အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ)

အဘိဏွသုတ္ (ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ကံတရားကို အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ပါ…

''မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိ၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိ၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာရွိ၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံသာ ျဖစ္ရေပမည္'' ဟူ၍ မိန္းမျဖစ္ေစ ေယာက္်ားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္၏။

ရဟန္းတုိ႔ သတၱဝါတုိ႔အား ကာယဒုစ႐ုိက္ ဝစီဒုစ႐ုိက္ မေနာဒုစ႐ုိက္သည္ ရွိ၏၊ ထုိ(ကံ) အေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မေကာင္းမႈသည္ အခ်င္းခပ္သိမ္းမူလည္း ေပ်ာက္ကင္း၏၊ ေခါင္းပါးျခင္းမူလည္း ျဖစ္၏။

''ငါတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိသည္ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိသည္ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိးရွိသည္ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္မွီခုိရာ ရွိသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ငါျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္သည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား ဤဘံုဘဝသုိ႔ လာျခင္း တစ္ျခားဘံုဘဝသုိ႔ သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶ ေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိကုန္၏၊ ကံ၏ အေမြခံ ျဖစ္ကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိကုန္၏၊ ကံသာလွ်င္ ကုိးကြယ္ မွီခုိရာ ရွိကုန္၏၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ျပဳမိေသာ ကံ၏ အေမြခံတုိ႔သာ ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္'' ဟု ဆင္ျခင္၏။

ထုိကံအေၾကာင္းကုိ မျပတ္ ဆင္ျခင္ေသာ ထုိသူအား မဂ္သည္ ေကာင္းစြာ ျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထုိအရိယာတပည့္သည္ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲ၏၊ ပြါးမ်ား၏၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ထုိမဂ္ကုိ မွီဝဲေသာ ပြါးမ်ားေသာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳေသာ ထုိသူအား သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ အခ်င္းခပ္သိမ္း ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏၊ အစဥ္ကိန္းေနေသာ 'အႏုသယ' တရားတုိ႔သည္ ကင္းျပတ္ကုန္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

Tuesday, February 22, 2011

ကလိ ကလိ နွင့္ အူယားလာေသာ ရာဇဝင္


          ျပီးခဲ့တဲ့ လကထဲက အိမ္ျပန္သြားတာ ခုမွ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သြားခဲ့ေသာ ေနရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပန္ေရာက္တဲ့ အထိ ပါလာေသာ အူယားေနတဲ့ စိတ္ထဲက ကလိ ကလိၾကီးကေတာ့ ေရးျပျခင္စိတ္ေတြ အဲ… ေျပာျပျခင္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားးျဖစ္လာေနတယ္။
          က်မရဲ ့ဇာတိျမိဳ ့ကေလးက ပုဂံႏွင့္ ၂၅မိုင္သာ ေဝးပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ရိုး အေရွ ့တစ္ေလွ်ာက္ကျမိဳ ့ထဲမွာ ပုဂံပါပါတယ္။ သြားရမယ့္ ဝတ္တရားရိွတဲ့ ေနရာေတြကို ဝတ္တရား အရ ေလွ်ာက္သြားျပီး ၁၀ ရက္ ေလာက္ရိွမွ က်မရဲ ့ ေမြးရပ္ေလးကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ ပုဂံ၊ စေလ၊ ေရႊစက္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ရာေတြကို ေရာက္တတ္ရာရာ သြားခဲ့ေတာ့တာပါပဲရွင္။

လွည္းဝံရိုးသံ တညံညံ ပုဂံ ဘုရာေပါင္းတဲ့ (4 446 733 ဆူ လိုဆိုလိုပါတယ္)။
ေရႊလသာ ဝါဝါဝင္း ျမစ္သို ့ေရခ်ိဳးဆင္း ကေတာ့ ျမစ္ထဲ ေမွ်ာပါသြားတဲ့ ပုဂံ ဘုရားေပါင္းက (446 444 ဆူ)ပါ။ ဒါေတြက ၾကီးၾကီးမားမားေတြေရာ၊ ေသးေသးမႊားမႊားေတြေရာ ေရထားတာပါ။

