ဂ်က္ကီ

             သိတတ္တဲ့ အရြယ္ေလာက္တုံးက အိမ္မွာ အိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဆင္၊ ေမ်ာက္၊ ခါ ေတြေတာ့ မဟုပ္ရပါဘူး။ ဆင္ကၾကီးေတာ့ ေမြးဘို ့ ေျမေနရာမက်ယ္လို ့ပါ။ ေမ်ာက္က်ေတာ့ သူကိုက္ရင္ ေရႊခ်ရတာမို ့ ေရႊဘိုးကုန္မွာ စိုးလို ့ပါ။ ခါကေတာ့ သူပါခ်တဲ့ အီ အီးထဲက ေညာင္ေစ့ကေန ေညာင္ပင္ေတြ ေပါက္လာရင္ ေနစရာေပ်ာက္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ ဒီသတၱဝါေတြကို မေမြးၾကဘူးထင္ပါတယ္ ဟီး ဟီး။ အိမ္ေတြမွာ အမ်ားဆုံးေမြးေလ့ရွိတာက ေခြး၊ ေၾကာင္ ႏွင့္ က်က္တူေရြးေလးေတြပါ။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေရႊငါးမ်ိဳးစုံ ကိုပါ ေမြးျမဴလာၾကတာေတြ ့ရပါတယ္။ စီးပႊားျဖစ္ ေမြးတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို ့ အိမ္မွာေတာ့ စီးပႊားျဖစ္ေမြးတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြေတာ့ တေကာင္မွ မရွိပါဘူး။

             ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ ေခြးထီးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္မိသားစုေတြ ႏွင့္ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ေတာ့ ေမြးဖူးပါတယ္။ ခုေျပာျပဘို ့ စိတ္ကူးထားတာကေတာ့ ဂ်က္ကီ ဆိုတဲ့ ေခြးအေၾကာင္းပါ။ ဒီေခြးကို ေမေမတို ့ ဘယ္အခ်ိန္က စေမြးမွန္း မသိေပမယ့္ က်မေဆာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေခြးက တေကာက္ေကာက္လိုက္ျခင္ခဲ့၊ က်မအေပၚ ပိုခ်စ္ပုံရခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာက ညီမ(၇)ေယာက္ဆိုေတာ့ ညီမေတြ ၂-ေယာက္ တတြဲးလို တြဲးဘက္ေနရာမွ က်မမွာေတာ့ တြဲးေဘာ္ရာယ္လို ့ မရွိခဲ့သလိုပါပဲ။ က်မကလည္း အိမ္မွာ တြဲးဘို ့ ဘက္ပဲ့ေနခဲ့ေတာ့ကာ ေခြးေလးဟာ က်မရဲ ့ အပ်င္းေျဖ၊ အတူေဆာ့ကစားေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

              ေခြးေလးလို ့သာ ေျပာတာပါ၊ က်မျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဂ်က္ကီက က်မထက္ ၃-ႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးပါတယ္။ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြရဲ ့ အသက္ဟာ ၁၂-ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္လို က်မ ဦးေလးက က်မကို ေျပာျပဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္က ေၾကာင္ေတြရဲ ့ သက္တန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ရွည္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ ေၾကာင္ေတြဆို ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ကို ေနသြားၾကပါတယ္။ မိုးလင္း၊ ေန ့လယ္၊ ညစာဆိုျပီး ၃-ႏွပ္စားျပီး စည္စိမ္ၾကီးနဲ ့ေနၾကရလို ့ထင္ပါရဲ ့။ ျပီး ငါးေလးစားတာျငီးေငြ ့ရင္၊ အမဲသားေျခာက္တို ့၊ ပုဇြန္ေျခာက္ကို အမုန္ ့ ၾကိတ္ျပီေကြ်းေသး။ ( ခုထိ က်မတို ့မွာ အေကာင္းဆုံး ပုဇြန္ေျခာက္ ကိုယ္ေတာင္မစားဘူး၊ ေမေမ့ဘို ့မ်ား ဝယ္ကန္ေတာ့ရင္ ကိုေရႊေၾကာင္ေတြ ပါစပ္ထဲ ေရာက္သြားေရာ။ အင္း ေခြေၾကာင္းဆိုျပီ ေၾကာင္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာေနျပန္ျပီလို ့ မထင္ပါနဲ ့ သူတို ့ အေၾကာင္းက မပါလို ကို မရလို ့ပါ။)

