လြတ္လပ္ေရးေန ့

 လြတ္လပ္ေရးေန ့    

'

   ဒီဇင္ဘာလ ဆိုရင္ရပ္ကြပ္တိုင္းမွာ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစားပြဲေတြ က်င္းပေလ့ရွိတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန ့မွာေတာ့ ျမိဳ ့နယ္အဆင့္ ျပိဳင္ပြဲးေတြ က်င္းပေလ ့ရွိတဲ့ က်မရဲ ့ ျမိဳ ့ကေလးအေၾကာင္းပါပဲ။

   ဘာလို  ့လဲဆိုေတာ့ က်မကလဲ ငယ္ငယ္က ရပ္ကြပ္ပြဲးေတြမွာ ပါဝင္ယဥ္ျပိဳင္ခဲ့သူ အားကစားမယ္ တဦးေပကိုး . . . ။ ဒီလိုေရးလိုက္လို ့ေတာ့ တမ်ိဳးေတြ ထင္ကုန္ေတာ့ မွာပဲ ။ အေပ်ာ္တန္း ရပ္ကြတ္ အားကစား ျပိဳင္ပြဲဝင္ အဆင့္ပါ။ ခုေတာ့ ေျပးဖို ့ထား ျမန္ျမန္ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ ေမာေနျပီလို ့ ထင္တာပဲ။

   ဒုတိယ အစမ္းစာေမးပြဲးျပီးလို ့ ေက်ာင္းကလဲ ၁၀-ရက္ေလာက္ပိတ္ထားျပန္၊ ေအးတဲ့ရာသီလဲ ျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ ကေလးသဘာဝ အိမ္ထဲမွာေတာင္ေနတာ မဟုပ္ပါဘူး။ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလး ၾကီး၊ ေသး ရြယ္စုံးႏွင့္ ေန ့တမ်ိဳး၊ ညတဖုံ ရိုးတယ္ကိုး မရိွပါဘူး   :P ေဆာ့ၾကတာ ေျဗာင္ကိုဆန္ေနတာပါပဲ။ ခုေတာ့ က်မတို ့ အိမ္ေရွ ့တေလွ်ာက္က ေျမေနရာေလးမွ ညဘက္ေရာင္း တဲ့ေစ်းဆိုင္ေလးေတြနွင့္ ကစားၾကမဲ့ ကေလးေတြကလဲး မတိုးပႊားလာပဲ ဟိုဟို ဒီဒီ ေျပာင္းလို ့ အသြင္သစ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ပါျပီ။

   ဒီလို ့ ေသာင္းက်န္ေနတဲ့ ကေလးေတြပဲ ေလ။ ဒါေတာင္ ရပ္ကြတ္အားကစားပြဲးေတြ လုပ္တယ္ ျပိဳင္လို ့ရတယ္ဆိုတာ မသိေသးပါဘူး၊ ကေလးကို။ ရပ္ကြတ္ထဲက ေဖေဖနွင့္လဲ အလုပ္မွာ သိကြ်မ္းတဲ့ ဦးေရႊဝင္းက က်မကို ကစားဖို ့လာေခါ ္ပါတယ္။ သူပဲ နံမည္စာရင္းေပးေတာ့ အရပ္ေတြတိုင္းျပီးေတာ့ ကေလးေတြကို အုပ္စုခြဲးပါတယ္။ အင္း ဒီေနရာေတာ့ က်မမွတ္မိတာက မွားသြားျပီလားမသိဘူး။ အရပ္တိုင္းတာ မွန္ေပမယ့္ အုပ္စုကေတာ့ အသက္ႏွင့္ပဲ ခြဲးတာပါ။ ဟုပ္တယ္ ဟုပ္တယ္။

    က်မ စေဆာ့တဲ့ အရြယ္မွာ ထိုင္ခုံလုပြဲးပါတယ္။ ထိုင္ခုံေတြခ်ျပီး ဘယ္နႏွစ္ကေလးေတြ လာလို ့ ေလာ္စပိကာနဲ ့ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြ သြားစုတယ္ ထိုင္ခုံေဘးမွာ။ ဝီစီမွုတ္ရင္ ထိုင္ခုံပတ္ေျပး လို ့ မွာထားတယ္။ ကိုကလဲ