          က်မတို  ့ေတြ အမ်ားဆုံး သြားျဖစ္၊ ဖူးျဖစ္ၾကတဲ့ ဘုရားေတြကေတာ့ ဥာဏ္ေတာ္ၾကီးမားတဲ့ ဘုရားေတြမ်ားပါတယ္။ အဲဒါေတြးကေတာ့ ေရွးက ဘုန္းကံရွင္ ဘုရင္ေတြ တည္းထားတဲ့ ဘုရားေတြပါ။           ရွင္အစၥ ေဂါဏ (ပုဂံေခာတ္က ျပဓရွင္လုံး ေအာင္လို ့ ဘယ္သထၳဴနဲ ့မဆို ဓာတ္လုံးနဲ ့ထိရင္ ေရႊျဖစ္တယ္လို ့ နံမည္ၾကီးခဲ့တယ္၊ တကယ္လဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို ့ ဆိုပါတယ္) လက္ထက္က ဆိုရင္ မုတ္ဆိုးမေတြေတာင္မွ ဘုရားတည္ခဲ့ႏိုင္တယ္လို အဆိုရိွပါတယ္။ ဘုရားတည္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုေတာ့ လုပ္တာေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္မွုပိုင္းကေရာ၊ ျပည္သူလူထူကေရာ စဥ္းစားဖို ့ေမ့ေနလို ့လား မသိပါဘူး  စိမ္းလန္းခဲ့တဲ့ ပုဂံေျမဟာ ခုေတာ့ လြင္တီးေခါင္ျပင္သာသာပဲ (သစ္ပင္ေတြကုန္လို ့) က်န္ပါေတာ့တယ္။
          ဘယ္အရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရွ ့၊ ေနာက္ ေတြးေခါ ္ဖို ၊့ သတိခ်ပ္သင့္လွပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ  ကေတာ့ အရြယ္လြန္ အိုးမင္းလာရင္ ေသမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အနီးဆုံးကို လွမ္းၾကည့္အုံး ကိုယ့္သား၊ သမီး နွင့္ ေျမး ကေလးေတြလက္ထက္မွာ သဲ ကႏၱာရမွာ ေနေစမလားလို ့။ အေတြးႏွင့္တင္ စိတ္ေမာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေတာေျပာင္းခဲ့ရင္ေတာင္ သာယာနိုင္ပါ့မလား ? ။ အပူကေတာ့ ဟတ္မွာပါပဲ။
           က်မေတာ့ အာရပ္ ေစာဘြားေတြ ခ်မ္းသားတာကို အားမက်ပါဘူး။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ေန ့မွာ အရမ္းပူျပီး၊ ညမွာ အရမ္းခ်မ္း တဲ့ ရာသီဥတုၾကီးမွာ ေနရတာ။ ေရကို နိုင္ငံထဲ တင္သြင္းဖို ့ ေစ်းၾကီးလြန္းလို ့ အဝတ္ကို တခါထဲ အမုန္းဝတ္ျပီး လႊင့္ျပစ္ရတယ္။ အဝတ္ေစ်းထက္ ေရေစ်းကၾကီးသတဲ့။ အဝတ္လဲမွ ေရတခါသာ ခ်ိဳးၾကတယ္တဲ့။ ေရပတ္ေလာက္ပဲ တိုက္ျခင္တိုက္က်မွာ ေန ့မွာအရမ္းပူလို ့ အပူရွပ္မွာလဲ ရိွေသးတယ္ေလ။
          ကဲေလ လမ္းေၾကာင္းေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိဘူး။ ပုဂံကို အရင္ဆုံးသြားလည္ေတာ့ ဗြီစီဒီ ႏွင့္ သမိုင္းေၾကာင္းေတြေျပာျပတဲ့ (ျမင္ကြင္းေတြလဲေတြ ့ရဆိုေတာ့) အေခြကို ဘုရားမွာ မီးပူေဇာ္ဖို ့ ပိုက္ဆံလွူရင္း ေတြ ့တာနဲ ့ တခါထဲ ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္အရပ္ကလဲ ပုဂံနဲ ့ သိပ္မေဝး၊ အမ်ိဳးေတြကလည္း ဒီပတ္ဝန္းက်င္းျမိဳ ့ေတြမွာ ၾကီးလာေတာ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြကို ငယ္ငယ္က အိပ္ရာဝင္ပုံျပင္လို နားေထာင္ရင္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့တာေပါ့။ ပုဂံသြားတိုင္းလဲ နားေထာင္ျခင္ျခင္၊ မေထာင္ျခင္ျခင္ ပုဂံက ကေလးေလးေတြက ေတာက္ေရွာက္ လိုက္ေျပာေနတာရွင့္။
