က်မ စိတ္ပညာ ေက်ာင္းသူ

            တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ေအာင္ျပီး (၃)ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္ျပီးမွ အေဝးသင္ေတြ ၁၉၉၀ ေအာင္ေတြ ႏွင့္ ၁၉၉၁ ေအာင္ေတြ ေပါင္းတက္ရန္ သတင္းစာမွာ ေက်ာ္ညာစာထြက္လာသည္။  အိမ္က GTI တက္ေစျခင္တယ္။ က်မကလည္း တက္ရမလား၊ မတက္ရလား မသိျဖစ္ေနတုံး အိမ္က အေဝးသင္ပဲတက္ဘို ့ ေရြေပးလိုက္သည္။  GTI က အိမ္ႏွင့္ နီးေတာ့ အေဝးသင္ကို ေတာ့ အိမ္ႏွင့္ ေဝးေဝးတက္ရေအာင္ အမေတြက Psychology လို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလို ေနရာမွာ သြားတက္ရမည့္ ဘာသာတြဲးကို တင္ေပးလိုက္သည္။

            အိမ္က အမေတြအားလုံး ရန္ကုန္မွာပဲ တက္ၾကသျဖင့္ မႏၱေလးသည္ အိမ္ႏွင့္စိမ္းသည္။ အသိမရွိ။  ဒါေပမယ့္ က်မကလည္း ဘာမွမသိဘူးေပါ့ေလ။  အမေတြႏွင့္ ေမေမစီစဥ္၍ မႏၱေလးတြင္  Psychology ပထမႏွစ္တက္ရဘို ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပထမႏွစ္ဆိုေတာ့ ေမဂ်ာက တစ္ဘာသာ၊ မိုင္နာက (၄) ဘာသာ။ ကံေကာင္းျခင္ေတာ့ အေဝးသင္ေတြ အတြက္ မိုင္နာဘာသာတြဲးကို ကိုယ့္ျမိဳ ့မွာ ကိုယ္သင္နိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးသူေပါ ္လာသျဖင့္ မိုင္နာဘာသာတြဲးေတြကို ၾကိဳတည့္ခြင့္ရျပီး ၾကိဳက်က္ခြင့္ရခဲ့သျဖင့္ စာက်က္ရတာ သိပ္မကသီေတာ့ေပ။  ေကာလိပ္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြ လာသင္ေပးသည့္ ေက်းဇူးၾကီးခဲ့ပါသည္။ ေမဂ်ာတြဲးကိုေတာ့ စာေမးပြဲး မေျဖခင္ တစ္လေလာက္ မႏၱေလး ၾကိဳသြားျပီး က်ဳရွင္ စုံစမ္းျပီ အဆင္ေျပသလို တက္ရသည္။

            အသိကလည္း မရွိ၊ အေဝးသင္လို ခဏတက္ရသည့္ ေက်ာင္း ဘယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လိုေတာ့ ေပါမ်ားလိပ္မလဲ။ အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္းမ်ားေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ္ စားေရး၊ ေသာက္ေရးကိစၥ ၾကဳံသလိုပဲ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည္။ ဒီလိုပဲ အနီးကပ္ (၁၀)ရက္ ရက္တိုသင္တန္း တက္ရမည့္ အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ (၇၃) လမ္းမွ မႏၱေလး တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာသင္ေကာင္းေသာ ဆရာအခန္းသာ လိုက္တက္ျပီး စိတ္မဝင္စားေသာ သင္ျပခ်ိန္မွာ ပ်င္းေသာ ဘာသာတြဲးေတြကို မတက္ျဖစ္ပါ။  အေဆာင္မွာသာ စာက်က္ျဖစ္၊ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စက္ဘီးစီးျပီး ကိစၥရွိတာေတြ လုပ္၊ စားဘို ့လုံးပန္းႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ ေစေလသည္။

            ေမဂ်ာတြဲးကေတာ့ ဘယ္အတန္းမွာမွ တက္လို ့မရဘူးေပါ့။ အတန္းကလည္း ကိုယ့္ဘာသာက တခန္းပဲ ရွိသည္။ ေမဂ်ာခ်ိန္ေတာ့ တက္ျဖစ္သည္။ က်မတို ့ႏွစ္က ေမဂ်ာဘာသာကိုယ္ စိတ္ပညာပါေမာကၡ ဦးခင္ေမာင္သန္း လာသင္ေပးပါသည္။ က်မ အတြက္ေတာ့ ဆရာႏွင့္ သင္ခြင့္ရတုံး သင္ခဲ့ရေသာ  ဆရာ့ရဲ ့ ဆိုဆုံမခဲ့ေသာ စကားေတြကို ခုခ်ိန္ထိ လုံဝမေမ့ေသးတာေတာ့ ေသျခာပါသည္။  အထူးသျဖင့္ ပထမဆုံးေန ့က အတန္းတြင္ ဆရာ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ စကားကို မွတ္မိေနတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ဆရာေျပာေသာ စကားေတြ ေနာက္မွ ရီးေမာရင္း ပါသြားခဲ့ပါသည္။  ဆရာကေတာ့ က်မတို ့လို အေဝးသင္တကၠသိုလ္ အနီးကပ္သင္တန္းမွ ခဏတာေတြ ့ရေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို မွတ္မိမွာ မဟုပ္တာလည္း ေသျခာပါသည္။