စျပိဳင္ဘူးတာ ပထမဆုံးေလ အူလည္လည္နဲ ့ ဝီစီသံဆုံးေတာ့ နီးရာသူမ်ားေတြထိုင္လို ့ ကိုလဲ အစပိုင္းကေတာ့ ဟုပ္တိ၊ ပတ္တိ ထိုင္ခုံရေသးတယ္။ ထိုင္ခုံ ကတျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့လာတာ ႏွစ္လုံးလဲက်န္ေရာ (အဲတာဒိုင္ ေပါ ္လဲ မူတည္တယ္) သူမုတ္တဲ ့

အခ်ိန္မွာ ကိုက ထိုင္ခုံေရွ ့မွာ မဟုပ္ေတာ့ က်န္တဲ့ေရွ ့ေရာက္ေနတဲ့ကေလးက ဝင္ထိုင္ေရာ။ ဘယ္ခုံထိုင္ရမွန္း မသိဘူး၊ ေယာင္လည္ ေယာင္လည္နဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနေတာ့မွ ေမေမက လာဆြဲးေခါ ္ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ရတဲ့သူအတြက္

ဆက္ျပိဳင္ရဦးမွာကိုး။ ခုေတာ့ တျခားကေလးေတြ ျဖစ္ေနရင္ ရီျခင္တယ္။

   ေနာက္ပြဲးက ဝက္မ်က္လုံးထိုးပြဲး။ ပြဲစဥ္ေတြေတာ့ ေရွ၊့ေနာက္ေတြ မွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

အဲတာေတာ့ သူတို ့ဘယ္လိုေရြးတယ္၊ သတ္မွတ္တယ္ဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ ေရးေတးေတးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါလဲ တတိယပဲ။ မီတာ ၅၀ အေျပးျပိဳင္ပြဲးေတာ့ ဒုတိယရတယ္လို ့ မွတ္မိတယ္။

   ေနာက္နွစ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ သြားျပိဳင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အရြယ္ေျပာင္းသြားေတာ့ ကစားနည္းေတြလဲ ေျပာင္းျပီးေဆာ့ရတယ္။ ၾကက္ဥဇြန္းကိုက္လို ျပိဳင္ပြဲးကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္ထဲ ဇြန္းထဲက ေက်ာက္ဒိုးေလးကို ျငိမ္ေအာင္ ကိုက္ျပီး ပန္းတိုင္ကိုသြားရတယ္၊ အားလူေကာက္လဲပဲ တစ္ေယာက္ထဲ တာထြက္မွာ ခ်ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းထဲကို အားလူးေတြကို နီးရာကေန ေဝးသြားတဲ့ထိေကာက္ ျပည့္သြားရင္ ေတာင္ကိုမျပီး ပန္းဝင္ေအာင္းေျပးရတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ျပိဳင္လို ့ရေပမယ့္ ၊ အပ္ခ်ည္နဲ ့ အပ္ထိုးတာတို ့ က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ကကိုင္ တစ္ေယာက္က ပန္းတိုင္ကေန ေျပးလာျပီး အပ္ခ်ည္ထဲ့၊ ထဲ့လို ့ရသြားရင္ အပ္ကိုင္ထားတဲ့ သူကယူျပီး ပန္းတိုင္ထိေျပးရတယ္။ ဒီလို ပြဲးေလးေတြၾကေတာ့ ဘက္ေကာင္းရဖို ့ လိုတယ္။ ဒါကေတာ့ ကံအတိုင္းပဲ အဆင္ေျပသလို ေရြးျပီး တြဲလိုက္တာဆိုေတာ့။

