾကီးႏွင့္ ကင္းတား ေရတားစီမံကိန္းေတြကို အလည္သေဘာ လိုက္ပို ့ပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဘာညာ၊ သာတကာေပါ့။  ဒါေပမယ့္ ေနရမယ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ျပည့္လာေတာ့ အျပန္ခရီးစဥ္ စဖို ့ စီစဥ္ရတာေပါ့ေလ။ သူ ့ေဖေဖ၊ က်မ ေယာက္ခမၾကီးက ဆိုရင္ သူ ့သားေတြ၊ သူရင္ခြင္ကေန ခြဲးျပီး ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုျပီ၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ အလိုကတည္းက မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းလည္း မစား ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ (ဒါေတာင္ ခုမွ ခြဲးရတာ မဟုပ္ပါဘူး၊ သူ ့ သားေတြႏွင့္ ခြဲးခဲ့ရတာ ဆယ္စုကိုေတာင္ ခုဂဏန္းေတြ စြန္းခဲ့ပါျပီ။)

          က်မကေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ဌါေန ျပန္ရ၊ သြားရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ တက္ၾကြျခင္ သလိုလိုေပါ့ေလ။  ဒါေပမယ့္ ရထားလက္မွတ္ကလည္း ဒီလို ျမိဳ ့ေလးအတြက္ အထက္တန္းတြဲးက (၄)ေနရာပဲ ခြဲးတန္းရပါတယ္။  က်မတို ့ ျပန္မယ့္သူက (၄+၁) ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေယာက္စာကေတာ့ အပိုေၾကးေပးျပီ ကိုယ့္ဘာသာ အဆင္ေျပသလို လိုက္နိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ (၄)ေယာက္စာကို လုံးပန္းၾကရတယ္။ ဘာလို ့လဲ ဆိုေတာ့ က်မတို ့ ျပန္မယ့္ရက္မွာပဲ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ဆရာမ (၆)ေယာက္ဟာလည္း အထက္တန္းတြဲးကို ျဖတ္ဘို ့ ၾကိဳးစားေနလို ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို ့မွာလည္း ခြင့္ရက္နဲ ့ ကိုက္ျပန္ရတာမို ့ မီးရထားရုံးမွာ လက္မွတ္ရဘို ့ ဝယ္ေပးသူေတြက အေတာ္ၾကိဳးစား ရပါတယ္။ သူတို ့က (၁၀)တန္း စာေမးပြဲးအမွီ ဒီျမိဳ ့ကေလးက ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အနီးကပ္ လုပ္အားေပး၊ စာလာသင္ေပးၾကတာ ဆိုေတာ့ ဝန္းထမ္းကလည္း ဟိုလူ ့ ေပးရနိုး၊ ဒီလူ ့ေပးရနိုုး ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။

          အင္း ကြ်န္းလွျမိဳ ့က ျပန္ရမယ့္ညေပါ့ ၊ ဟုပ္တယ္ေလ အျပန္က ျမစ္ၾကီးနားက ထြက္လာမယ့္ ရထားက သန္းေခါင္သႏြဲးမွ ဝင္မလားမသိ၊ ကိုယ္လဲ တစ္ခါမွ မျပန္ဘူးပဲကိုး။ ေစာေစာ အိပ္ေနၾက မဟုပ္လို အိပ္လို ့လဲ မရပါဘူ။ မနိုးမွာလဲစိုးေတာ့ အအိပ္ကလည္း ဆတ္ေနျပန္ေရာ။ မအိပ္ အိပ္ရေသးဘူး မနက္ (၃)နာရီ ျပန္ထရ ျပန္ပါေရာ။ သူ ့ ေမေမႏွင့္ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြကေတာ့ လွဳပ္စိ၊ လွဳပ္စိႏွင့္ ျပန္ဘို ့ျပင္သူက ျပင္၊ လိုက္ပို ့မယ့္သူ ့က လိုက္ပို ့ဘို ့ျပင္နဲ ့ပါပဲ။ သူ ့ေဖေဖကေတာ့ နိဳးေနေပမယ့္ မလွဳပ္ပဲ၊ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါတယ္။ သူ ့က မခြဲးျခင္သူကိုး   မိဘေတြလည္း သနားမိပါရဲ ့၊ ကိုယ့္ကိုလည္း သနားမိပါတယ္။ ေနျခင္ေပမယ့္၊ ေတာ္ရာမွ ေနရတဲ့ဘဝ၊ ေပ်ာ္တယ္ရယ္ မဟုပ္ေသာ္လည္း၊ ေနတတ္ေအာင္ ေနရတဲ့ဘဝေတြ မို့ လား။ လူရယ္လို ့ ျဖစ္လာတာ ေသေသခ်ာခ်ာမ်ား စဥ္စားၾကည့္မိရင္ သုခဆိုတာထက္၊ ဒုကၡေတြက မ်ားလွပါတယ္။ သံေဝဂေတြ ခဏထားလို ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဆက္လိုက္ၾကအုံးစို ့ေနာ္။