            ေခြးၾကီး ဂ်က္ကီကလည္း တေကာင္တည္း အိမ္မွာ ဗိုလ္ပါပဲ။ အဲ အဲ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္ေတြကလည္း သူတလူ၊ ငါတမင္းပါပဲခင္မ်ား ခုေခတ္အဖြဲ ့အစည္းလို အဲေလ ေၾကာင္လဲ ေၾကာင္အဖြဲ ့ လိုေပါ့။ သူတို ့ကလည္း ေခြးၾကီး ဂ်က္ကီကို သခင္အားကိုးနဲ ့ ေခြးမထင္ဘူး ရွင့္။ ေၾကာင္အေမၾကီးဆို ျပန္ေတာင္ ကုတ္ဖဲ့ျပစ္လိုက္ေသး။ ဂ်က္ကီၾကီးကေတာ့ သနားပါတယ္ တခါတခါ ကုတ္လို ့ ႏွာေခါင္းမွာ လက္သည္းရာက အစင္းလိုက္နဲ ့ေလ။ ကိုက္ျခင္လဲ လူရွိရင္ သူ ့ကိုဟန္ ့လို ရပ္လိုက္ရနဲ ့ေလ။ လူေတြကလည္း အျမင္မေတာ္ဘူးဆို ဝင္ဟန့္ရ(ဆရာလုပ္ရတာ) ဆိုေတာ့ သူ ့ခင္ဗ်ာလည္း သခင့္အၾကိဳက္ ေနရရွာတာ။ ေၾကာင္ေတြကေတာ့ လူကေျခာက္လဲ မရပါဘူး။ ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ဘူး၊ ကုတ္ျပစ္၊ ဖဲ့ျပစ္လိုက္တာပဲ။ မကုတ္ခင္ထဲက အျမီးၾကီးကို ဖြာလို ကိုယ္လုံးၾကီးတယ္ထင္ေအာင္ တကိုယ္လုံး အေမႊးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ေထာင္လာပါေရာ။ ( တရုတ္ေတြ၊ တခ်ိဳ ့ နိုင္ငံျခားသားေတြလိုပဲ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာလား၊ ကိုယ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ ့ဘို ့မွ မသိသလိုပဲ)

             က်မကေတာ့ ဂ်က္ကီကို ခ်စ္သလိုပဲ၊ ေၾကာင္ေတြကိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ ေၾကာင္ေမြးကာစေလးေတြဆို သိပ္ကိုင္လိုေကာင္း၏။ သူတို ့က ေခြးေလာက္ေတာ့ သခင့္အေပၚ သစၥာမရွိၾကေပမယ့္ သတၱဝါေတြပဲမို ့လား။ ေခြး ဆိုတာမ်ိဳးက ေသတပန္၊ သက္တဆုံး သခင္အေပၚ ခ်စ္ခင္ၾကတာ၊ တခ်ိဳ ့ေခြးေတြဆို လူေတြကံနိမ့္ေနရင္၊ ထမင္းတစ္နပ္ပဲ ေကြ်းဘူးသူအစားေတာင္ ေသေပးတတ္သတဲ့။ ေခြးတစ္ေကာင္ အိမ္ေရွ ့လာေသေနရင္ ဒဏ္ခံတာလို ့ လူၾကီးေတြက ေျပာတာ ၾကားဘူးတယ္။ သိရသေလာက္ကေတာ့ ေၾကာင္ေတြဟာ အိမ္တအိမ္ စီးပႊားပ်က္ေတာ့မယ္ဆို အိမ္ေရႊ ့သြားတတ္ၾကတာပါပဲ။ ေျပာင္းသြားတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ေၾကာင္လာေမြးရင္၊ ေျပာင္းလာရင္ စီပႊားေရး ပိုေကာင္းလာတတ္သတဲ့။ သဘာဝ တရားေတြကို တိရိစာၦန္ေတြက လူေတြထက္ ပိုသိသလိုပဲလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

