က်မရဲ ့ျမိဳ ့ကေလး

တို ့အိမ္ေလး

အေဝးက လွမ္းလို ့ေမွ်ာ္ရတဲ့…တို ့ျမန္မာျပည္

အေဝးက လြမ္းရတယ္ ဧရာဝတီ

ျမစ္နံေဘးက ျမိဳ ့ကေလး

ေျခာက္ေသြ ့ေပမဲ့

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့

မိသားစုဘဝေလး။ ။



Google မွ ရွာေဖြကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

က်မ ကဗ်ာကို မေတာက္တေခါက္ပဲ တတ္ျပီး၊ မေတာက္တေခါက္ပဲ ခံစားလို ့ရပါတယ္။

  က်မတို ့ျမိဳ ့ကေလ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးမွာ တည္ရိွတဲ့ ေရနံထြက္ရာ ျမိဳ ့ေလးတစ္ျမိဳ ့ပါ။ ဒီပုံကလဲ က်မတို ့ျမိဳ ့က တကယ့္ပုံေလးကို ရွာျပီး ရေအာင္တင္ထားပါတယ္။

  ခုလို December ဆို က်မတို ့ျမိဳ ့ကေန ပုပ္ပါးေတာင္မၾကီး တက္တဲ့ရာသီေပါ့။ X'mass ေန ့ မနက္ မိုးမလင္းခင္ မနက္ေစာေစာ ကားေတြႏွင့္ အဖြဲ ့လိုက္ တက္ၾကတဲ့ ဓေလ့ ရိွတယ္။ မစြံရင္ ေရကူး၊ ေတာင္တက္၊ ေလွေလွာ္သင္ ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးရွိတဲ့ အတိုင္းေပါ့။ မိန္းခေလးေတြက ေတာင္တက္ရင္ ပါလာတဲ့ အိတ္မေျပာနွင့္ ကိုယ့္ေျခ၊ ကိုယ့္လက္ေတာင္ မသယ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ေယာကၤ်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ အက်ၤ ီ စဆြဲတက္တဲ့သူလဲ ရွိရဲ ့၊ မိန္းခေလးေတြစုျပီး ေျဖးေျဖးတက္တာလဲ ရွိတာေပါ့။ အထူသျဖင့္ ေတာင္တက္ေပါ့....၊ တခ်ိဳ ့ မိန္းခေလးေတြကေတာ့ က်မ္းမာေရးေကာင္တယ္ ဘယ္သူ ့အကူမွ ေစာင့္စရာမလိုဘူးေပါ့။

  ေတာင္ေပါ ္ေရာက္ရင္ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾက၊ နားၾကတယ္။ ျပီး ေတာင္ေပါ ္မွာ ပင္လယ္ေရမ်က္နွာျပင္ကေန ဘယ္ေလာက္ျမင့္တယ္လို ့ ေရးထားတဲ့ Level Marking ေလးရွိတယ္...။ အဲဒါကို ေလ့လာတဲ့သူက ေလ့လာ၊ ေတာင္တဝိုက္က ရွုမငွီးတဲ့ ျမင္ကြင္း(ေဆာင္းရာသီ ဆိုေတာ့ ျမဴခိုေတြနဲ ့ေပါ့) ၾကည့္လို ့။ ဘယ္ေန ့က ဘယ္သူ ေရာက္ေၾကာင္း ေက်ာက္တုံးေတြမွာ ေရးၾက၊ ျခစ္ၾကနဲ ့ စုံေနတာပဲ။ ေန ့လည္ ၁၂ နာရီခြဲးေလာက္ဆို ေတာင္ေအာက္ျပန္ေရာက္ျပီ။ တခ်ိဳ ့က ခ်က္ယူလာတဲ့ထမင္းကုိ စား တယ္၊ တခ်ိဳ ့က ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္စားၾကတယ္။

  စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ပုပ္ပါးေတာင္ ကလပ္ကို တက္ၾကျပန္တယ္။ တေရးတေမာ အိပ္တဲ့သူက အိပ္ေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေတြမွာလည္း နားၾကတယ္။ ပ်င္းတတ္ရင္ ပုပ္ပါးက ေမ်ာက္ေတြနွင့္ ေဆာ့နိုင္၊ အစာေၾကြးနိုင္ပါေသးတယ္။ (အဲဒီတုံးက ဂ်င္းေဘာင္ဘီဝတ္တဲ့သူက နည္းေသးေတာ့ ဒီလိုစၾကတယ္ `ေရၾကီးလို ့ ပုပ္ပါးမွာ ေမ်ာက္ေတြ ေရာက္ေနတယ္ လုိ ့ေလ)။  ၄နာရ၊ီ ၅ နာရီဆိုရင္ ကိုယ့္ျမိဳ ့ကို ျပန္ၾကတယ္။  ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီျပိဳးစ ဆိုရင္ ျမိဳ ့ကို ျပန္ေရာက္ျပီ။