   ဒီကစားနည္းေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုလက္လုတ္ရွားမွု ့ကိုတင္ အားေပးတာ မဟုပ္ပါဘူး။ ယွဥ္ျပိဳင္မွု ့ေတြ၊ ပူေပါင္းေဆာင္ရြတ္မွုေတြ ပါလာပါတယ္။ ဒီထဲ မေကာင္းတာ တစ္ခုကလည္း ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဒိုင္ေတြဘက္လိုက္ရင္ ကေလးေတြပါ မကေတာ့ဘူး လူၾကီးေတြပါ ေစာင္လာတယ္။ ဘာမွေတာ့လဲ မဟုပ္ပါဘူး။ ကိုယ္နိုင္တဲ့ အဆင့္ အလိုက္ေတာ့ ေကာက္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို ဆုခ်တာပါပဲ။ မုန္ ့ဖိုးရတာေပါ့။ ဒါကလဲ ကေလးဆိုေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ပထမဆိုရင္ ၃၀က်ပ္၊ ဒုတိယက ၂၅က်ပ္၊ တတိယဆိုရင္ေတာ့ ၂၀က်ပ္ ေလာက္ရတယ္လို ့ ေရးရးပဲ မွတ္မိတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့လဲ မ်ားသင့္ သေလာက္မ်ားမွာေပါ့ေနာ္။ က်မတို ့ရတဲ့မုန္ ့ဖိုးက အဲဒီတုံးက တမတ္၊ ငါးမူးပဲ သုံးရေသးတာကိုး။ (၂၅ ျပား၊ ျပား၅၀ ကိုေျပာတာပါ၊ ခုေခာတ္က အေၾကြကို မျမင္ဘူးေလာက္ေတာ့ဘူး။)

   ဒါက မိန္းကေလးေတြ ကစားရတာ။ ေယာက္က်ားေလးေတြလဲ အသက္အရြယ္ခြဲးလို ့ ကစားနည္းေတြ ကြဲးၾကတယ္။ ဂုံနည္းအိတ္စြပ္ေျပးတာ၊ ပူေပါင္းေဖာက္ျပိဳင္တာ၊ ဒါေပမယ့္ အားလုံးတူတဲ့ ကစားနည္းကေတာ့ အေျပးျပိဳင္ရတာပါပဲ။ အရြယ္လိုက္လို ့ေတာ့ ေျပးရတဲ့ အကြာအေဝးက ကြာသြားတာေပါ့။ လူၾကီးပိုင္းေတြ ဆိုရင္ ရပ္ကြတ္ပတ္ေျပးရတယ္။ မွတ္မိေနတာ တစ္ခုကေတာ့ ရပ္ကြတ္ျပိဳင္ပြဲးက လူတစ္ေယာက္ ေျပးေနရင္းပန္းဝင္ လာျပီးေတာ့မွ ၾကြတ္ေက်ာတက္တာကို ပထမဆုံး စျမင္ဘူးသြားပါတယ္။ ဟီး စပ္စုတာပါ မသိလိို ့၊ သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစား ေနရတာပါပဲ။ ၾကည့္ျပီးေတာ့ စိတ္ေတာင္မေကာင္းပါဘူး။

    ျမိဳ ့နယ္အဆင့္မွာေတာ့ ေျပး၊ ခုန္၊ ပစ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း စုံပါတယ္။ ေခါင္းဦးနဲ ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ထုတာ၊ အစားျပိဳင္၊ အျမင့္ခုန္၊ လွံတံပစ္၊  သံလုံး၊ သံျပားေတြ ပစ္တာမျမင္ဘူးတာေတြ အစုံပါတာေပါ့. နတ္ကရာ ၾကည့္ေမာရတာပါပဲ။ ကေလးဆိုတာ ေလာကထဲ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေလးေတြ မုတ္လား။