          ေဟာ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္မွပဲ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာင္းကုန္တာ သိရပါတယ္။ တျခား သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာတာ နားေထာင္ရတုံးက အမ်ားၾကီး မေျပာင္းလွပါဘူး။ မႏူဟာ ဘုရားေၾကာင္း ေရာက္မွ မၾကားဘူးတာေတြ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး။ ပဲခူးဘုရင္နွင့္ တိုက္တဲ့ ကြ်မ္းစစ္သည္ေတြကလဲ မနူဟာနွင့္ အမ်ိဳးေတြျဖစ္ရဲ ့နွင့္ စစ္တိုက္ေသး သတဲ့ ရွင္။ မႏူဟာ ဘုရင္ရဲ့ လုံျခံဳေရးအတြက္ ပုဂံဘုရင္ အေနာ္ရထာက ေစာင့္ေရွာက္ဖို ့ ေခါ ္လာတာဆိုပဲ။ ဘုရားေရလို ့ေတာင္ `တ` လိုက္ျခင္ပါေတာ့တယ္။ ပုဂံ ေခာတ္မွာေတာင္ ေစာင့္ေရွာက္တာေပါ ္လာျပီကိုယ္း။  :D
          ပုဂံရဲ ေရွးေနျပည္ေတာ္နံမည္က ေပါက္ကံရာမ ပါ . . . ကေလးတုံးက သင္ရတဲ့ ရာဇဝင္ ေတြမွာပါျပီးသားပါ (ျမေက်ာက္စာမွာပါ) ။ အေနာ္ရထားမင္းဟာ ေသလည္ေၾကာင္မင္းရဲ့ သားလို ့ထင္တာပဲ (မွတ္မိတာကေတာ့ အဲလိုပဲ)။ ဘုန္းတံခိုးၾကီးလြန္းလို ့ နတ္ေတြကေတာင္ အရိႏၷမာလွံ ဆက္သ ထားျခင္းခံရတဲ့ မင္းပါပဲ။ တရားသျဖင့္လဲ တိုင္သူျပည္သားေတြကို အုပ္စိုးခဲ့ပါတယ္။
           အဲလုိ သူစမင္းလုတ္ရတုံးက ဘုရားသာသနာဟာ တိမ္ဖုံးေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့၊ အရည္ၾကီးမ်ား ေခာတ္မို ့ တရားေစာင့္ေသာ ကိုယ္ေတာ္ေတြဟာ ျမိဳ ့စြန္၊ တိုင္းဖ်ားမွာေနၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းကံရွင္ သာသနာျပဳမင္းျဖစ္ရမယ့္ ကံရိွေတာ့ (သထုံ အရပ္မွာလဲ သာသနာ မကြယ္ပ ခင္) ဘုရားရွင္ရဲ ့ ဗ်ာဓိတ္ေတာ္နဲ ့ အညီ ရွင္အရဟံ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ပုဂံအရပ္ကို ၾကြေရာက္လာျပီ သီတင္းသုံးလို ့ သာသနာ အဒြန္ ့ရွည္ဖို ့ရာ ေဆာင္ရြတ္ေတာ္မွုပါတယ္။
          ေတာထဲကို သား၊ သမင္လိုက္ဖို ့ေတာကစားထြက္လာတဲ့ အေနာ္ရထာဘုရင္ႏွင့္ ေတာအရပ္ မွာ သတင္းသုံးေနတဲ့ ရွင္အရဟံက ေတာစပ္မွာ ဆုံမိတယ္ဆိုရင္ပဲ အိျႏၵေရ သိကၡာႏွင့္ ျပည့္စုံလွတယ္လို ့ ၾကည္ညို သဒၵါတရားျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဘယ္အရပ္က ၾကြလာပါသလဲ၊ ဘယ္လို တရားမ်ားကို က်င့္သုံးပါသလဲ၊ အရွင္ဘုရားရဲ ့ဆရာက ဘယ္သူပါလဲ ဆိုတဲ့ စကားမ်ားျဖင့္ ခရီးဦး ၾကိဳဆို နူတ္ခြန္း ဆက္ေမးျမန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အရပ္မွာပဲ ဆရာ အဆုံးအမေကာင္းကို ရသျဖင့္ ဗုဓၵဘာသာမွာ သက္ဝင္လို ့ သရဏဂုံတည္ခဲ့ပါတယ္။
