` ရ` ရထားၾကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး

ပုံေလးကိုေတာ့ Google ကေန ရွာထည့္ေပးတာပါ။

          ခရီးေလးတစ္ခု အေၾကာင္းဆီ စိတ္အာရုံကေလးက က်က္စားလို ့ ေနျပန္သည္။ ခရီးဆိုေသာ္လည္း ကိုယ္မေရာက္ဘူးေသာ အရပ္ေဒသမ်ားသို ့ သြားရသည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လား မသိပါ မျမင္ဘူး၊ မေတြ ့ ဘူးေသာ အရပ္ေဒသမ်ား၊ ျမင္ကြင္းမ်ား ႏွင့္ အေတြ ့အၾကံဳမ်ားၾကားမွ သြားရေသာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ ့ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ျငီးေငြ ့မိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ယခုအခါတြင္ေတာ့ ကိုယ့္အရပ္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ ့ စကားသံကို မညီးျငဴနိုင္အားပါပဲ ခရီစဥ္မ်ားကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ၊ လြမ္းေမာတသစြာ သြားျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ႏွစ္ႏွစ္ခြဲး၊ သုံးႏွစ္ၾကာမွ သြားျဖစ္ေသာ ေဆြျပ၊ မ်ိဳးျပ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုတြင္ လမ္းခုလတ္မွာ ၾကံဳေတြ ့ရေသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို နတ္သံမေႏွာပဲ အစခ်ီလိုက္ ျခင္ပါတယ္ေနာ္။

          က်မ ခင္ပြန္းရဲ ့ မိဘ၊ ေမာင္ဘြား ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာဆီ မျပန္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ခင္ပြန္သည္ႏွင့္ အတူ လိုက္ပါရင္း ခရီးသြားခဲ့ရပါတယ္။ က်မ ကလည္း ခရီးသြားရတာ တာဝန္မပါတာမို ့ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးစဥ္က မႏၱေလးမွ ထိုအရပ္ေဒသ ကြ်န္းလွ ဆိုတဲ့ျမိဳ ့ျပနဲ ့ အလွမ္းေဝးေသာ၊ ေတာင္ေပါ ္လိုလို ေတာင္ၾကားလိုလို အရပ္ အထက္အညာ ေဒသကေလးဆီပါ။ အဲဒီကို အသြားခရီးက မေထာင္းတာလွပဲ အျပန္ခရီးတြင္ ထိုအရပ္ေဒသသားတို ့ရဲ ့သြားေရး၊ လာေရး ခက္ခဲးပုံမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ ့ ရရုံသာ မက ခရီးသြားတို ့ ၾကား ၾကံဳစုံရေသာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုျဖင့္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

          အသြားခရီးသည္ မႏၱေလးမွ ေန ့လည္ ၃း၃၀ နာရီတြင္ စထြက္ျပီး၊ ည ၉း၃၀နာရီ၊ ၁၀နာရီေလာက္တြင္ သြားရမည့္ ေနရာသို ့ေရာက္ေသာေၾကာင့္ ခရီးလမ္းတြင္ အေခါက္တစ္ရာေလာက္ လူတိုင္းကို ဘာစားမလဲ၊ ဘာမွာမလဲေမးျမန္ ေႏွာက္ယွက္ေသာ ရထားမွ အမွဴထမ္းတို ့၏ တာဝန္ပိုလြန္းမူ၊ သုံးခါထပ္မနည္း စစ္ေဆးေသာ လတ္မွတ္စစ္တို ့၏ ဝတ္တရားသိတတ္မူႏွင့္ ပိုက္ဆံေပးတင္လာေသာ အထက္တန္းတြဲမွ ကုန္စည္ စလြယ္မ်ားေၾကာင္ ့အိမ္သာပင္ တတ္မရေအာင္ ပစၥည္းေတြၾကပ္၊ ၾကမ္းျပင္မွာ ျပားေနေအာင္ ဆင္းအိမ္ေသာ လူေတြမွလြဲး၍ တျခားစိတ္ရူတ္ဖြယ္ အထူးအေထြ မေတြ ့ရေပ။ :D(က်မတို ့ ခ်စ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပါ . . .တကယ္ပါ မညာပါဘူး။)