   အဲလိုပဲ အလုပ္သမားေန ့နွင့္ ပတ္သတ္တဲ့ ပြဲးလမ္းမ်ိဳးေတြလည္း ေတြ ့ရဘူးပါတယ္။ က်မတို ့ျမိဳ ့က အလုပ္သမားျမိဳ ့ေတာ္ကိုး ။ လူေတြက အသစ္ေတြေရာက္လာလိုက္၊ သိကြ်မ္းျပီးသား လူေဟာင္းေတြက တနယ္၊တေက်း ေျပာင္းသြားလိုက္နဲ ့ ဆိုေတာ့  ျမိဳ ့သူ၊ျမိဳ ့သားေတြကလည္း အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လို ့ အလုပ္ခြင္ ေတြထဲဝင္ မိဘေတြနဲ ့ခြဲး၊ ေမြးရပ္ေျမေလးနဲ ့လည္းကြဲးကြာလို ့ ေတြ ့၊ ၾကံဳ၊ စုံ၊ ကြဲး ရတာဟာ ဓမ္မသေဘာတရားႏွင့္ အညီပါပဲေလ။

    သတၱဝါေတြဟာ ျဖစ္ေလရာဘဝ၊ ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ ေပ်ာ္ၾကတာပဲလို ့ ဘုရားေဟာေလး ရွိသားပဲ။ ဘုန္းၾကီးေတြေဟာတာ နာရဘူးတာကေတာ့ . . . . .

 :D     တခါက နတ္ျပည္မွာ နတ္သား ႏွစ္ပါးအတူရွိေနတုံး နတ္သားတပါးက နတ္ဝတ္ တန္ဆာေတြ ျငိဳးလာေတာ့ သူစုေတရေတာ့မယ္လို ့ သိသတဲ့။ ဒါနဲ ့ သူဒီကစုေတရင္ ဘယ္ဘဝမွာ ဝင္စားမလဲလို ့ နတ္မ်က္လုံးနွင့္ စူးစမ္းလိုက္ေတာ့ ႏြားေခ်းပိုးထိုးေကာင္ ဘဝေရာက္ရမွာကို ျမင္သတဲ့။ ဒါနွင့္ သူလဲရွက္လြန္းလို ့ သူ ့ သူငယ္ခ်င္းကို သူငယ္ခ်င္းေရ ငါမ်ား ဒီဘဝေရာက္ခဲ့ရင္ ငါ့ကို လာလို ့သတိေပးပါကြယ္။ သူက အဲဒီဘဝမွာ တစၥကၠန္ ့ေလးေတာင္ မေနပါရေစနွင့္လို ့ ေျပာျပီး စုေတသတဲ့။ ဒါနဲ ့ သူငယ္ခ်င္ျဖစ္သူကလဲ သူ ့သူငယ္ခ်င္းမေတြ ့ရေတာ့မွ ဒိဗၺစကၠဴဥဏ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္လို ့ရွာလိုက္တာ တစ္ခုေသာ ႏြားေျခပုံထဲမွာ သြားေတြ ့တယ္ဆိုရင္ပဲ နတ္ျပည္ကေန သူငယ္ခ်င္းရွိရာအရပ္ကို အာရုံျပဳလို ့ သတိေပးသတဲ့။

   ေတာ္ ေတာ္နဲ ့ ထြက္မလာေတာ့မွ ႏြားေခ်းပုံဝေလာက္ကေန အသံျပဳသတဲ့ (အသံေပါ ္ လာေအာင္ လုတ္တယ္လို ယူဆရတာပဲ) အဲဒီေတာ့မွ ေခ်းပုံထဲက တက္လာျပီး ေျပာဆိုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေရ ငါဒီမွာ ႏြားေခ်းပိုးထိုးမေလးနဲ ့ေပ်ာ္ေနလို ့ အခ်ိန္ေတာင္ မအားပါဘူးလို ့ ေျပာေျပာဆိုဆို ေခ်းပုံထဲကို စြပ္ ဆိုျပီး ခုန္ဆင္းသြားပါေရာတဲ့. . . ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။

     ဒါေၾကာင့္ ဘဝမွာ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္လည္းေန၊ မေပ်ာ္လည္းေန   မျပိဳင္ျခင္လဲမရ၊ ျပိဳင္ျခင္လဲ မရတဲ့ ဘဝေတြကို ဆက္လတ္ခ်ည္တက္ေနၾကရဦးမွာပါလို ့ နီဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္ပါရေစေနာ္။

     ပုံမ်ားကို Google မွ ရွာ၍ ရယူပါသည္။