            ေမေမ ေျပာျပဘူးသေလာက္ေတာ့ ေမေမက ဂ်က္ကီကို ေမြးစားဘို ့ စာတိုက္ဝိုင္းထဲမွာ ေနတဲ့ ေခြးပိုင္ရွင္ဆီကေန ခြင့္ေတာင္းျပီး ေခြးေတြထဲက အလွဆုံးကို ေခၚလာပါသတဲ့။ ဂ်က္ကီက အယ္လေဇးရွင္း မ်ိဳး နည္းနည္းပဲပါျပီး သူ ့အေမၾကီးကေတာ့ ဗမာေခြးမ်ိဳးလို ့ ဆိုပါတယ္။ က်န္တဲ့ေခြးေလးေတြက သူ ့အေမလိုပဲ လို ့့လဲ ေမေမကေျပာျပေသးတယ္။ နိဳ ့တိုက္ျပီး ေမြးခဲ့ရတယ္တဲ့။ (ဟုပ္တယ္ ေၾကာင္းေလးေတြလည္း သူတို ့ အေမက နို ့မတိုက္နိုင္လို ့ ထြက္ေျပးေနရင္ ေမေမက နိုဆီကိုေဖ်ာ္တိုက္တာပဲ ဇြန္းေလးနဲ့။ လက္ဖက္ရည္ဇြန္းေတာင္ သူတို ့တိုက္ဖို ့ သက္သက္ထားရတယ္။) ဂ်က္ကီးက ၾကီးလာေတာ့ သမင္ေရာင္နဲ ့ အျဖဴၾကားေလး ရုပ္လဲ မဆိုးဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ ေခြးေပမယ့္ သေဘာေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ ေၾကာင္ေတြ အနိုင္ခံရတာေပါ့။

             က်မ မွတ္မိတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်က္ကီက က်မသိမ္းညည္းကို အလြန္ခံတယ္။ သူလွည္းေနတုံး က်မေျခေထာက္မ်ား သူ ့ကိုယ္ေပၚတင္ထားရင္ ေမာ့ၾကည့္ရုံၾကည့္ျပီး ျပန္လွည္းသြားတာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မလုပ္ဘူး။ သူမ်ားေတြ သူ ့ကိုယ္ အဲလိုလုပ္လိုကေတာ့ ၾကည့္ျပီး ထိုးေဟာင္ေတာ့တာပဲ။ သူက သူ ့ကိုယ္လုံးေပၚကို အဲလိုတင္တာ မၾကိဳက္ဘူးေလ။ သူ ့အျမီးက တခါတေလ ဂ်က္တပ္ခဲျဖစ္ျပီး တြဲးေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနရင္ မလွလို ့ ေမေမတို ့၊ တျခားလူေတြ ညွပ္ရင္ မရဘူး။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ ဟိုလိုလွည့္လိုက္၊ ထြက္ေျပးလိုက္၊ ေဟာင္လိုက္ လုပ္ေနတတ္တာ။ အိမ္မွာေတာ့ ဂ်က္ကီက ေမေမ့ကို အေၾကာက္ဆုံး။ က်မက ကတ္ေက်းကို မျမင္ေအာင္ ေနာက္မွာ ဖြတ္ယူျပီ အနားၾကမွ ျဖတ္ခနဲ ကိုက္ျပစ္လိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ပါစပ္က လွန္းေတာ့ ဟပ္လိုက္ျခင္ေသးတာ။

           ဂ်က္ကီက ေရေၾကာက္တယ္။ သူ ့ကိုယ္လုံးကိုေတာ့ လွ်ာနဲ ့လွ်က္ျပီး အျမဲသပါတယ္။ တခါတေလ ေရေတြ၊ ရြံ ့ေတြ တခုခုေပလာရင္ေတာ့ ေမေမက သူ ့ကို သံၾကိဳးကို အလစ္ဖမ္းျပီး အရင္ပတ္ျပီးမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခၚသြားျပီး ေရခ်ိဳးရတယ္။ အလြန္ေရေၾကာက္တဲ့ ေခြးေပါ့။ ခ်ိဳးျပီး ေမေမက အဝတ္တခုခုနဲ ့ သုတ္ေပးျပီးမွ လႊတ္မွ၊ မဟုပ္ရင္ ေျပးထြက္ျပီး လဲခ်ျပီး ကိုယ္လုံးနဲ ့ ေျမၾကီးေတြကို လူးပစ္လိုက္ေရာ။ ဘယ္ေလာက္ ဂ်စ္ကန္ကန္လဲဆို။ သူက ေရကို အရမ္းေၾကာက္တာ။ မိုးေရမိလာမွပဲ စုိးခံရတတ္တာ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုံးကို ခါခ်ျပီး ေရေတြကို သပ္ေနတတ္ျပန္ေရာ။