            ဆရာက စိတ္ပညာဘာသာေၾကာင္း စမိတ္ဆက္ေပးပါသည္။  စိတ္ပညာဆိုသည္မွာ အတိအက် သတ္မွတ္ ထား စရာမရွိဘူး။ ဘာလိုလဲဆိုေတာ့  လူေတြ ေတြးေတာ လက္ခံမူ ကို လူ ၇၀% သို ့ ၈၀% ေလာက္ေသာ လူမ်ားက လက္ခံယူဆထားေသာ အယူအဆကို ေတြေတာ လက္ခံသူကို လူေတြအားလုံးက ဒီလူ ပုံမွန္လို ့ လက္ခံသည္။  ဒါေပမယ့္ အေရွ ့တိုင္းႏွင့္ အေနာက္တိုင္းမွ လူတို ့၏ အေတြးအေခါ ္သည္ အေရွ ့ ႏွင့္ အေနာက္လိုပင္ ကြာျခားတယ္ ဒါေၾကာင့္ အေရွ ့ကလူေတြအတြက္ အေတြးအေခါ ္တူရင္ ကမၻာ့ အေရွ ့ဘက္က လူေတြက ပုံမွန္လို ယူဆေၾကာင္း၊ အေနာက္က အယူအဆ လက္ခံမူ ့ အမ်ားစုကို လက္ခံသူသည္ အေနာက္ကမၻာဘက္မွ လူေတြအတြက္ေတာ့ ပုံမွန္တဲ့ ၊ ဆိုလိုတာက လူေတြက အရူးလို ့ မသတ္မွတ္ေၾကာင္း ေျပာတာပါ။

ဘာလိုလဲဆိုေတာ့ လူေတြ လက္ခံေသာ အေတြအေခါ ္သည္ ေနရာေဒသ၊ လူမ်ိဳးတို ့၏ ဘဝအေတြ ့အၾကဳံ၊ အေတြးအျမင္ႏွင့္ ဘာသာတရား အဆုံးအမ ေတြ အေပါ ္  အေျခခံ၍ ကြဲးလြဲးသြားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူမ်ားစု လက္ခံတာႏွင့္တူလွ်င္ ပုံမွန္ေတြးတတ္သူလို့ သက္မွတ္ျပီး၊ လူမ်ားစု လက္ခံေတြးေခါ ္မူႏွင့္ မတူသူကိုေတာ့ အရူးလို ့ သက္မွတ္တယ္၊ ဒါမွမဟုပ္ ဒီေကာင္က နည္းနည္း ေဂါက္တယ္လို ့ ေျပာဆို သတ္မွတ္တာသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြႏွင့္ က်မတို ့ကို စိတ္ပညာ ဘာသာရပ္ကို စတင္မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။

            လူေတြက စိတ္ပညာေက်ာင္းသားေတြကို ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြလို ထင္ၾကေၾကာင္း ဆရာက ေျပာျပပါတယ္။ ဟုပ္လည္း ဟုပ္တယ္ ဘယ္ေမဂ်ာကလည္း ေမးလို ့ စိတ္ပညာကလို ့ ေျပာလိုက္ရင္ လူေတြက ေခါင္းကို လက္ညိုးႏွင့္ေထာက္ျပီး ရူးေနတယ္လို လုပ္ျပေလ့ ရွိတာကို က်မတို ့ မၾကာခဏေတြ ့ေနခဲ့ရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာကေတာ့ ေျပာပါတယ္ တကယ္က စိတ္ပညာေက်ာင္းသားေတြလည္း၊ ပုံမွန္ပဲျဖစ္ေၾကာင္း။  တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေမဂ်ာမွာ မဆို စာက်က္လြန္းသျဖင့္ ေၾကာင္သြားေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတတ္တာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း။ (က်မေတာင္ က်မအမတက္ေသာ ႏွစ္က ေက်ာင္းသူတစ္ဦး တခုဆင္း တခုရွိတ္ လို ့ ရြတ္ျပီး ေၾကာင္သြာဘူးေၾကာင္း အမဆီမွ ၾကားခဲ့ရဘူးေသးသည္)။