          သာသနာျပဳဖို ့ရာ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ရွင္အဟရံက ပိတကၠဍ္သုံးပုံ(သတ္ပုံ မွားေနလားမသိပါ) ရိွမွသာ သာသနာျပဳရန္ ျဖစ္နိုင္မယ္။ ဘယ္အရပ္မွာ ရိွပါသလဲ ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ ယခု သာသနာသည္ မနုဟာမင္းအုပ္စိုးေသာ သူဝဏဘူမိ(သထုံ)အရပ္မွာ ပြင့္လင္းလ်က္ ရိွေနေၾကာင္းနွင့္ ထိုအရပ္မွာပင္ရနိုင္ေၾကာင္း ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။ သံတမန္ေတာ္ ဝန္မင္းမ်ားနဲ ့ အေတာင္းလႊတ္ရာမွာ မႏူဟာ ဘုရင္ဟာ ရာဇမာန္တက္လ်က္ ေပါက္ကံရာမ အရပ္သည္ ဒိတ္ထိမ်ားေနရာျဖစ္သည္ ဘုရားသာသနာအနွစ္ တရားေတာ္မ်ားနွင့္ မထိုက္တန္လို ့ မေပးနိုင္ဘူးလို ့ ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာဆို ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
          ဗုဓၵဘာသာဝင္ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္နွစ္လုံး နူးညံ့မွု မရိွတဲ့ မနူဟာမင္းဟာ ပ်က္ဆီးဖို ့ရန္ အေၾကာင္း ဆိုက္လာေတာ့ အေနာ္ရထာမင္းက တရားသျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာေတာင္းပါရဲ့ႏွင့္ ရိုင္းျပစြာ ဆက္ဆံခဲ့တဲ မနူဟာဘုရင္အုပ္စိုးရာ သုဝဏဘုမိျမိဳ ့ကို ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္နိုင္သျဖင့္ ပိတကၠဍ္သုံးပုံ ႏွင့္ တကြ ၊ မြန္အရပ္မွာ လက္မွုပညာသည္ သုံ ့ပန္းမ်ိဳးစုံတို ့ပါ ေခါ ္ေဆာင္ျပီ၊ ယခု မနူဟာဘုရား ရုတ္ပႊားေတာ္ရိွရာ ျမင္းကမၻာအရပ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳတ္ျဖင့္ ထားခဲ့ပါတယ္။
          အဲဒီမွာလည္း ၾကားျဖတ္ေလး အေၾကာင္းအရာဆက္စပ္ေနလို ့ ဗ်က္ဝိ၊ ဗ်က္တ အေၾကာင္းေလး ေျပာလိုက္ပါအုံးမယ္။ သူတို ့ညီေနာင္ႏွစ္ပါးက သုဝဏသားေတြပါ။ သူတို ့ကိုယ္းကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးက ေဇာ္ဂ်ီျဖစ္ဖို ့ရာ ဖိုဝင္ပါသတဲ့။ ဖိုဝင္တယ္ဆိုတာ (၇) ရက္ေလာက္ လူေသလို အိပ္ေနတာပါတဲ့။ ဒါေပမယ္ ့ ေခြတို ့၊ လင္းဒေတြကကိုက္မိ၊ စားမိရင္(တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အႏၲရာယ္ေတြ ့ရင္) လူေသျပီး ေဇာ္ဂ်ီ မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ညီေနာင္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခိုင္း ပါတယ္။  သူတို ့ကလဲ အစကေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ေနရာကေန၊ ေနာက္ေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီ ဖိုဝင္သားစားရင္ အစြမ္းရိွတာကို သိသြားျပီး မီးကင္စားလိုက္တာေပါ့။ ဘယ္လို ၾကီေနလဲ မသိဘူးေနာ္ လူသားေတာင္ ေဇာ္ဂ်ီဖိုဝင္သားဆိုေတာ့။ ကိုၾကီးေက်ာက္ ဆိုရင္ေတာ့ အရိုးမွာကပ္ေနတာပဲ စားရမယ္ထင္တယ္  . . . :P ။ မၾကီး ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုရင္ေတာ့ အသားခ်ည္းပဲ . . :D . . ခ်စ္လို ့ စတာပါ။