          ခရီးသြားခါနီး ဘုရားကို အရင္ရွစ္ခိုးရပါတယ္။ ျပီးရင္ အိမ္ကမထြက္ခင္ မိဘ၊ ဦးေလး၊ ေဒါ ္ေလး၊ ကိုယ့္ထက္ၾကီးသူကို ကန္ေတာ့ေလ့ ရွိတဲ့ က်မတို ့ မိသားစုရဲ ့ အေလ့အတိုင္း ေယကၡမၾကီးေတြကိုလည္း လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးလို ့ ကန္ ့ေတာ့ခဲ့ပါေသးတယ္။ မိဘေတြက ခရီးမွာ ခလုတ္မထိ၊ ဆူးမျငိေအာင္လို ့ တဲ့။ က်မတို ့ ညီအမ တစ္ေတြ အျမဲကန္ေတာ့ျပီ္းမွ ခရီးသြားရပါတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိရင္ေတာ့ ဘုရားကိုပဲ ဦးခ်ျပီး ခရီးထြက္ရပါတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဏဂုံတင္ျပီး ခရီးသြားရတဲ့ အေလ့အထေလးေပါ့။ ခ်စ္စရာ ျမန္မာဓေလ့ေလးမို ့ ျမတ္နိုးစရာေလး မဟုပ္ပါလား။  မိဘေတြ ကိုယ့္ဆီ လာလည္ေတာ့လည္း မျပန္ခင္မွာ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့လိုက္ၾကျမဲပါပဲရွင္။

          ဇာတ္လမ္းေလးက စတည္းက ယာဥ္သကိုးရွင့္။   က်မတို ့ (၃)နာရီေလာက္က ထျပီး၊ ျပန္ဘို ့ တရုန္းရုန္းလုပ္ျပီး၊ ၃-နာရီ ခြဲး အိမ္ကထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၄-နာရီေလာက္ကတည္းက စျပီးေစာင့္လိုက္ရတဲ့ ရထား လည္ပင္ကို ေညာင္ေရအိုး ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ေဆာင္းတြင္းအေအးဟာ ဝတ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ကိုေတာင္ ထီမထင္ပဲ ေဖာက္ဝင္လာေနတာမို ့ ရထားဘူတာရုံလို လဟာျပင္မွာ ေသြပူေအာင္ ထျပီး ဟိုေလွ်ာက္ေလွ်ာက္၊ ဒီေလွ်ာက္ေလွ်ာက္နဲ ့ အိပ္ျခင္သလို မ်က္လုံး အစုံကလည္း မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့ေဝ့လာလို သုတ္ရေသး။ ရထားကလည္း ရိုးရိုး သူတို ့အေခါ ္ နဘားတြဲးေတြေတာ့ လာပါရဲ ့၊ ကိုယ္စီးမယ့္ အထူးရထားက မလားေသးနဲ ့ေပါ့ေလ။