          သူ ့မိဘေတြ ့ႏွင့္ေတြ ့ ဒါေတြကေတာ့ ထုံးစံေပါ့ေနာ္။ ကိုကလည္း အတူေနတာမွ မဟုပ္တာ ဧည့္သည္၊ အိမ္သည္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ေရာက္တုံးမွာ သူတို ့မိသားစုဝင္ေတြ တခါမွ စုံတယ္မရွိဘူး၊ ခုလို စုံတုံး အလွဴအတန္းေတြလုပ္ေပါ့။ သူ ့တို ့အမ်ိဳးကလည္း မ်ား၊ လူကလည္းတက္ညီ၊ လက္ညီႏွင့္ ကူၾက၊ ဝိုင္းၾက ဆိုေတာ့ အလွဴပြဲးေလးဟာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ ျပီးဆုံးသြားပါတယ္။ သူတို ့ျမိဳ ့ေဟာင္းေလး ေရးျမဳတ္ ဧရိယာေလးထဲ ပါသြားတဲ့ သဖန္းဆိတ္ဆိုတာၾကီးႏွင့္ ကင္းတား ေရတားစီမံကိန္းေတြကို အလည္သေဘာ လိုက္ပို ့ပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဘာညာ၊ သာတကာေပါ့။  ဒါေပမယ့္ ေနရမယ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ျပည့္လာေတာ့ အျပန္ခရီးစဥ္ စဖို ့ စီစဥ္ရတာေပါ့ေလ။ သူ ့ေဖေဖ၊ က်မ ေယာက္ခမၾကီးက ဆိုရင္ သူ ့သားေတြ၊ သူရင္ခြင္ကေန ခြဲးျပီး ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုျပီ၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ အလိုကတည္းက မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းလည္း မစား ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ (ဒါေတာင္ ခုမွ ခြဲးရတာ မဟုပ္ပါဘူး၊ သူ ့ သားေတြႏွင့္ ခြဲးခဲ့ရတာ ဆယ္စုကိုေတာင္ ခုဂဏန္းေတြ စြန္းခဲ့ပါျပီ။)

          က်မကေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ဌါေန ျပန္ရ၊ သြားရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ တက္ၾကြျခင္ သလိုလိုေပါ့ေလ။  ဒါေပမယ့္ ရထားလက္မွတ္ကလည္း ဒီလို ျမိဳ ့ေလးအတြက္ အထက္တန္းတြဲးက (၄)ေနရာပဲ ခြဲးတန္းရပါတယ္။  က်မတို ့ ျပန္မယ့္သူက (၄+၁) ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေယာက္စာကေတာ့ အပိုေၾကးေပးျပီ ကိုယ့္ဘာသာ အဆင္ေျပသလို လိုက္နိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ (၄)ေယာက္စာကို လုံးပန္းၾကရတယ္။ ဘာလို ့လဲ ဆိုေတာ့ က်မတို ့ ျပန္မယ့္ရက္မွာပဲ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ဆရာမ (၆)ေယာက္ဟာလည္း အထက္တန္းတြဲးကို ျဖတ္ဘို ့ ၾကိဳးစားေနလို ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို ့မွာလည္း ခြင့္ရက္နဲ ့ ကိုက္ျပန္ရတာမို ့ မီးရထားရုံးမွာ လက္မွတ္ရဘို ့ ဝယ္ေပးသူေတြက အေတာ္ၾကိဳးစား ရပါတယ္။ သူတို ့က (၁၀)တန္း စာေမးပြဲးအမွီ ဒီျမိဳ ့ကေလးက ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အနီးကပ္ လုပ္အားေပး၊ စာလာသင္ေပးၾကတာ ဆိုေတာ့ ဝန္းထမ္းကလည္း ဟိုလူ ့ ေပးရနိုး၊ ဒီလူ ့ေပးရနိုုး ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။