          အဲဒါကို ဘုရင္ကသိသြားေတာ့ ရန္လဲကာကြယ္ျပီးျဖစ္ေအာင္ ဖမ္းျပီး ျမိဳ ့ရိုးတည္ရာမွာ ဗ်ဝိရဲ ့ေသြးကိုေလာင္းလို ့ ျမိဳ ့ေစာင့္လုတ္ခိုင္းပါသတဲ့။ ဗ်တၱကေတာ့လြတ္သြားျပီး ပုဂံအရပ္မွာ လာေရာက္ ခိုလုံေနတာေပါ့။ သုဝဏဘူမိႏွင့္ စစ္တိုက္ဖို့ရာျဖစ္လာေတာ့ ဗ်တၱကို ေခၚသြားျပီး ေသြးကို ျမိဳ ့ပတ္ေလာင္းရာမွာ ၾကက္မတဝတ္စာ ေျမဟာ ေသြးကုန္သြားလို ့ မေလာင္းလိုက္ရဘူးလို ့မွတ္သားရဘူးတယ္။ အဲဒီ ေနရာကေန ဗ်တၱက ျမိဳ ့ရိုးေပါ ္ခုန္ဝင္ျပီ ျမိဳ ့တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ သုဝဏဘုမိကို လြယ္ကူစြာပဲ သိမ္းပိုက္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။
          ေႏွာင္မွာေတာ့ အေနာ္ရထာမင္းဟာ အရည္ၾကီးမ်ားကို စစ္ဆင္းေရးျဖင့္ ေမာင္းထုတ္ခဲ့ျပီ၊ ဗုဓၵဘုရားရွင္ရဲ ့ သာသနာကို ရွင္အရဟံကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ့ အဆုံးအမျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ သာသနာျပဳမင္းတပါးျဖစ္လာပါတယ္။ ေရႊစည္ခုံ ေစတည္ေတာ္ဟာ အေနာ္ရထာမင္း တည္ထားကိုယ္းကြယ္ခဲ့ေသာ ပုဂံ တန္ခိုးၾကီး ဘုရားတစ္ဆူအျဖစ္ ယေန  ့တိုင္ျမင္ေတြနိုင္ပါတယ္။
          မႏူဟာဘုရင္ဟာ တျခားထီးေဆာင္းမင္းရဲ ့ေအာက္မွာ စိတ္က်င္းက်ပ္စြာေနထိုင္ ခဲ့ရလို ့ သူပိုင္ နဝရတ္လက္စြတ္ေတာ္ကို ေရာင္းခ်ကာ သူမည္ကဲ့သို ့ ခံစားအသက္ရွင္ရေၾကာင္း ေႏွာင္းလူတို့သိရစ္ေစရန္ မႏူဟာဘုရားကို လက္စြတ္ေရာင္းရေငြ လည္းအစည္း တစ္ေထာင္တိုက္စာမွ် ရိွေသာေငြတို ့ျဖင့္ ေဆာက္လုတ္လႈဒါန္းခဲ့ပါတယ္။
          အဟဲ ေျပာရအုံးမယ္ ပုဂံဟာ ေရွးျမိဳ ့ပ်က္ေဟာင္းဆိုေတာ့ ေတာ္ၾကာ ေရွးေခာတ္က အဝတ္ အစားေတြနဲ ့ လူအုပ္စုလိုက္ အျမဲ ေျခာက္ဆိုပဲ။ အဲ တခ်ိဳ ့ကလည္း မႏူဟာဘုရင္ဟာ ခုထိ ပုဂံႏွင့္ သုထုံကို ဆင္း၊ ျမင္း ဗိုလ္ပါေတြႏွင့္ သြား၊ လာေနတုံးပဲတဲ့ . . . ညမိုးခ်ဳတ္ ပုဂံမွာ ေလွ်ာက္မသြားၾကနဲ့ အုံးေနာ္။  :D
          ေနာက္တစ္ခု ပုဂံသူ၊ ပုဂံသားေတြရဲ့ ေျပာျပခ်က္အရ သိရတာကေတာ့ ေရႊစည္းခုံေစတီရဲ ့လုံးပတ္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ကုန္မွ ေရႊတိဂုံဘုရား၏ လုံးပတ္ေတာ္မွာ အတူတူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အပ္ခ်ည္ၾကိဳးျဖင့္ တိုင္းထြာျပီး ေရႊတိဂုံဘုရား မွာ တိုင္ထြာလွ်င္ ၾကိဳးစ မမွီ သကဲ့သို ့ ေရႊတိဂုံ ဘုရားမွ လုံးပတ္ေတာ္ကို တိုင္းထြာထားေသာ ၾကိဳးစသည္လဲ ေရႊစည္ခုံဘုရာမွာ ၾကိဳးစ မပတ္မိပါဘူး။
          ရင္ထဲက ေျပာျခင္ေနတာေတြ ေျပာလိုက္ရလို ့ေပါ့သြားျပီ။ သိတဲ့သူရိွလို ့မွားေနတာေတြ ့လဲ ေျပာၾကပါအုံးေနာ္။

