ျပံဳးျခင္စရာ သဘာဝ

• ေလာဘ

          တခါက ဦးဇင္း တပါးက ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးအေၾကာင္း ပုံျပင္တိုေလး ေျပာျပဘူးတာ မွတ္သားရဘူးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေျပာျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ့ လူေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သြားရင္ အမ်ားစုက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဆီသာ အသြားမ်ားၾကပါတယ္။ လွဴမယ္ဆိုလည္း ဆရာေတာ္ၾကီးေတြဆီပဲ အေရာက္မ်ားေတာ့ ၊ ကိုရင္ေလးေတြကို ပစၥည္း တခုတေလ လိုအပ္ေနတာမ်ိဳး ရွိရင္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ျပန္ ့ စြန္ ့ ဘို ့ ေလွ်ာက္ထားပါလားလို ့ ေျပာရာကေန ၾကားသိခဲ့ရတာပါ။

          ျမိဳ ့ေလးတျမိဳ ့မွာ စာခ် ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း တစ္ခု ရွိသတဲ့။ ကေလးေတြကို စာသင္ေပး၊ မေပးေတာ့ မသိပါဘူး။ ရဟန္းသံဃာေတြကိုေတာ့ စာေပေတြ ပို ့ခ် သင္ၾကားေပးေနတာေပါ့။ ဒီလို ဆရာေတာ္ၾကီးက ဝါတြင္းကာလေတြမွာ စာေပေတြ သင္းၾကားေနခိုက္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးဆီမွာ စာဝါလိုက္ေနတဲ့ စာသင္သား ကိုယ္ေတာ္ တပါးဆီကို ဒကာမ်ားက လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရင္း၊ စာသင္သား ဆရာေတာ္လိုအပ္မယ္ ထင္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါ တပါထဲ ကပ္လွဴခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းက ေကာ္ေဇာတခ်ပ္ ျဖစ္ပါသတဲ့။ စာသင္သား ကိုယ္ေတာ္ကလည္း သူရရွိထားတဲ့ ေကာ္ေဇာေလး တစ္ခုထဲကို၊ တျခား ကိုယ္ေတာ္ေတြနွင့္ အတူသုံးေတာ့ မေလာက္ငွတာနဲ ့ ဆရာေတာ္ၾကီးဆီက ေကာေဇာအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ အထဲက ျပန္မွ်နိုင္ရင္ေတာ့ ေလာက္ေကာင္းရဲ ့ဆိုျပီ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ပိုေနတဲ့ ေကာေဇာေလးမ်ားရွိရင္ ျပန္စြန္ ့ဘို ့ ေမးေလွ်ာက္ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ ့ ဆရာေတာ္ၾကီးနွင့္ ေျပာဆိုရင္းက သူ ့မွာ ေကာေဇာတခ်ပ္ ရွိတာကို ဆရာေတာ္ၾကီးက သိသြားျပီး၊ ျပန္ေျပာလိုက္တာက

          ` မင္းမွာ ေကာ္ေဇာတစ္ခ်ပ္ ရွိတာ၊ ငါ့မွာ (၉၉)ခ်ပ္ပဲရွိတယ္။ ေကာ္ေဇာ (၁၀၀)ျပည့္ေအာင္ အဲဒီ တခ်ပ္ကို ငါ့လွဴလိုက္ပါကြာ`

          လို ့မစြန္ ့နိုင္တဲ့အျပင္ ေနာက္ထပျ္ပီ အလွဴခံလိုက္ပါသတဲ့။

-       ၀        -         ၀        -         ၀        -         ၀        -         ၀        -         ၀        -

• သာဓုေခၚပါ

          ဒီပုံျပင္ေလးေတာ့ လူေတြ ၾကားဘူးထားျပီးသား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ လို ့ထင္ပါတယ္။ ထင္တယ္လို ့ ေျပာတာပါ . . . ေသခ်ာေတာ့လည္း မသိပါဘူး။ ဒီပုံျပင္ကလည္း အေပၚက ပုံျပင္လိုပဲ ဆြမ္းကပ္ဘို ့သြားရင္း ၾကံဳစုံရတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါးက ျပန္မိန္ ့ဘူးတာေလးပါ။