          အင္း ကြ်န္းလွျမိဳ ့က ျပန္ရမယ့္ညေပါ့ ၊ ဟုပ္တယ္ေလ အျပန္က ျမစ္ၾကီးနားက ထြက္လာမယ့္ ရထားက သန္းေခါင္သႏြဲးမွ ဝင္မလားမသိ၊ ကိုယ္လဲ တစ္ခါမွ မျပန္ဘူးပဲကိုး။ ေစာေစာ အိပ္ေနၾက မဟုပ္လို အိပ္လို ့လဲ မရပါဘူ။ မနိုးမွာလဲစိုးေတာ့ အအိပ္ကလည္း ဆတ္ေနျပန္ေရာ။ မအိပ္ အိပ္ရေသးဘူး မနက္ (၃)နာရီ ျပန္ထရ ျပန္ပါေရာ။ သူ ့ ေမေမႏွင့္ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြကေတာ့ လွဳပ္စိ၊ လွဳပ္စိႏွင့္ ျပန္ဘို ့ျပင္သူက ျပင္၊ လိုက္ပို ့မယ့္သူ ့က လိုက္ပို ့ဘို ့ျပင္နဲ ့ပါပဲ။ သူ ့ေဖေဖကေတာ့ နိဳးေနေပမယ့္ မလွဳပ္ပဲ၊ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါတယ္။ သူ ့က မခြဲးျခင္သူကိုး   မိဘေတြလည္း သနားမိပါရဲ ့၊ ကိုယ့္ကိုလည္း သနားမိပါတယ္။ ေနျခင္ေပမယ့္၊ ေတာ္ရာမွ ေနရတဲ့ဘဝ၊ ေပ်ာ္တယ္ရယ္ မဟုပ္ေသာ္လည္း၊ ေနတတ္ေအာင္ ေနရတဲ့ဘဝေတြ မို့ လား။ လူရယ္လို ့ ျဖစ္လာတာ ေသေသခ်ာခ်ာမ်ား စဥ္စားၾကည့္မိရင္ သုခဆိုတာထက္၊ ဒုကၡေတြက မ်ားလွပါတယ္။ သံေဝဂေတြ ခဏထားလို ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဆက္လိုက္ၾကအုံးစို ့ေနာ္။

          ခရီးသြားခါနီး ဘုရားကို အရင္ရွစ္ခိုးရပါတယ္။ ျပီးရင္ အိမ္ကမထြက္ခင္ မိဘ၊ ဦးေလး၊ ေဒါ ္ေလး၊ ကိုယ့္ထက္ၾကီးသူကို ကန္ေတာ့ေလ့ ရွိတဲ့ က်မတို ့ မိသားစုရဲ ့ အေလ့အတိုင္း ေယကၡမၾကီးေတြကိုလည္း လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးလို ့ ကန္ ့ေတာ့ခဲ့ပါေသးတယ္။ မိဘေတြက ခရီးမွာ ခလုတ္မထိ၊ ဆူးမျငိေအာင္လို ့ တဲ့။ က်မတို ့ ညီအမ တစ္ေတြ အျမဲကန္ေတာ့ျပီ္းမွ ခရီးသြားရပါတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိရင္ေတာ့ ဘုရားကိုပဲ ဦးခ်ျပီး ခရီးထြက္ရပါတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဏဂုံတင္ျပီး ခရီးသြားရတဲ့ အေလ့အထေလးေပါ့။ ခ်စ္စရာ ျမန္မာဓေလ့ေလးမို ့ ျမတ္နိုးစရာေလး မဟုပ္ပါလား။  မိဘေတြ ကိုယ့္ဆီ လာလည္ေတာ့လည္း မျပန္ခင္မွာ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့လိုက္ၾကျမဲပါပဲရွင္။