10 comments:

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုင္း..ပုဂံရာဇဝင္ ဒုတ္ထမ္းေျပာၾကမယ္..ထိုးဇတ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး..ေခ်ာက္ မွာ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့လား..
ပုဂံ ကို အရိမဒၵနပူရ္ တဲ့..နာမည္ရွိေသးတယ္

7pm said...

လာလည္ပာတယ္ ခင္ဗ်ာ.. :) မနူဟာမင္းအေၾကာင္းပာလာလို. ဗဟုသုတ လည္းရသလို ျငင္းခ်င္ေပမယ့္ မခိုင္လံုတဲ့အခ်က္ေတြနဲ့ဆိုေတာ့ ျငင္းေတာ့ပာဘူး... ကၽြန္ေတာ္တို့ဖက္က သမိုင္းနဲ့က ဆန္.က်င္ေနတာကလား.. :) ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႏူဟာေသြးပာ.. မင္းၾကီးကို ပအိုဝ္းတို့ရဲ. ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ အေနနဲ့ တန္ဖိုးထားၾကပာတယ္... သူ့ေမြးေန့ျဖစ္တဲ့ တေပာင္းလျပည့္ေန့ကို ပအိုဝ္းအမ်ိုးသားေန့အျဖစ္ ႏွစ္စဥ္စည္စည္ကားကား က်င္းပေလ့ရွိပာတယ္... ကလိ ကလိ ရာဇဝင္ပာပဲ.. :)
လာလည္ပာအုံးမယ္ ခင္ဗ်ား.. www.manouharrblood.blogspot.com

သူရ said...

မႏူဟာမင္းႀကီးကို မြန္လို႕လည္း ဆိုၾကတယ္၊ ပအိုဝ္း လို႕လည္း ဆိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မႏူဟာမင္းႀကီးဟာ မြန္ဘုရင္၊ ရွမ္းျပည္က ပအိုဝ္းေတြဟာ သထံုပ်က္ေတာ့ စစ္ေဘးေရွာင္ဖို႕ ထြက္ေျပးလာတဲ့ မြန္ေတြလို႕ ဆိုတယ္။ မြန္ေတြ က ရွမ္းျပည္မွာ အေနၾကာေတာ့ ပအိုဝ္း ျဖစ္သြားတယ္ေပါ႔ (ထားဝယ္သား ၊ ဘိတ္သားေတြ အင္းသား ျဖစ္သြား သလိုမ်ိဳး)။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကလည္း မႏူဟာ မင္းႀကီးဟာ ပအိုဝ္း ဘုရင္၊ သထံုထီးနန္းဟာ ပအိုဝ္းမင္းဆက္ျဖစ္ၿပီး သထံုဟာ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္လို႕ ဆိုတယ္။ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ အရေတာ့ ပအိုဝ္းနဲ႕ မြန္ဟာ သိပ္မဆိုင္လွဘူး။ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးက ကရင္မ်ိဳးႏြယ္စုဝင္ျဖစ္ၿပီး တိဘက္-ဗမာ အႏြယ္ေပါ႔၊ မြန္လူမ်ိဳးကေတာ့ မြန္-ခမာ အႏြယ္ပဲ။ ဆိုေတာ့ မႏူဟာမင္းႀကီးသည္ မြန္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပအိုဝ္း ေသာ္လည္းေကာင္း တခုခု ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ႔ အခ်ိန္က ေအာက္ျမန္မာျပည္မွာ မြန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ဘာသာ၊ သာသနာ အင္မတန္ထြန္းကားၿပီး အဆင့္အတန္း ျမင့္ေနပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ရာမညတိုင္း ေဒသတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ သုဝဏၰဘူမိ(သထံု)ျပည္ဟာ မြန္တို႔ရဲ႕ ေနျပည္သာ ျဖစ္တယ္လို႕ ယူဆၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႏူဟာမင္းႀကီးဟာ မည္သည့္လူမ်ိဳး ျဖစ္ေစ ရာဇဝင္မွာ ဆင္ျဖဴအမ်ားဆံုး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ ဘုရင္ ျဖစ္တာမို႔ အင္မတန္ဘုန္းႀကီးတဲ့ ဘုရင္တပါးလို႔သာ မွတ္သားထားပါတယ္။ ဗမာဘုရင္မ်ားထဲက ဆင္ျဖဴအမ်ားဆံုးပိုင္သူလို႔ ယူဆႏိုင္တဲ့ အေနာ္ရထာမင္းဟာ သထံုကို မသိမ္းမီ အထိဆိုရင္ ဆင္ျဖဴ ၁၆ စီးသာပိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ မႏူဟာမင္းကေတာ့ ႏွစ္ဆ ဆင္ျဖဴ ၃၃ စီးေတာင္ ပိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္ (ဆင္ အေရအတြက္ မွားႏိုင္ပါသည္၊ မေသခ်ာပါ)။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ မႏူဟာမင္းရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြဟာလည္း ပုဂံမွာ ေနရာေပးခံရတာေတာ့ ေသျခာေပသည္။ မႏူဟာမင္းႀကီးရဲ႕ ျမစ္ေတာ္ နာဂသမန္းႏွင့္ နရပတိစည္သူမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ ေရႊအိမ္စည္တို႔ လက္ဆက္ခဲ့ျခင္းကို ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