တကယ္ဆို အိမ္တစ္အိမ္တြင္ စိတ္ပညာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ရွိပါက ထိုေက်ာင္းသားသည္ အိမ္တြင္ သူသာ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စိတ္ပညာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာက်က္လြန္ျပီး ရူးသြားလွ်င္ေတာ့ ျပန္မေကာင္းနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူက အေျဖေတြကို ေရွာင္ေျဖေနတာနဲ ့ပဲ စိတ္ပညာကုထုံးေတြနဲ ့ ကုလို ့မရေတာ့ေသာ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္တယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္တြင္ စိတ္ေရာဂါကုသေသာ ကုထုံးေတြကို သင္ရတယ္။ ဘယ္လိုေျဖရင္ ရူးတယ္၊ ပုံမွန္ စသျဖင့္ ရွိတယ္။   ဒါေၾကာင့္ အေျဖရွာရန္ ခက္ခဲသြားျပီး ကုလိုမရနိုင္ေတာ့ေပ။

            ေနာက္တစ္ခု သတိရေနေသးတာ တစ္ခုကေတာ့ စိတ္ပညာဘာသာရပ္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ သိပၸံတြဲးထဲ သြင္းလို ့မရတာလည္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာတြဲးေတြကို သိပၸံတြဲ၊ ဝိဇၨာတြဲ ခြဲးရန္ စဥ္စားၾကေသာ အခါ စိတ္ပညာက လက္ေတြ ့ျပရန္ မျဖစ္နိုင္ေသာေၾကာင့္ ဝိဇၨာတြဲ သို ့ ထဲသြင္းလိုက္ရတာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။  စိတ္ပညာဆိုတာ လူေတြရဲ ့စိတ္ခံစားမူ ့ကို စဥ္စား ဆုံးျဖတ္ရေသာ ပညာျဖစ္တယ္။ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ ေသသြားရင္ သူ ့မွာ မိန္းမ(၂)ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုပါစို ့။ ပိုငိုတဲ့ မိန္းမက ပိုခ်စ္တာလား၊ မငိုတဲ့ မိန္းမက ပိုခ်စ္တာလား သက္ေသျပရန္ မျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း။ အဲဒါကို သက္ေသျပမယ္ဆိုရင္ မ်က္ရည္ကို ခြက္နဲ ့ ခံထားရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊  ပိုငိုေသာ အမ်ိဳသမီး၏ မ်က္ရည္ကို ပိုခ်စ္တယ္ သက္မွတ္မရနိုင္ဘူး။ မ်က္ရည္ ဘယ္ႏွစ္ စီစီရွိလဲ လက္ေတြ ့ခန္းမွာ ခ်ိန္လို ဘယ္သူပိုမ်ားသလဲ တြက္ရမွာျဖစ္တယ္။ ျပီး ဒီအမ်ိဳးသမီး ဘယ္အခ်ိန္ငိုမွန္းမသိတာကို ဘယ္အခ်ိန္ လိုက္ခံရမွန္း မသိနိုင္ဘူး ေပါ့။ ဒီလို သက္ေသမျပနိုင္လို ့ ဝိဇၨာတြဲျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။  :D

            တကယ့္ လက္ေတြမွာေတာ့ အရမ္းငိုေသာ က်န္ရစ္သူ ေယာက္က်ား၊ မိန္းမမ်ားသည္ (၃)လ အတြင္း လွ်င္ျမန္စြာ အိမ္ေထာင္ျပဴသြားၾကျပီ၊ နည္းနည္းငိုေသာသူတို ့သည္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေသာ အခ်ိန္မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဴသြားတတ္ၾကတယ္။ မ်က္ရည္မက်ပဲ စီစဥ္စရာမ်ားကို စီစဥ္သြားသူမ်ားသည္သာ တစ္သက္လုံး ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ေၾကာင္း Result မ်ားအရ သိရေၾကာင္းလည္း ေျပာျပပါတယ္။ ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္  မွာလည္း သြားသင္ေနရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒီဘာသာဟာ နိုင္ငံျခားမွာ အမွတ္ျမင့္ျပီ ဝင္ေငြမ်ားတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဒီလို မဟုပ္ဘူးလို ့ ေျပာျပခဲ့တာ မွတ္မိခဲ့ပါတယ္။

            က်မကေတာ့ စိတ္ပညာ ေက်ာင္းသူ ဆိုေပမယ့္ အေဝးသင္သာ တတ္ေရာက္ခဲ ့ရတာမို ့ Day ေက်ာင္းသားေတြလိုေတာ့ မတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ ခုက်ေတာ့လဲ GTI က ပညာနဲ ့လုပ္စားေနတာဆိုေတာ့ လဲ ျပီးခဲ့ျပီေပါ့ရွင္။  လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၂၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္ကဆိုေတာ့ က်မမွတ္မိတာေတြဟာ ဆရာေျပာျပတာေတြႏွင့္ေတာ့ တစ္ထပ္ထဲ ျဖစ္ျခင္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ လိုတာ၊ ပိုတာ အနည္းငယ္လည္း ျဖစ္နိုင္ပါေသးသည္။ က်မ မွတ္မိေသာ က်မ၏ သင္ဆရာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရ၍ ေျပာျပလိုက္ရပါတယ္ရွင့္။   ။