             သူ ့လည္ပင္ သံၾကိဳးခ်ည္တာလည္း သူက အရမ္းမုန္းတာေလ။ ေျပာရ၊ ထိန္းရတာမခက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူရူတ္ရူတ္ဆို သူကလည္း ေနရာတကာပါေတာ့တာ။ သူရူတ္ေနတာနဲ ့ဘာမွ လုပ္လို ့မရလို ့ ေမေမက သူ ့ကို ခ်ည္ရတာေပါ့။ သူေရခ်ိဳးတာနဲ ့ သံၾကိဳးခ်ည္ဘို ့ေတာ့ ေမေမကလြဲးလို ့ ဘယ္သူမွ လုပ္လို ့မရဘူး။ အေကာင္ကထြားေတာ့ က်မတို ့က သူ ့ကို ဘယ္ထိန္းနိုင္မွာလည္း။ က်မေျပာင္ခ်ည္ရင္ေတာ့ အရိတ္အကဲ သိတတ္ပုံပဲ ျငိမ္ခံတယ္။ ျပီးက်မကလည္း ျပန္ျဖဳတ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ေမေမကမ်ား ဂ်က္ကီကို သံၾကိဳးခ်ည္လိုက္ ဆိုလို ့ကေတာ့ တန္းေနေအာင္ ထေျပးတာ၊ အထိမခံဘူး သိပ္လည္တယ္။

           ဂ်က္ကီကေလ ဧည့္သည္လာရင္လည္း သူပါဝင္ပါျခင္ေသးတာ။ ဧည့္သည္ေတြက သူ ့ကို ေၾကာက္လို ့ ကိုက္မွာစိုးလို ့ :D။ သူကမကိုက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပြတ္သီး၊ ပြတ္သတ္ ေနျခင္တယ္။ ျပီး အိမ္မွာက သူ ့ကပဲေၾကာက္ရေတာ့ သူ ့ကို ဧည့္သည္ေတြက ေၾကာက္တာလဲ သေဘာက်ေနတာ ထင္ပါရဲ ့။ ကိုေရႊေၾကာင္ေတြက သူ ့မေၾကာက္ေတာ့ သူကလည္း လူလစ္ရင္ ေဆာ္ျခင္တယ္။ ဇာတ္လမ္းကလည္း အဲဒါပဲ။ ေၾကာင္ေတြက ေနာက္မွာ သူတို ့အတြက္ အစာေကြ်းတာကို က်ဴးေက်ာ္ျပီ အိမ္ေရွ ့က ေခြးစာကို သြားသြားစားတယ္။ အလည္လြန္တဲ့ေၾကာင္ေတြက သူတို ့ အစာမရွိလည္း စားတယ္၊ တခါ ေခြးေကြ်းတာက ပိုေကာင္းတယ္ ထင္လို ့လဲ သြားစားတယ္။ သူ ့အစားလာစာရင္ ဂ်က္ကီက သူ ့ခြင္ေပါ့ မာန္ပါေလေရာ။ ထေျခာက္မွ မဟုပ္ရင္ ရန္ျဖစ္ေရာ ေခြးနွင့္ ေၾကာင္ တိန္ေဒါင္၊ တိန္ေဒါင္ေပါ့။