ကိုသူရ
`မႏူဟာမင္းႀကီးရဲ႕ ျမစ္ေတာ္ နာဂသမန္းႏွင့္ နရပတိစည္သူမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ ေရႊအိမ္စည္တို႔ လက္ဆက္ခဲ့ျခင္းကို ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။`

ဒီစာပုိဒ္မွာ နရပတိစည္သူ ႏွင့္ အေနာ္ရထာမင္း ႏွင့္ မွားေနတယ္ထင္တယ္။
က်န္တာေတာ့ မသိပါဘူး။
ခုလို ရွင္းျပတာ၊ မသိတာေတြ ေျပာျပတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

7pm said...

အေရာက္ေနာက္က်ေနပီထင္တယ္ပာတယ္ဗ်ာ.. :) ကိုသူရ ေရးထားတာ အမွန္ေတြပာပဲ... ပိုပီးေတာင္ မွတ္သားရပာေသးတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က အဲေလာက္မသိပာဘူးဗ်ာ..မင္းၾကီးဘုန္းတန္ခိုးၾကီးတယ္ ပအိုဝ္းေတြတန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ.. ေနာက္တခုက ေတာ့ ပအိုဝ္းတို့အဆိုအရ အေနာ္ရထာမင္းဟာ စစ္အနိုင္ရဖို့ စစ္ေရးအရေရာ တျခားမသင့္ေလ်ာ္ ္တဲ့နည္းေတြပာ သံုးခဲ့တယ္လို့ဆိုပာတယ္္။ တကယ့္ကို ဒုတ္ထမ္းပီးေျပာရမယ့္အျဖစ္ပာပဲ..:) ပအိုဝ္းသမိုင္းက သ႑ာရီဆန္ဆန္လည္းပာေသးတယ္။ အမိနဂားနဲ့ အဖ ေဇာ္ဂ်ီ ကေနလာတာဆိုပာတယ္.. လက္ေတြ့မွာေတာ့ ဒာေတြက သိပ္ေတာ့မျဖစ္နိုင္ပာဘူး..ပအိုဝ္းလူမ်ိုးတို့ ဝတ္စံုကေတာ့ဒာေတြကို ထင္ဟတ္ေစပာတယ္။ ... တိဘက္-ဗမာလည္းျဖစ္နိုင္သလို...တခ်ို့ကလည္း မြန္ဂို ကဆင္းသက္လာတာလို့ ဆိုပာတယ္.. ေသခ်ာတာကေတာ့ ပအိုဝ့္စစ္စစ္ေတြမွာ မ်က္ရစ္မရွိပဲ တရုတ္နဲ့ပိုတူေနတတ္ပာတယ္..:)

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

တျခားဟာေတြေတာ့ မသိပါဘူး။ ဗုဓၵဘာသာ ကူးေျပာင္းလာတဲ့ ဘုရင္က ` တျခားမသင့္ေလ်ာ္္တဲ့နည္းေတြပါ သုံးခဲ့တယ္` ဆိုတာေတာ့ မယုံပါဘူး။
ဗုဓၵဘာသာဝင္ေတြ က ဘယ္လို မဟုပ္တဲ့နည္းသုံးတာလဲ။ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေအာက္လမ္းနည္း ရွိလို ့လား။ အေနာ္ရထာဘုရင္က အားလုံးကို ပစ္ပယ္ျပီးသားပါ။ ယိုဒယားကို သိမ္းေတာ့လည္း ျမိဳ ့တံခါးဖြင့္ေပးသူကို ေရႊစင္ သုံးပိသာေပးမယ္လို ့ ေမာင္းေခတ္ေစခဲ့တာပါ။ ျမိဳ ့ထဲက ေရႊလိုသူကပဲဖြင့္ေပးခဲ့တာပါ။

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

မနူဟာဘုရင္ကို ပုဂံေခါ ္လာျပီးမွ စကားေျပာရင္ ခံတြင္းက အာစက္၊လွ်ာစက္ေၾကာင့္ မီးဝင္းဝင္းေတာက္လို ့အေနာ္ရထာဘုရင္က ထိပ္လန္ ့တယ္ဆိုပါတယ္။
အာဒါကိုေပ်ာက္ေအာင္ ေမးျမန္ျပီ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ တင္ထားေသာ ထမင္းကို စြန့္ ့ ေစျပီ မနူဟာဘုရင္ကို ေကြ်းေစတာေၾကာင့္ အာစက္လွ်ာစက္ ညံ့သြားတာေတာ့ မွတ္သားရဘူးတယ္။

sanayminthar said...