          ဇာတ္လမ္းေလးက စတည္းက ယာဥ္သကိုးရွင့္။   က်မတို ့ (၃)နာရီေလာက္က ထျပီး၊ ျပန္ဘို ့ တရုန္းရုန္းလုပ္ျပီး၊ ၃-နာရီ ခြဲး အိမ္ကထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၄-နာရီေလာက္ကတည္းက စျပီးေစာင့္လိုက္ရတဲ့ ရထား လည္ပင္ကို ေညာင္ေရအိုး ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ေဆာင္းတြင္းအေအးဟာ ဝတ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ကိုေတာင္ ထီမထင္ပဲ ေဖာက္ဝင္လာေနတာမို ့ ရထားဘူတာရုံလို လဟာျပင္မွာ ေသြပူေအာင္ ထျပီး ဟိုေလွ်ာက္ေလွ်ာက္၊ ဒီေလွ်ာက္ေလွ်ာက္နဲ ့ အိပ္ျခင္သလို မ်က္လုံး အစုံကလည္း မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့ေဝ့လာလို သုတ္ရေသး။ ရထားကလည္း ရိုးရိုး သူတို ့အေခါ ္ နဘားတြဲးေတြေတာ့ လာပါရဲ ့၊ ကိုယ္စီးမယ့္ အထူးရထားက မလားေသးနဲ ့ေပါ့ေလ။

          ေဟာ လာမယ့္ လာေတာ့ (၅)နာရီ ထိုးလုလုမွ ေပါ ္လာတယ္။ ကိုယ္စီးရမယ့္တြဲးကို သူတို ့ေတြက နယ္ခံဆိုေတာ့ သိၾကတယ္၊ ရွာေပးၾကပါတယ္။ မီးရထားက ရပ္တာမွ ၅-မိနစ္၊ ၁၀-မိနစ္  တြဲးရွာ  အဲ ရိုးရိုးေတာင္ ရွာရတာ မဟုပ္ဘူး။ အျပန္သယ္မယ့္ ပစၥည္း၊ ျခင္းေတြ အိတ္ေတြ ဆြဲးျပီး ေျပးေျပးလႊားလႊား ရွာရတာ။  ေတြ ့ေတာ့ ေနာက္ဆုံးတြဲမွာ အထူးတန္း-၂။ ရထားေနာက္ဆုံးတြဲး ျဖစ္ေနတဲ့ အထူးတန္း ဆိုတာၾကီးဆီ သူတို ့ေတြသယ္ပို ့ေပးလို ့သာ လူစုံ၊ ပစၥည္းစုံ ေရာက္ျပီး ပါလာပါတယ္။ ပစၥည္းက ေနရာမွ မက်ေသး ရထားက ဥဩစြဲးလို ့ စထြက္ျပီ။ က်မတို ့ျမိဳ ့က မီးရထား မရွိဘူးတဲ့ အရပ္၊ ဘယ္သြားသြား ကားပဲစီသြားရတာ ဆိုေတာ့ ကားစီးရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ သိေပမယ့္၊ ရထားစီးရတဲ့ ဒုကၡကေတာ့ ဒါ  ပြဲးဦးထြက္ေလာက္နီးနီးေပါ့ေလ။

          ရထားစီးဘူးသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးတြဲးစီးရတဲ့ အရသာကို ေကာင္းေကာင္း သိထားျပီး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အထူးအျမန္ ရထားလဲ ျဖစ္ေနေတာ့ ေတြးရုံႏွင့္တင္ ျမင္ေရာင္မိမွာပါ။ ရထားကလည္းထြက္၊ က်မ အမ်ိဳးသားႏွင့္ သူ ့အစ္ကိုကလည္း ပစၥည္းေတြ စင္ေတြေပါ ္တင္၊ ခုံေတြေအာက္ထဲ့ နဲ ့ရထားေပါ ္ ပါလာၾကပါတယ္။  အို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ရထားလမ္း အေကြ ့ အေကာက္ေတြ မ်ားတာ ခုတစ္ေခါက္မွပဲ သိရပါေတာ့တယ္။ ရထားက တစ္ခါ၊ တစ္ခါမ်ား ေကြ ့ လိုက္ရင္း တြဲးၾကီးက ၆၀ ဒီဂရီေလာက္ ရွိမယ္ ဟိုဘက္ယိမ္းလိုက္၊ ဒီဘက္ ရမ္းလိုက္နဲ ့ ပစၥည္းေတြမ်ား ျပဳတ္ပ်က္ က်လာမတတ္ပဲ။ က်မတို ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ လပ္ေက့စ္ အေသးတလုံးပါလာတယ္။ က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြက သူဟာႏွင့္သူ အထားက်ေနေပမယ့္၊ ဒီလပ္ေက့စ္ အေသးေလးက တြဲးကရမ္းသြားရင္ တစ္ခါထြက္လာလိုက္၊ ျပဳတ္က်ေတာ့မလို ျဖစ္လို ့ ခုံေပါ ္မတ္တပ္ရပ္ျပီ ထိန္းလိုက္ရတာလည္း အေမာ။ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါလည္း မဟုပ္ဘူး ေလး၊ ငါး ခါေလာက္လဲ အေျပးတက္ထိန္းျပီးေရာ က်မလည္း အိပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္၊ စိတ္ကလည္း မရွည္ေတာ့ဘူး။  ဒါနဲ ့ မသိျခင္ေယာင္ ေဆာင္ျပီ အိပ္မလို ့ပဲ ရွိေသးတယ္ “ဝုန္း“ ခနဲး မည္သံႏွင့္ အတူ လက္ေက့စ္ အေသးေလးေအာက္ကို ျပဳတ္က်လာပါေရာလား။

          အိတ္က ရိုးရိုးက်တာ မဟုပ္ဘူးေလ၊ ခုံရဲ ့ စၾကၤန္လမ္းဘက္ျခမ္းက ဦးပဇင္းတပါး ထိုင္လိုက္လာတာကို ဘုန္းၾကီး ေခါင္းေပါ ္ “ဒုန္း“ ခနဲ မည္ေအာင္ ျပဳတ္က်သြားတာပါပဲ။ က်မႏွင့္ က်မ ေယာက္က်ားလည္း ဘုန္းၾကီးကို အာနာျပီး ျမန္ျမန္ ေကာက္ထားလိုက္ရတယ္။ အေပါ ္မတင္ေတာ့ပဲ ခုံေဘး ကပ္ထား လိုက္ရေတာ့ တာေပါ့။ ေတာ္ေနၾကာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက သူ ့ေဘးမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္းအက်ိဳးေလး ေကာက္ျပီး ျပန္ေပးတယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ။ သံဃာမွန္း သိေသာ္လည္း ခရီးသြားေနစဥ္မို ့ ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ကို ဘာမွလည္း သီးသန့္ ဖယ္ျပီ အရိုအေသေပးလို ့ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုကလည္း ကိုယ့္ပစၥည္းေတြနွင့္ အထာက်မလို ရွိေသး လက္မွတ္စစ္ကလာလို ့ လက္မွတ္ျပရေသးတယ္။ အဲဒီမွာပဲ က်မတို ့ႏွင့္ လက္မွတ္ဝယ္ဘို ့ ၾကိဳးစားၾကတဲ့ ဆရာမေတြကလည္း က်မတို ့ ရထားေပါ ္မွာ ပါလာပါတယ္။ ျမိဳ ့ခြဲးတန္းကမွ ၄-ခုံပဲ ရတာ။ ရထားေပါ ္တက္တုံးက စုျပဳံတိုးတက္လာတာ အားလုံးစုစုေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ဦး၊ ဆယ့္သုံးဦးေလာက္ေတာ့ ရွိပါမယ္။