            တခါ ေခြးကလည္း သူ ့အစား လာစားေတာ့ ေၾကာင္စာကို သြား၊ သြားစားတယ္။ ငါးေလးေတြ သူေရာ ၾကိဳက္ရဲ ့လားမသိပါဘူ။ လုပ္ေနၾကတာ တိရိစာၦန္ေတြမို ့ပဲ။ ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်က္ကီက ဟန္  ့တာမဲ့သူ မရွိေလေတာ့ သူအၾကိဳက္ပဲ၊ ေဟာင္ျပီး ေနာက္ကေနကို ေျပးလိုက္တာ။ အဲဒါဆို ေၾကာင္ေတြက ထြက္ေျပး၊ သူမမွီတဲ့ ျမင့္ျမင့္ေတြေပၚ တက္ေနလိုက္ၾကေရာ။ ေၾကာင္ရာသီဆိုရင္ အိမ္က ေၾကာင္မ လာပိုးတဲ့ ေၾကာင္ထီးေတြႏွင့္ အိမ္က ေၾကာင္ထီး၊ ေၾကာင္မေတြ ကိုက္ၾက၊ လိုက္ၾကတာ ဆူညံကို ေနေရာ။ ဒီအခ်ိန္ဆိ္ု သူက လိုက္၊ လိုက္ကိုက္တယ္။ ထိန္းတာေပါ့ သူက . . . :) ။ ဂ်က္ကီမရွိတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ေမေမ့မွ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ ညည ေၾကာင္သတ္ရင္ သနပ္ခါးတုံး အေပြးကုန္တာေတြ အိပ္ယာနားယူ၊ အသံၾကားရင္ ေကာက္ထု။ ကုန္သြားရင္ ညေသာက္ဘို ့ အိပ္ယာေဘး ထားတဲ့ ေရခြက္ထဲက ေရေတြလဲ ပ်ံကုန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဝရုန္း၊ ဝုန္း ဝုန္း ဆိုျပီး ကြဲးသြားေပေတာ့တယ္။

          အဲတာ အေကာင္ေမြးရတဲ့ ဒုကၡေပါ့။ ဒါေတာင္ ခရီးသြားရင္ သူတို ့စားဘို ့ပူပင္ရတာရွိေသးတယ္။ေၾကာင္ေတြရွိေတာ့ ေၾကာင္ခ်ီးေတြၾကံဳးရ၊ ေနမေကာင္း ျဖစ္လို ့အန္ျပန္ရင္ အန္ဖက္ေတြ ၾကံဳးရ၊ ေဆးရနဲ ့ တကယ္ပါ ဧည့္သည္လာရင္ တခါတေလ အာနာဘို ့ေတာင္ေကာင္းတယ္ သူတို ့အနံအသက္ေတြနဲ ့ေလ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ခိုင္းနိုင္းတာေတာင္ ရွိေသးတယ္မို ့လား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ ့ နံတဲ့ ေၾကာင္အီး လို ့ . . . ဟီးဟီး။ ေခြးေတြကေတာ့ သူတို ့ကိစၥ သူတို ့ အျပင္မွာ အဆင္ေျပသလိုပဲ ရွင္းတာမ်ားပါတယ္၊ သိပ္ဒုကၡမေပးဘူး။ ခ်ီး၊ ေသး ကိစၥကို ေျပာပါတယ္။

         တခါကလည္း လည္ၾကီးမ်ိဳး အင္းေခြးဆိုျပီ ေဖေဖက ေခြး အမဲေလး တစ္ေကာင္ ေခၚလာတယ္။ သူက မၾကိဳက္ဘူး။ အေကာင္းကလည္း ၾကီးေနေတာ့ ေခြမဲေလးမွာ သူ ့ကို ေၾကာက္ေနရတာနဲ ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဖေဖက ေခြးအမဲေလးကို သူ ့အမအိမ္ပို ့လိုက္ရတယ္။ တကယ္ ေခြးေတြကလည္း သူတို ့ထက္ ပိုခ်စ္မွာစိုးတယ္။ မနာလို တတ္ဘူေလ။ အင္းေလ ေၾကာင္ေတြနဲ ့ေတာင္ တစ္ေကာင္နဲ ့ တစ္ေကာင္ မနာလုိၾကတာပဲေလ။ ကေလးေတြကလည္း တရုန္းရုန္း၊ ေခြးေတြ၊ေၾကာင္ေတြကလည္း တဝုန္းဝုန္းနဲ ့ေပါ့။ အဟီး ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္စဥ္က သတၱဝါေတြဟာ ဘယ္သူမွ ဒုကၡကို ဒုကၡမွန္း မသိပဲ ေပ်ာ္ေနၾကလို ့ ေျခြခြ်တ္လိုတဲ့ စိတ္ကူးပ်က္သုန္းခဲ့ရတာ ေနမွာေနာ္။