မႏူဟာမင္းႏွင့္ပါတ္သက္လုိ႕ေျပာရမယ္ဆုိရင္အမ်ားႀကီးပါ။သထုံေျမမွာေနၿပီ၊သထုံျပည့္ရွင္မႏူဟာမင္းအေၾကာင္းမသိသူေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့၊မႏူဟာမင္းႀကီးဟာမကၽြတ္မလြတ္ေသးပါဘူး။စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကုိယ္တုိင္မိန္႕ၾကားသြားတာကုိ၊ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေထရုပတၱိ၊ ေနမိႏၵရေတာင္(သထုံ)သိမ္သမုတ္ခန္းမွာ
ဖတ္ရွဳႏုိင္ပါတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ မင္းႀကီး၏နန္းေနရာသတ္မွတ္ၿပီး နန္းေဆာင္တစ္ခုကုိ သထုံၿမိဳ႕ေနမိႏၵရေတာင္ရဲ႕အေရွ႕မွာ ရွိေနပါတယ္။ သထုံေရာက္ရင္၀င္ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။ မႏူဟာမင္းပုဂံသုိ႕ ေရာက္စဥ္မွာလည္း သထုံမွာရွိတဲ့မြန္ပညာရွိမ်ား၊လက္မွဳပညာရွင္မ်ားအတတ္ပညာရွင္မ်ားပါသြားသလုိ ျမန္မာေဟ့လုိ႕ေႀကြးေၾကာ္ႏုိင္ေအာင္လည္း အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သူလုိ႕ယုံၾကည္မိပါတယ္။ဒါေတြကကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။၀ုိင္း၀န္းေထာက္ျပေပးပါ။ေက်းဇူးတင္ပါသည္။၀င္လည္ရကိ်ဳးနပ္ပါသည္။

ဝရဇိန်သတင်းအေဂျင်စီ said...

မႏူဟာဘုရင္အေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားရွိၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ရဲ႕ေထရုပတၱိက သထုံၿမိဳ႕ ေနမိႏၵေတာင္သိမ္သမုတ္ခန္းမွာ မကၽြတ္ေသးဘဲ
ယင္းေတာင္တန္းမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေတာင္အေရွ႕မွ နန္းစုိက္ေပးခဲ့လုိ႕ သထုံၿမိဳ႕ေနမိႏၵေတာင္ေရာက္ခဲ့ရင္ ၀င္ေရာက္ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။မႏူဟာမင္းႀကီးဟာ ပုဂံမွာေနစဥ္ သူႏွင့္အတူလုိက္ပါသြားတဲ့ အသိပညာရွင္၊အတတ္ပညာရွင္ေတြနဲ႕ ဘာသာစာေပထြန္းကားေအာင္ အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႕ ယုံၾကည္မိပါတယ္။၀င္လည္ခြင့္ရတာကုိလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဝရဇိန်သတင်းအေဂျင်စီ said...

မႏူဟာမင္းႀကီးအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားၾကလုိ႕ သထုံသားတစ္ဦးအေနႏွင့္ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ မင္းႀကီးမကၽြတ္မလြတ္လုိ႕ စြန္းလြန္းဂူေက်ာင္းဆရာေတာ္
ဘုရားႀကီးကုိယ္တုိင္ သထုံၿမိဳ႕ေနမိႏၵရေတာင္အေရွ႔ဘက္ မွာနန္းစုိက္ေပးၿပီး ဘုံဗိမာန္တည္ေပးခဲ့ရတယ္လုိ႕ သိမ္သမုတ္ခန္းမွာေလ့လာရပါတယ္။သထုံေရာက္ရင္
သြားေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။မႏူဟာမင္းႀကီး ပုဂံ ေရာက္စဥ္ ကလည္း အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္လက္တဲြၿပီးပါသြားတဲ့ပညာရွိမွဴးမတ္မ်ားႏွင့္
ဘာသာ၊သာသနာ၊စာေပမ်ားျပန္႕ပြားေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာကုိလည္း
ထုိေခတ္ကေက်ာက္စာမ်ား၊သမုိင္းအေထာက္ထားမ်ားအရယုံၾကည္မိပါတယ္။
၀င္လည္ရတာကုိလည္းေက်းဇူးတင္ရပါသည္။