          ေဟာ လာမယ့္ လာေတာ့ (၅)နာရီ ထိုးလုလုမွ ေပါ ္လာတယ္။ ကိုယ္စီးရမယ့္တြဲးကို သူတို ့ေတြက နယ္ခံဆိုေတာ့ သိၾကတယ္၊ ရွာေပးၾကပါတယ္။ မီးရထားက ရပ္တာမွ ၅-မိနစ္၊ ၁၀-မိနစ္  တြဲးရွာ  အဲ ရိုးရိုးေတာင္ ရွာရတာ မဟုပ္ဘူး။ အျပန္သယ္မယ့္ ပစၥည္း၊ ျခင္းေတြ အိတ္ေတြ ဆြဲးျပီး ေျပးေျပးလႊားလႊား ရွာရတာ။  ေတြ ့ေတာ့ ေနာက္ဆုံးတြဲမွာ အထူးတန္း-၂။ ရထားေနာက္ဆုံးတြဲး ျဖစ္ေနတဲ့ အထူးတန္း ဆိုတာၾကီးဆီ သူတို ့ေတြသယ္ပို ့ေပးလို ့သာ လူစုံ၊ ပစၥည္းစုံ ေရာက္ျပီး ပါလာပါတယ္။ ပစၥည္းက ေနရာမွ မက်ေသး ရထားက ဥဩစြဲးလို ့ စထြက္ျပီ။ က်မတို ့ျမိဳ ့က မီးရထား မရွိဘူးတဲ့ အရပ္၊ ဘယ္သြားသြား ကားပဲစီသြားရတာ ဆိုေတာ့ ကားစီးရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ သိေပမယ့္၊ ရထားစီးရတဲ့ ဒုကၡကေတာ့ ဒါ  ပြဲးဦးထြက္ေလာက္နီးနီးေပါ့ေလ။

          ရထားစီးဘူးသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးတြဲးစီးရတဲ့ အရသာကို ေကာင္းေကာင္း သိထားျပီး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အထူးအျမန္ ရထားလဲ ျဖစ္ေနေတာ့ ေတြးရုံႏွင့္တင္ ျမင္ေရာင္မိမွာပါ။ ရထားကလည္းထြက္၊ က်မ အမ်ိဳးသားႏွင့္ သူ ့အစ္ကိုကလည္း ပစၥည္းေတြ စင္ေတြေပါ ္တင္၊ ခုံေတြေအာက္ထဲ့ နဲ ့ရထားေပါ ္ ပါလာၾကပါတယ္။  အို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ရထားလမ္း အေကြ ့ အေကာက္ေတြ မ်ားတာ ခုတစ္ေခါက္မွပဲ သိရပါေတာ့တယ္။ ရထားက တစ္ခါ၊ တစ္ခါမ်ား ေကြ ့ လိုက္ရင္း တြဲးၾကီးက ၆၀ ဒီဂရီေလာက္ ရွိမယ္ ဟိုဘက္ယိမ္းလိုက္၊ ဒီဘက္ ရမ္းလိုက္နဲ ့ ပစၥည္းေတြမ်ား ျပဳတ္ပ်က္ က်လာမတတ္ပဲ။ က်မတို ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ လပ္ေက့စ္ အေသးတလုံးပါလာတယ္။ က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြက သူဟာႏွင့္သူ အထားက်ေနေပမယ့္၊ ဒီလပ္ေက့စ္ အေသးေလးက တြဲးကရမ္းသြားရင္ တစ္ခါထြက္လာလိုက္၊ ျပဳတ္က်ေတာ့မလို ျဖစ္လို ့ ခုံေပါ ္မတ္တပ္ရပ္ျပီ ထိန္းလိုက္ရတာလည္း အေမာ။ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါလည္း မဟုပ္ဘူး ေလး၊ ငါး ခါေလာက္လဲ အေျပးတက္ထိန္းျပီးေရာ က်မလည္း အိပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္၊ စိတ္ကလည္း မရွည္ေတာ့ဘူး။  ဒါနဲ ့ မသိျခင္ေယာင္ ေဆာင္ျပီ အိပ္မလို ့ပဲ ရွိေသးတယ္ “ဝုန္း“ ခနဲး မည္သံႏွင့္ အတူ လက္ေက့စ္ အေသးေလးေအာက္ကို ျပဳတ္က်လာပါေရာလား။