ေမ်ာက္စာေၾကြးတာနဲ ့ ပတ္သတ္လို ့အသိတစ္ေယာက္ရဲ ့သား အျဖစ္ေလးေျပာရဦးမယ္။ ေတာင္ကလပ္မွာ ေမ်ာက္ေတြက လူေတြနားလာျပီး အစာေတာင္းတတ္တယ္။ သူတို ့က လူမေၾကာက္ဘူး ...  ဘုန္းၾကီး ၾကိမ္လုံးပဲ ေၾကာက္တာ။ အဲဒီကေလးက ေမ်ာက္စာဝယ္လာတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး ေဘာင္ဘီအိပ္ကပ္ထဲ ဖြက္ျပီယူလာတယ္။ ေတာင္ အလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ထုပ္ေကြ်းတယ္။ အဲဒီမွာ ျပသနာစတာေလ... ေကာင္းေလးနွင့္ ေမ်ာက္ကအရပ္ေတာ့ နွစ္ဆကြာပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္က ကေလးေရွ ့ကေမ်ာက္က ရွာေဖြေရးဆင္းျပီ ၊ ေနာက္ကေမ်ာက္ကိုင္ေပးထာတယ္။ ကေလးကလဲ ေတာ္ရုံမေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္ကိုင္ျပီ သူ ့အကၤ် ီလွန္ရွာေတာ့ ေၾကာက္လိုငိုပါေလေရာ။ လူၾကီး နွစ္ေယာက္ေလာက္ ရိုက္မယ္လုတ္မွ ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္ ေပေစာင္း ေပေစာင္းနဲ ့ ထြက္သြားတယ္။ ... :P

  ေတာင္တက္တယ္ဆိုတာ တက္တုံးသာ မသိတာ ။  ညၾကေတာ့ အတုံးအရုံး အိပ္ၾက ေတာ့တာပဲ။

အဲဒီက စတာ ... ေနာက္ေန ့ေရာက္ရင္ ကိုယ္ေတြ၊ လက္ေတြ နာျပီး ဒူေခါင္းေတြက ညႊတ္၊ ညႊတ္သြားတာေပါ့။ ... :D  ျမိဳ ့ေပါ ္က သြားတဲ့သူ အားလုံး ...။

လူၾကီးေတြပါလာရင္ေတာ့ သူတို ့က ပုပ္ပါးျမိဳ ့ေပါ ္တဝိုက္က ျခံေတြမွာ (တခ်ိဳ ့ရိပ္သာေတြက ျခံအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ရိွတယ္) နားၾကတယ္။ ပုပ္ပါးႏွင့္ က်မတို ့ျမိဳ ့ရဲ ့ဆက္စပ္မွုေလးက ဧျပီလမွာလဲ ရိွေသးတယ္....

ေဆာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္လို ့က ပုဂံႏွင့္လဲ မကင္းပါဘူး။ ဒီရက္ဆိုရင္ အာနန္ဒါက ျပာသိုပြဲးဟာလဲ လူသြားမ်ားတဲ့ ဘုရားပြဲးေတာ္ တစ္ခုေပါ့။ ျပာသိုပြဲးကေတာ့ လူတိုးရတယ္ ၊ ဘုရားဖူးရတယ္။ အာနန္ဒါ တစ္ဆူထဲတင္ မဟုပ္ပါ ၊ ပုဂံ၊ေညာင္းဦးကဘုရား အစုံကို သြားၾက၊ ဖူးေျမာ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆို စြယ္ေတာ္ေလးဆူး နံနက္ ၁၂နာရီအတြင္း ဖူးရင္ က်မ္းမာတယ္လို ့ အယူရိွလို ့ သြားတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။

  နီးနားက ရြာေလးေတြက ဘုရားပြဲးရက္မွာ လွည္းေတြနဲ ့လာၾကတယ္။ ရြာေတြကလာရင္ ပြဲးသိမ္းမွ အိမ္ျပန္ၾကတာေလ။ လွည္းေလးေတြက ေပါင္မိုးေလးနဲ ့ ထမင္းအိုးေတြ ဘာေတြနဲ ့ လွည္းေဘးတင္ ခ်က္၊ ျပဳတ္စားၾကေသး။ ပုဂံက ဘုရားပြဲးေတြက ဗလာပြဲးေတြမို ့ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလာလို ့ မိုးလင္း အားေပး ေတာ့တာေပါ့။ ဗလာပြဲးဆိုတာ စတိတ္စင္ေဆာက္ျပီး ကျပတာပါပဲ။ ဒါေတာင္ သူတို ့ေတြမွာ ဖ်ာခင္းလို ့ လူေစာင့္နဲ ့ တေနကုန္ေနရတာေပါ့။ တျခားျမိဳ ့က လာသူေတြကေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွ ကိုယ္လူစုနဲ ့ကို၊ ကိုယ့္ကားနဲ ့ကို(စုငွားတာက မ်ားပါတယ္) ျပန္ၾကတာေပါ့။

  ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေတာ္ေတာ္ အေပ်ာ္အပါး မက္ၾကတယ္လို ့... ဟီးဟီး အထူသျဖင့္ က်မတို ့ျမိဳ ့သူ၊ ျမိဳ ့သားေတြပါ ........။ အရပ္ေဒသေတြမွာ မတူကြဲးလြဲတဲ့ ဓေလ့ေတြနွင့္မို ့ ေရွးလူၾကီးေတြက သူ ့အရပ္နွင့္ သူ ့ဇာတ္လို ့ ဆိုရိုးထားခဲ့တယ္ ထင္ပါ့ေနာ္ ။