          က်မတို ့က ၅-ေယာက္  ဒါေပမယ့္ ၁-ေယာက္စာေတာ့ ၾကိဳေပးထားတာမို ့ လက္မွတ္စစ္ကဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဆရာမေတြ လက္မွတ္စစ္ေတာ့ ၄-ေယာက္က အထက္တန္းတြဲး၊ ၂-ေယာက္က ရိုးရိုးတြဲးပါ ဆိုျပီ ယစ္ပါေလေရာ။ လက္မွတ္စစ္ကလည္း ပိုက္ဆံလိုျခင္လို ေတာ္ၾကာလာလိုက္ တမ်ိဳးေျပာလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ လာျပန္ရင္း လက္မွတ္စစ္ကို ထပ္စစ္မဲ ့ စစ္ေဆးေရးေတြ လာရင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲႏွင့္ လာညစ္ ေနတာေပါ့ေလ။ ဆရာမေတြကလည္း ဝန္းထမ္းေတြေလ ဘယ္ေပးျခင္မလဲ။ ဘုႏွင့္ ေဘာက္ေပါ့။  လမ္းခရီး ေတာ္ေတာ္ေပါက္မွ ဆိုေတာ့ ခုေတာ့ မေျပာင္းပါရေစႏွင့္ေပါ့။ ေရႊဘို ေရာက္ရင္ေတာ့ ရိုးရိုးတြဲးကို သြားပါ့မယ္ဆိုျပီး ၃-ေယာက္ တစ္ခုံတန္းနဲ ့ ထိုင္လိုက္လာပါတယ္။ ဆရာမ တစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္ `ဝ`ပါတယ္။ သူတို ့ထိုင္လိုက္ေတာ့ ရေတာ့သြားတာပါပဲ။

          ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ ေပးမွာ မဟုပ္ဘူး၊ ဆရာမေတြကလည္း တာဝန္နဲ ့လာတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ ဆိုတာ သိသြားေတာ့(ဆရာမေတြက ဝန္းထမ္းကဒ္ေတြ ထုတ္ျပျပီ ျပန္စြာလိုက္တာ) ေရႊဘိုေရာက္ရင္ေတာ့ တြဲးေျပာင္းပါဆိုျပီး ျပန္သြားတယ္။  :D   လက္မွတ္စစ္ ထြက္သြားေတာ့မွ ` လား လား` ဆရာမေတြက သူတို့ ျခင္းေျပာျပီး ရယ္က်ပါေရာ။  ဆရာမေတြကလည္း ဒီရက္ပဲ ရေအာင္ျပန္လာမယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္တယ္ ထင္ပါရဲ ့။  ျဖစ္ပုံက အထက္တန္းတြဲး လက္မွတ္ေတြက လာတုံးက လက္မွတ္ေတြ၊ ရိုးရိုးတန္း လက္မွတ္ကမွ အျပန္ အတြက္ ဝယ္ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ ့ကလည္း ရိုးရိုးတန္းမွာ မစီးျခင္ေတာ့ အထက္တန္းတြဲးလက္မွတ္ အေဟာင္းႏွင့္ တြဲးျပီး ရေအာင္ တက္စီးလာတာ။ ရိုးရိုးတန္း လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ ဝယ္ထားတဲ့ ဆရာမ ၂-ေယာက္က ေရႊဘိုထိပဲ လိုက္မွာ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္ၾက သူတို ့ျမိဳ ့ေရာက္ျပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာမမ်ားကလည္း မႏၱေလးထိ စီးလိုရသြားပါတယ္။