          အိတ္က ရိုးရိုးက်တာ မဟုပ္ဘူးေလ၊ ခုံရဲ ့ စၾကၤန္လမ္းဘက္ျခမ္းက ဦးပဇင္းတပါး ထိုင္လိုက္လာတာကို ဘုန္းၾကီး ေခါင္းေပါ ္ “ဒုန္း“ ခနဲ မည္ေအာင္ ျပဳတ္က်သြားတာပါပဲ။ က်မႏွင့္ က်မ ေယာက္က်ားလည္း ဘုန္းၾကီးကို အာနာျပီး ျမန္ျမန္ ေကာက္ထားလိုက္ရတယ္။ အေပါ ္မတင္ေတာ့ပဲ ခုံေဘး ကပ္ထား လိုက္ရေတာ့ တာေပါ့။ ေတာ္ေနၾကာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက သူ ့ေဘးမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္းအက်ိဳးေလး ေကာက္ျပီး ျပန္ေပးတယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ။ သံဃာမွန္း သိေသာ္လည္း ခရီးသြားေနစဥ္မို ့ ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ကို ဘာမွလည္း သီးသန့္ ဖယ္ျပီ အရိုအေသေပးလို ့ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုကလည္း ကိုယ့္ပစၥည္းေတြနွင့္ အထာက်မလို ရွိေသး လက္မွတ္စစ္ကလာလို ့ လက္မွတ္ျပရေသးတယ္။ အဲဒီမွာပဲ က်မတို ့ႏွင့္ လက္မွတ္ဝယ္ဘို ့ ၾကိဳးစားၾကတဲ့ ဆရာမေတြကလည္း က်မတို ့ ရထားေပါ ္မွာ ပါလာပါတယ္။ ျမိဳ ့ခြဲးတန္းကမွ ၄-ခုံပဲ ရတာ။ ရထားေပါ ္တက္တုံးက စုျပဳံတိုးတက္လာတာ အားလုံးစုစုေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ဦး၊ ဆယ့္သုံးဦးေလာက္ေတာ့ ရွိပါမယ္။

          က်မတို ့က ၅-ေယာက္  ဒါေပမယ့္ ၁-ေယာက္စာေတာ့ ၾကိဳေပးထားတာမို ့ လက္မွတ္စစ္ကဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဆရာမေတြ လက္မွတ္စစ္ေတာ့ ၄-ေယာက္က အထက္တန္းတြဲး၊ ၂-ေယာက္က ရိုးရိုးတြဲးပါ ဆိုျပီ ယစ္ပါေလေရာ။ လက္မွတ္စစ္ကလည္း ပိုက္ဆံလိုျခင္လို ေတာ္ၾကာလာလိုက္ တမ်ိဳးေျပာလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ လာျပန္ရင္း လက္မွတ္စစ္ကို ထပ္စစ္မဲ ့ စစ္ေဆးေရးေတြ လာရင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲႏွင့္ လာညစ္ ေနတာေပါ့ေလ။ ဆရာမေတြကလည္း ဝန္းထမ္းေတြေလ ဘယ္ေပးျခင္မလဲ။ ဘုႏွင့္ ေဘာက္ေပါ့။  လမ္းခရီး ေတာ္ေတာ္ေပါက္မွ ဆိုေတာ့ ခုေတာ့ မေျပာင္းပါရေစႏွင့္ေပါ့။ ေရႊဘို ေရာက္ရင္ေတာ့ ရိုးရိုးတြဲးကို သြားပါ့မယ္ဆိုျပီး ၃-ေယာက္ တစ္ခုံတန္းနဲ ့ ထိုင္လိုက္လာပါတယ္။ ဆရာမ တစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္ `ဝ`ပါတယ္။ သူတို ့ထိုင္လိုက္ေတာ့ ရေတာ့သြားတာပါပဲ။

          ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ ေပးမွာ မဟုပ္ဘူး၊ ဆရာမေတြကလည္း တာဝန္နဲ ့လာတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ ဆိုတာ သိသြားေတာ့(ဆရာမေတြက ဝန္းထမ္းကဒ္ေတြ ထုတ္ျပျပီ ျပန္စြာလိုက္တာ) ေရႊဘိုေရာက္ရင္ေတာ့ တြဲးေျပာင္းပါဆိုျပီး ျပန္သြားတယ္။  :D   လက္မွတ္စစ္ ထြက္သြားေတာ့မွ ` လား လား` ဆရာမေတြက သူတို့ ျခင္းေျပာျပီး ရယ္က်ပါေရာ။  ဆရာမေတြကလည္း ဒီရက္ပဲ ရေအာင္ျပန္လာမယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္တယ္ ထင္ပါရဲ ့။  ျဖစ္ပုံက အထက္တန္းတြဲး လက္မွတ္ေတြက လာတုံးက လက္မွတ္ေတြ၊ ရိုးရိုးတန္း လက္မွတ္ကမွ အျပန္ အတြက္ ဝယ္ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ ့ကလည္း ရိုးရိုးတန္းမွာ မစီးျခင္ေတာ့ အထက္တန္းတြဲးလက္မွတ္ အေဟာင္းႏွင့္ တြဲးျပီး ရေအာင္ တက္စီးလာတာ။ ရိုးရိုးတန္း လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ ဝယ္ထားတဲ့ ဆရာမ ၂-ေယာက္က ေရႊဘိုထိပဲ လိုက္မွာ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္ၾက သူတို ့ျမိဳ ့ေရာက္ျပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာမမ်ားကလည္း မႏၱေလးထိ စီးလိုရသြားပါတယ္။