         ဒီလိုေနရင္းကေန တစ္ေန ့ေတာ့ ဂ်က္ကီဟာ အရိုးကိုက္ရင္ အရိုးမ်က္သြားတယ္။ သြားၾကားထဲ မ်က္ေနတဲ့ အရိုးကေတာ္ေတာ္နဲ ့ ထုတ္လို ့မရဘူး။ သူ တရက္ခြဲးေလာက္ အစာစားလို ့မရျဖစ္သြားတယ္။ အသက္ကလည္း ေခြးသက္တန္းအရေတာ့ သူဟာၾကီးေနျပီေပါ့။ သူ ့အသက္ ၁၂-နွစ္ေက်ာ္ ဒါမွမဟုပ္ ၁၄-နွစ္ေလာက္လို ့ ထင္တာပဲ။ အစားမစားရတဲ့ ဒဏ္၊ အရိုးမ်က္လို နာတဲ့ဒဏ္ေတြနဲ ့ ဆုံးပါးသြားတယ္။ က်မတို ့မွာ ငိုလိုက္ရတာဆိုတာ တရူံရူံပါပဲ ကေလးေတြကို။ ေၾကာင္ေလးေတြ ေသရင္ အိမ္ထဲမွာပဲ ေျမတူးျပီ က်မတို ့ ကေလးေတြပဲ ျမဳပ္ေပး၊ ပန္းေလးေတြ ေျမပုံေပၚတင္ေပး လုပ္ၾကေပမဲ့ ဂ်က္ကီၾကေတာ့ အေကာင္းၾကီးေတာ့ အိမ္မွာ ျမဳပ္လို ့မရပါဘူး။ ေဖေဖပဲ လူေခၚျပီး ပိုက္္ဆံေပး ၊ ျမဳပ္ခိုင္းရပါတယ္။

         ေသသြားေတာ့ ဂ်က္ကီကို လြမ္းလို ့ ဘယ္ေတြ၊ ဘယ္ဘဝေတြမ်ား ေရာက္ေနလဲေနာ္လို ့ ေမေမ့ကို ေမးမိရင္ ေမေမက က်မကို ေျပာပါတယ္။ ေသသြားရင္ ဘယ္ကို ေရာက္သြားမွန္း မသိနိုင္ေတာ့ဘူုး တဲ့။ ဟုပ္ပါတယ္ေလ ေခြးေတြမွ မဟုပ္ပါဘူး သတၱဝါေတြေသရင္ ဘယ္ကိုေရာက္တယ္ လို ့ သိနိုင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလာကမွ ရွိဘူးခဲ့ပါရဲ ့ ဘုရားလက္ထပ္က။ ဒါေပမယ့္လဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နိဗ္ဗန္ေရာက္တဲ့ သူဦးေခါင္းကိုင္ ဂါထာေတြရြတ္ေတာ့ မသိနိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘုရားရွင္နဲ ့ ရဟႏာၱမ်ားမွသာ သိနိုင္ေပတာပါပဲ။

           ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္မ်ိဳးဆက္ၾကီးကေတာ့ ယေန ့တိုင္ အိမ္မွာအနည္းစု အေနနဲ ့ ယေန ့တိုင္ ဆက္လက္ ေပါက္ပႊားေနၾကတုံးပါပဲရွင္။ ဂ်က္ကီရဲ ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။ လာလည္ၾက၊ စာလာဖတ္ၾကသူ မိတ္သဟာ အေပါင္းလည္း ကိုယ္၊စိတ္ ႏွစ္ျဖာ က်မ္းမာ ရႊင္လန္းၾကပါေစလို ့ ဒီေနရာကေန စုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ မွတ္ခ်က္ေတြကို ျပန္ၾကာနိုင္ျခင္း မရွိတာမို ့လည္း ေတာင္ပန္းပါတယ္လို ့။ ။