           က်န္တဲ့ လူ ၂-ေယာက္ကေတာ့ တြဲးေစာင့္ကို ဒဏ္ေၾကးေပးလိုက္ရျပီ(သူတို ့က အဲလို လက္မွတ္ အေဟာင္ေလးမွ မျပနိုင္ပဲကိုး) ေနာက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ ရိုးရိုးတြဲး ေျပာင္းသြားရပါတယ္။ ကိစၥေလးျပီးသလို ျဖစ္သြားေတာ့ က်မလဲ အိပ္မလိုလိုပဲ ရွိေသး ေရႊဘိုျမိဳ ့ဝင္လာပါတယ္။ မိုးလဲ လင္းလုလုဆိုေတာ့ ေရႊဘိုမွာလည္း ရထားရွန္တိန္လုပ္ရမွာ ဆိုေတာ့ အေၾကာ္၊ ထမင္းေၾကာ္ ၊ ေျပာင္းဖူး စတာေလးေတြ ဆင္းဝယ္စား  အဲ အဲ မ်က္ႏွာအရင္သစ္ ျပီးမွ ဝယ္စားၾကပါတယ္ :P   ။  မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္တယ္။  အဲဒီကေန ရွန္တိန္လုပ္ရမယ့္ တြဲးေတြလာျပီးမွ က်မတို ့ စီးလာတဲ့ ရထားတြဲးၾကီးဟာလည္း ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။

          လမ္းမွာလည္း လယ္ကြင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖတ္လာေတာ့ က်မကလည္း ဟိုအပင္ကဘာလဲ၊ ဒီအပင္ဘာႏွင့္ ၾကည့္ရူ ့စပ္စုလာရသေပါ့ေလ။ ယူကလစ္ပင္ေတြ ေတြ ့ရေတာ့ က်မက ယူကလစ္ပင္ေတြဟာ ေျမဆီလႊာကိုျပဳန္းေစတယ္၊ မိုေခါင္ေစတယ္ဆိုေတာ့  အမ်ိဳးသားကလည္း ေနၾကာပင္ေတြကို လူေတြက စိုက္လို ့သာ စိုက္ေနတာ သူကလည္း စိုက္ျပီးရင္ ေျမဆီကို စုပ္ယူသြားလို ့ ေျမဇာခ်ရင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မတက္ဘူးလို ့ ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ စိုက္ပ်ိဳးမျဖစ္တဲ့ ေျမေတြျပျပီ ဒီေျမေတြက က်စ္လို ့ လယ္၊ ယာ အေနႏွင့္ အသုံးမျပဳနိုင္ဘူးလို ့ ျပျပန္ပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဒါက ဆားက်င္းတဲ့။ စစ္ကိုင္းမေရာက္ခင္ ရထားလမ္းေဘးမွာ မုဆိုးခ်ဳံးရြာနားမွာ ေျမကေန သဘာဝအေလွ်ာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆားက်င္းပါ (ရြာလား၊ ျမိဳ ့လားဆိုတာ က်မ ေသျခာေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူ။)။  ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က စစ္ကိုင္းတိုင္းမွာ ဆားခ်က္စက္ရုံရွိတယ္လို ့ ပထဝီမွာသင္ဘူးတာကို သတိရသြားပါတယ္။ စိတ္ကလည္း ဩ ဒါပဲျဖစ္မယ္လို ့ ေတြးလိုက္မိေသး။

          စစ္ကိုင္းျမိဳ ့ရဲ ့ေဘးက ျဖတ္လာေတာ့ ေကာင္းမူေတာ္ဘုရားၾကီးကို အေဝးကတည္းက ဖူးေမွ်ာ္ရတယ္။ အဲ ေရႊေရာင္သုတ္ခါစ ထိပ္ေလးမွာ ေရႊေရာင္၊ ေအာက္ကေတာ့ ထုံးသဃၤန္းအတိုင္း ရွိေသးတယ္။ ရထားေပါ ္ ကျမင္ကြင္းဟာ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိးေပါ ္က ဘုရားေတြကို တေမွ်ာ္တေခါ ္ပဲ ဖူးျမင္နိုင္ပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတံတားကို ျဖတ္ေတာ့ တံတားအေဟာင္းေပါ ္က ေန တံတားအသစ္ႏွင့္ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ေငးေမာရင္းျဖတ္လာခဲ့ရတယ္။ က်မရင္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကည္နုးမိပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္က လူေတြ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိးမွာ ဘယ္လိုမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ပါလိပ္လို ့လဲ စဥ္စားမိတယ္။ ဆရာမ ေဒါ ္နုနုရည္ (အင္းဝ)ေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဆရာမ ေျပာဘူးတာေလးေတာင္ သတိရတယ္။ ဆရာမက အင္းဝသူဆိုေတာ့ သူက အင္းဝတံတားလို ့ ေျပာေလ့ရွိျပီး၊ စစ္ကိုင္းက စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္(ဦးဘေဆြရဲ ့ သမီး)ႏွင့္ ေတြ ့ရင္ စစ္ကိုင္းတံတား၊ အင္းဝတံတားလို ့ ျငင္းေလ့ရွိတာေလးကိုပါ။