           က်န္တဲ့ လူ ၂-ေယာက္ကေတာ့ တြဲးေစာင့္ကို ဒဏ္ေၾကးေပးလိုက္ရျပီ(သူတို ့က အဲလို လက္မွတ္ အေဟာင္ေလးမွ မျပနိုင္ပဲကိုး) ေနာက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ ရိုးရိုးတြဲး ေျပာင္းသြားရပါတယ္။ ကိစၥေလးျပီးသလို ျဖစ္သြားေတာ့ က်မလဲ အိပ္မလိုလိုပဲ ရွိေသး ေရႊဘိုျမိဳ ့ဝင္လာပါတယ္။ မိုးလဲ လင္းလုလုဆိုေတာ့ ေရႊဘိုမွာလည္း ရထားရွန္တိန္လုပ္ရမွာ ဆိုေတာ့ အေၾကာ္၊ ထမင္းေၾကာ္ ၊ ေျပာင္းဖူး စတာေလးေတြ ဆင္းဝယ္စား  အဲ အဲ မ်က္ႏွာအရင္သစ္ ျပီးမွ ဝယ္စားၾကပါတယ္ :P   ။  မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္တယ္။  အဲဒီကေန ရွန္တိန္လုပ္ရမယ့္ တြဲးေတြလာျပီးမွ က်မတို ့ စီးလာတဲ့ ရထားတြဲးၾကီးဟာလည္း ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။

          လမ္းမွာလည္း လယ္ကြင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖတ္လာေတာ့ က်မကလည္း ဟိုအပင္ကဘာလဲ၊ ဒီအပင္ဘာႏွင့္ ၾကည့္ရူ ့စပ္စုလာရသေပါ့ေလ။ ယူကလစ္ပင္ေတြ ေတြ ့ရေတာ့ က်မက ယူကလစ္ပင္ေတြဟာ ေျမဆီလႊာကိုျပဳန္းေစတယ္၊ မိုေခါင္ေစတယ္ဆိုေတာ့  အမ်ိဳးသားကလည္း ေနၾကာပင္ေတြကို လူေတြက စိုက္လို ့သာ စိုက္ေနတာ သူကလည္း စိုက္ျပီးရင္ ေျမဆီကို စုပ္ယူသြားလို ့ ေျမဇာခ်ရင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မတက္ဘူးလို ့ ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ စိုက္ပ်ိဳးမျဖစ္တဲ့ ေျမေတြျပျပီ ဒီေျမေတြက က်စ္လို ့ လယ္၊ ယာ အေနႏွင့္ အသုံးမျပဳနိုင္ဘူးလို ့ ျပျပန္ပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဒါက ဆားက်င္းတဲ့။ စစ္ကိုင္းမေရာက္ခင္ ရထားလမ္းေဘးမွာ မုဆိုးခ်ဳံးရြာနားမွာ ေျမကေန သဘာဝအေလွ်ာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆားက်င္းပါ (ရြာလား၊ ျမိဳ ့လားဆိုတာ က်မ ေသျခာေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူ။)။  ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က စစ္ကိုင္းတိုင္းမွာ ဆားခ်က္စက္ရုံရွိတယ္လို ့ ပထဝီမွာသင္ဘူးတာကို သတိရသြားပါတယ္။ စိတ္ကလည္း ဩ ဒါပဲျဖစ္မယ္လို ့ ေတြးလိုက္မိေသး။