          တခါက ရြာေလး တရြာမွာ ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းႏွင့္ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြ ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ ရြာေလးက ေတာဓေလ့ အတိုင္း ကိစၥၾကီး၊ ငယ္ (သို ့) သာေရး၊ နာေရးေတြ ရွိရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက အုတ္ေမာင္းကို ေခါက္ျပီး ရြာကလူေတြကို ရြာဦးေက်ာင္းမွာ စုစည္းေလ့ရွိသတဲ့။ စည္းေဝးပြဲးကိုေတာ့ ရပ္ကြက္လူၾကီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဘုရားက ဦးစီးတတ္ပါသတဲ့။

          တေန ့ေတာ့ ရြာရဲ ့ အာရုံတက္ျပီးစ အခ်ိန္ေလာက္မွာ ရြာဦးေက်ာင္းက အုတ္ေမာင္းသံ တဒုံး ဒုံး ထုလို ့ လူစုဘို ့ အခ်က္ေပးသံ ေပၚလာပါေရာ။  ဒါနဲ ့ ရြာဆိုေတာ့ ရြာထုံးစံ လယ္ေတာ၊ ယာေတာဆီ လုပ္ငန္းခြင္ သြားၾကမယ့္ သူေတြေရာ၊ အိမ္အလုပ္ လုပ္ဘို ့ျပင္ေနသူေတြပါ ရြာဦးေက်ာင္းစီကို ၊ ကိုယ္စီ ခ်ီတက္သြားၾကရတာေပါ့။ ဘာလို ့ ေခါက္မွန္းလဲမသိ၊ အေရးၾကီး၊ မၾကီးလဲ မသိ နဲ ့ေပါ့။     ဒါနဲ ရြာဦးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လူေတြ စုေဝးေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ        ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ၾကီးက ရြာသူ၊ ရြာသားေတြကို စကားစေျပာပါတယ္။

          ` သာဓု (၃)ၾကိမ္ ေခၚၾကေတာ့`

လို ့ ေျပာပါသတဲ့။ ဒါနဲ ့ ရြာကလူေတြကလည္း

          ` ဘာကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သာဓု ေခၚရမလ ဲဘုရား`

လို ့ ျပန္ေလွ်ာက္ပါသတဲ့။                   ဒါနဲ ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း

          ` ငါ ဒီေန ့ အသက္(၉၀) လည္းျပည့္ျပီ။ ေနာက္ျပီး ဘုန္းၾကီးဘဝနဲ ့ တသက္လုံး တရား အားထုတ္ေတာ့မယ္လို ့ ဒီေန ့ပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျပီ ၊ ဒါေၾကာင့္မို ့ရြာသားေတြကို အသိေပးျပီး၊ သာဓုေခၚဘို ့ လူစုရတာပါပဲ`

လို ့ေျပာပါသတဲ့။ ဒီအေၾကာင္း အရာကို ေျပာျပတဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဘုန္းၾကီးဆိုတာလည္း အားလုံး အရိယာဘဝ မေရာက္ေသးဘူး။ လူပဲရွိေသးတယ္၊ ဘုန္းၾကီးဘဝ ကေန အခ်ိန္မေရြး လူအျဖစ္ စိတ္ေျပာင္းနိုင္ေသးေၾကာင္းႏွင့္ ဘုန္းၾကီးဘဝမွာလည္း သူအခက္အခဲနဲ ့ သူရွိတယ္။ လူ ့ပတ္ဝန္းက်င္းႏွင့္ အေနနီးရင္ လူစိတ္ေျပာင္းနိုင္ေသးေၾကာင္း ျဖည့္စြတ္ေျပာပါတယ္။

-       ၀        -         ၀        -         ၀        -         ၀        -         ၀        -         ၀        -

          လူဘဝမွာ ၾကံဳစုံရသမွ် သေဘာ၊ သဘာဝကို မွ်ေဝျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေျပာင္ေလွာင္လိုျခင္ အလွ်င္းမရွိပါ။ တစုံတခု မွားယြင္းစြာ ေရးသားခဲ့ျခင္းရွိပါကလည္း နားမလည္ေသာေၾကာင့္ သာဟု နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးပါရန္ ေတာင္ပန္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္။               ေရးသားသူ