          တံတားဆုံးေတာ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားဆိုျပီး ျပပါတယ္။ က်မ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေပမယ့္ အေဝးသင္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွႏွံႏံွစပ္စပ္ မေရာက္ဘူးပါဘူ။ သူကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို မႏၱေလးမွာ ေနလာတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသိပါတယ္။ ခြင့္ရက္ေၾကာင့္ က်မသြားလိုလွတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး၊ အင္းဝ ႏွင့္ ေမျမိဳ ့တို ့ကို မသြားခဲ့ရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္လို ့ အားခဲးထားပါတယ္။ ေျမျမိဳ ့၊ မင္းကြန္းႏွင့္ မုံရြာေတြ၊ အမရပူရက မဟာဂႏၱာရုံေက်ာင္းေတြကို ငယ္ငယ္က မၾကာခဏ ေရာက္ေလ့၊ လွူေလ့ရွိေပမယ့္ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးကို ေမေမသြားတဲ့ အေခါက္က က်မ မလိုက္နိုင္ခဲ့လို ့ ခုထိေအာင္ မေရာက္ဘူးေသးပါဘူး။ ေရာက္ေအာင္သြားဘို ့ တစ္ခါ ေတးမွတ္ထားရမွာေပါ့ေလ။  (ဧရာဝတီျမစ္က ေရေတြကိုလည္း ဘယ္ေလာက္ေရာ့သြားလဲလို ့ မွတ္ထားပါတယ္၊ ေရလယ္မွာ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီးေနတဲ့ ကြ်န္းပဲျဖစ္မလား၊ တံငါႏွင့္ ကိုင္းလုတ္တဲ့ ကြ်န္ပဲ ျဖစ္မလားပါပဲ)

          ဒီလို စိတ္ညစ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာေတြႏွင့္ ျပည့္ေနတဲ့ က်မတို ့ ခရီးစဥ္ေလးဟာ မႏၱေလးျမိဳ့ကို (၁၂)နာရီ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ဝင္လာေတာ့ တစ္စခန္းရပ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ့ ခရီးစဥ္ေလး တစ္ခုဟာ ဒီလို အေတြ ့အၾကဳံေလးေတြ စုံေနေအာင္ေတြ ့ခဲ့ရတာကို က်မျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွတ္မွတ္သားသားေလး သတိရေနမိပါတယ္။ က်မတို ့လူမ်ိဳးေတြက ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ေျပာသြားဘူး သလိုပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ခုလည္းၾကည့္ေလ က်မလည္း ခရီးစကေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ မဆိုစေလာက္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ျပီး ခုေတာ့လည္း ၾကည္နုူးစိတ္ေလး၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ေလး ဝင္လာခဲ့တာပါပဲ။ အင္း ခရီးသြားတဲ့ အရသာကို ဒါေတြေၾကာင့္ ဥေရာပကလူေတြက သေဘာက်-က်တာျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ ့လို ့ ေတြးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္အခ်ိန္ ခရီးထြက္နိုင္မလဲလို ့ … ေမွ်ာ္ေတြးရင္၊ က်မလိုပဲ ခရီးသြား ႏွစ္သက္သူေတြ စဥ္စားမိက်မယ္လို ့ ထင္ရင္ နိဂုံးခ်ဳတ္လိုက္ပါျပီ။       ။