          စစ္ကိုင္းျမိဳ ့ရဲ ့ေဘးက ျဖတ္လာေတာ့ ေကာင္းမူေတာ္ဘုရားၾကီးကို အေဝးကတည္းက ဖူးေမွ်ာ္ရတယ္။ အဲ ေရႊေရာင္သုတ္ခါစ ထိပ္ေလးမွာ ေရႊေရာင္၊ ေအာက္ကေတာ့ ထုံးသဃၤန္းအတိုင္း ရွိေသးတယ္။ ရထားေပါ ္ ကျမင္ကြင္းဟာ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိးေပါ ္က ဘုရားေတြကို တေမွ်ာ္တေခါ ္ပဲ ဖူးျမင္နိုင္ပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတံတားကို ျဖတ္ေတာ့ တံတားအေဟာင္းေပါ ္က ေန တံတားအသစ္ႏွင့္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ေငးေမာရင္းျဖတ္လာခဲ့ရတယ္။ က်မရင္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကည္နုးမိပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္က လူေတြ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိးမွာ ဘယ္လိုမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ပါလိပ္လို ့လဲ စဥ္စားမိတယ္။ ဆရာမ ေဒါ ္နုနုရည္ (အင္းဝ)ေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဆရာမ ေျပာဘူးတာေလးေတာင္ သတိရတယ္။ ဆရာမက အင္းဝသူဆိုေတာ့ သူက အင္းဝတံတားလို ့ ေျပာေလ့ရွိျပီး၊ စစ္ကိုင္းက စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္(ဦးဘေဆြရဲ ့ သမီး)ႏွင့္ ေတြ ့ရင္ စစ္ကိုင္းတံတား၊ အင္းဝတံတားလို ့ ျငင္းေလ့ရွိတာေလးကိုပါ။

          တံတားဆုံးေတာ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားဆိုျပီး ျပပါတယ္။ က်မ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေပမယ့္ အေဝးသင္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွႏွံႏံွစပ္စပ္ မေရာက္ဘူးပါဘူ။ သူကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို မႏၱေလးမွာ ေနလာတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသိပါတယ္။ ခြင့္ရက္ေၾကာင့္ က်မသြားလိုလွတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး၊ အင္းဝ ႏွင့္ ေမျမိဳ ့တို ့ကို မသြားခဲ့ရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္လို ့ အားခဲးထားပါတယ္။ ေျမျမိဳ ့၊ မင္းကြန္းႏွင့္ မုံရြာေတြ၊ အမရပူရက မဟာဂႏၱာရုံေက်ာင္းေတြကို ငယ္ငယ္က မၾကာခဏ ေရာက္ေလ့၊ လွူေလ့ရွိေပမယ့္ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးကို ေမေမသြားတဲ့ အေခါက္က က်မ မလိုက္နိုင္ခဲ့လို ့ ခုထိေအာင္ မေရာက္ဘူးေသးပါဘူး။ ေရာက္ေအာင္သြားဘို ့ တစ္ခါ ေတးမွတ္ထားရမွာေပါ့ေလ။  (ဧရာဝတီျမစ္က ေရေတြကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ေရာ့သြားလဲလို ့ မွတ္ထားပါတယ္၊ ေရလယ္မွာ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီးေနတဲ့ ကြ်န္းပဲျဖစ္မလား၊ တံငါႏွင့္ ကိုင္းလုတ္တဲ့ ကြ်န္ပဲ ျဖစ္မလားပါပဲ)

          ဒီလို စိတ္ညစ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာေတြႏွင့္ ျပည့္ေနတဲ့ က်မတို ့ ခရီးစဥ္ေလးဟာ မႏၱေလးျမိဳ့ကို (၁၂)နာရီ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ဝင္လာေတာ့ တစ္စခန္းရပ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ့ ခရီးစဥ္ေလး တစ္ခုဟာ ဒီလို အေတြ ့အၾကဳံေလးေတြ စုံေနေအာင္ေတြ ့ခဲ့ရတာကို က်မျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွတ္မွတ္သားသားေလး သတိရေနမိပါတယ္။ က်မတို ့လူမ်ိဳးေတြက ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ေျပာသြားဘူး သလိုပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ခုလည္းၾကည့္ေလ က်မလည္း ခရီးစကေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ မဆိုစေလာက္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ျပီး ခုေတာ့လည္း ၾကည္နုူးစိတ္ေလး၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေလး ဝင္လာခဲ့တာပါပဲ။ အင္း ခရီးသြားတဲ့ အရသာကို ဒါေတြေၾကာင့္ ဥေရာပကလူေတြက သေဘာက်-က်တာျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ ့လို ့ ေတြးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္အခ်ိန္ ခရီးထြက္နိုင္မလဲလို ့ … ေမွ်ာ္ေတြးရင္၊ က်မလိုပဲ ခရီးသြား ႏွစ္သက္သူေတြ စဥ္စားမိက်မယ္လို ့ ထင္ရင္ နိဂုံးခ်ဳတ္လိုက္ပါျပီ။       ။